Papież Anastazy II (496 – 498) chciał zażegnania schizmy
wschodniej i czynił to swoimi sposobami. Nie był jednak rozumiany. W Boskiej
Komedii Dante Alighieri (1263–1321) umieścił papieża Anastazego II wśród
heretyków w piekle. Papież stosował metody ugodowe. Czynił ustępstwa, uznawał
ważność udzielonych sakramentów udzielonych przez Akacjusza I. Pojednaniu
zaszkodził rzymski senator Festus, wysłannik ariańskiego króla Italii Teodoryka
Wielkiego. Rzymski kler, dumny z prymatu papieża ujawnił rys nieprzejednania,
które z upływem wieków stanie się drugą naturą Kościoła rzymskiego. Tymczasem
Chlodwik (ok. 466–511), założyciel dynastii Merowingów przyjął katolicyzm z
Rzymu, w przeciwieństwie do większości Germanów przyjmujących arianizm. Należy
w tym akcie dostrzegać względy polityczne, szukania wsparcia, sojusznika,
niekoniecznie militarnego.
W
498 r. wybrano dwóch papieży (Wawrzyńca i Symmachusa), którzy przez trzy
miesiące razem rezydowali w Rzymie. Doszło do gwałtownych walk ulicznych obu
stronnictw. Odwołano się do władzy świeckiej
króla Italii Ostrogota, który był arianinem, aby rozstrzygnął spór.
Teodoryk Wielki rozsądził spór na korzyść Symmachusa.
Papież Symmachus (498–514) musiał przez lata walczyć ze
zwolennikami antypapieża Wawrzyńca. Jego protektor Teodoryk nie zawsze był jego
sprzymierzeńcem i po jego stronie. Był też oskarżony o obchodzenie świąt
Wielkanocy w terminie niezgodnym z tradycją. Był też obwiniany o rozwiązłość z
kobietami. Dopiero po 505 r. nastąpił przełom i nastał pokój. Papież wniósł w Rzymie wiele wspaniałych nowych
kościołów
Papież Hormizdas (514–523) był żonaty przed otrzymaniem
święceń i miał syna Sylweriusza (późniejszy papież). Był nastawiony pokojowo.
Dążył do pojednania z Kościołem wschodnim. Przeszkodą był cesarz Anastajusz I,
który był monofizytą. Przez zagrożenie utraty tronu zgodził się na pojednanie z
kościołem zachodnim. Zostały podpisane odpowiednie dekrety. Gdy
niebezpieczeństwo utraty tronu zanikło, cesarz zaczął odchodzić od ustalonych
warunków pojednania. Po jego śmierci, następca cesarz Justynian I doprowadził po
35 latach rozdziału do ugody. Oświadczenie podpisane przez biskupów wschodnich
jest powszechnie znane jako formuła Hormizdasa. Sobór Watykański I włączył
formułę Hormizdasa do konstytucji dogmatycznej.
Patriarcha Konstantynopola Jan II podczas podpisywania formuły
Hormizdasa dopisał zdanie, że stary i nowy Rzym (Konstantynopol) są sobie równe
w godności. Papież nie wyraził na to zgody i spór o prymat Rzymu zaczął się od
nowa. Król Italii Teodoryk czuł się zagrożony rozejmem ze Wschodem. Za korespondencję z cesarzem stracił życie
jeden z jego senatorów, Albinus. Boecjusz (ur. ok. 480; zm. między 524 a
526) – rzymski filozof, tłumacz Arystotelesa, teolog chrześcijański i polityk
stanął w obronie Albinusa i sam został oskarżony. Zarzucano mu zacieranie
dowodów winy Albinusa oraz podtrzymywanie korespondencji wyrażającej nadzieję
na wolność rzymską, bez gockiego panowania; dodatkowo dodano oskarżenie o
bezbożność. Wynik procesu był dla Boecjusza niekorzystny. Został osadzony w
więzieniu w Pawi, gdzie napisał O pocieszeniu, jakie daje filozofia.
Boecjusz został stracony najprawdopodobniej w 525. Warto przytoczyć słowa
Boecjusza: połącz, jeżeli możesz, wiarę i rozum.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz