Papież Syktus II (257–258) był zręcznym papieżem i nie konfliktował kościoły Wschodu i Zachodu. Był zwolennikiem powtórnego chrztu heretyków. Spory doktrynalne jednak zbladły przez nowe prześladowania za panowania cesarza Waleriana. W obliczu wspólnego cierpienia chrześcijanie umocnili jedność. Papież z czterema diakonami ukrył się w katakumbach. Stamtąd próbował nawiązywać kontakty z Kościołami. Zostali jednak wykryci, osądzeni i ścięci.
Papież Dionizy (259–268) wzmocnił organizację Kościoła dopatrując się w tym jej siły. Wzmocnił strukturę prezbiterialną, wynosząc prezbiterów ponad diakonów. Zacieśnił kontakty z innymi Kościołami, zarówno w Afryce jak i Azji Mniejszej. Uściślił stanowisko Rzymu w kwestii chrztu heretyków. Papież był człowiekiem czynów. Działał, posługując się sercem. Pomagał też finansowo biedniejszym kościołom (Cezarei Kapadockiej) oraz uczestniczył w wykupie chrześcijan z niewoli. Jego urzędowaniu sprzyjało zarządzenie cesarza Galliena (218–268) znoszące edykt cesarza Waleriana wymierzone w chrześcijan. Cesarz przywrócił chrześcijanom ich dobra, posiadłości i cmentarze.
Papież Feliks I (260–274) urzędował w okresie znaczącego upadku cesarstwa. Podobnie jak władza świecka traciła na znaczeniu, tak i duchowna.
Papież Eutychian (275–283) nie zapisał się w dziejach historii. Wszystkie dokumenty zostały zniszczone.
Papież Kajus (283–296) urzędował nie wiedząc, że na czele cesarstwa stanął Dioklecjan, nieprzejednany wróg chrześcijan. Przez 10 lat spokoju pojawiło się coraz więcej chrześcijan. Dioklecjana to drażniło, który pozostał wierny starożytnym bogom. W 297 r. nakazał wszystkim żołnierzom przejść na oficjalną wiarę. Rozpoczęły się najstraszliwsze prześladowania. Dioklecjana podjudzała jego matka. Dioklecjan stał się okrutny.
Papież Marcelin (296–304) umarł spokojnie we własnym łożu, gdy trwały największe prześladowania. Źródła mówią o nim z niechęcią. Donatyści byli jemu przeciwni. Prawdopodobnie złożył ofiarę bogowi Jupitera, wydał policji naczynia sakralne i święte księgi. W 305 r. Dioklecjan abdykował i Chrześcijański Zachód nieco odetchnął. Ponownie wrócił problem lapsi. Rygoryści i zwolennicy miłosierdzia posuwali się często do rękoczynów. Toczono ze sobą zwykłe bójki.
Papież Marceli (308–309) zajmował stanowisko rygorystyczne wobec odszczepieńców. Został wygnany i zmarł daleko od Rzymu.
Papież Euzebiusz (309–310) podobnie jak papież Marceli był rygorystą. Został uwięziony. Zmarł na Sycylii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz