Papież Hilary (461–468) pełnił funkcję legata na synodzie zbójeckim w Efezie. Uratował się dzięki
ukryciu w grobie św. Jana Ewangelisty.
Jego pontyfikat przebiegał spokojnie.
Papież Symplicjusz (468–483) piastował swój
urząd gdy skończyło się Cesarstwo Rzymskie. W 476 roku wódz Herulów, Odoaker.
Obalił Romulusa-Augustulusa znosząc tytuł cesarza Zachodu. Odoaker obwołuje się
królem Italii. Jako arianin, zastrzega sobie prawo do spraw Kościoła. Odżywa
też spór z monofizytami. Wschód prosi Symplicjusza, aby na mocy 28 kanonu
chalcedońskiego, nie wtrącał się w Kościół
Wschodu.
Papież Feliks III (II) (483–492) był synem kapłana
i już ojcem rodziny gdy został wybrany[1]. Rzuca na patriarchę Konstantynopola
Akacjusza anatemę (przez jego popieranie monofizytyzmu). W odpowiedzi, on
ekskomunikuje papieża. Wschód i Zachód oficjalnie zrywają ze sobą. Schizma potrwa
35 lat.
Papież Gelazy I (492–496) zdołał się uwolnić spod kurateli
cesarza i jednoznacznie określił relacje pomiędzy papieżem a cesarzem
(Anastazy). W piśmie wyraźnie określa się władzę papieży. Ona to przewyższa
władzę świecką.
Jezus Chrystus chciał, aby Kościół reprezentował Króla serca, miłości.
Został powołany do służby Bogu. Ludzkość wypaczyła sens Kościoła Chrystusowego
idąc w kierunku władzy ludzkiej.
Papież stoczył skuteczną walkę z pelagianizmem, powściągnął zapędy manichejczyków
i rozprawił się z pozostałością pogaństwa – świętem Lupercaliów, które zastąpił
świętem Matki Bożej Gromnicznej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz