Antropologia wiary 1

          Antropologia wiary to obszar wiedzy na temat Boga, wiary i całej rzeczywistości stworzonej z ludzkiej perspektywy. Temat istnienia Boga jest poza dyskusją. Bóg jest i być musi choćby z logicznego rozeznania przyczyny koniecznej, ale gdyby nie rozumność człowieka nikt, póki co, nie wiedziałby o istnieniu Stwórcy. Do rozeznania świata potrzebna jest istota rozumna, jaką jest człowiek. Można powtórzyć za greckim filozofem z Abdery Protagorasem (480–410 przed Chr.): Człowiek jest miarą wszechrzeczy. Antropologia wiary stara się pogłębić ten temat.

          Każdy człowiek doświadcza świat wokół siebie. W środku niego jest on – człowiek. Doświadcza świat w sposób indywidualny.  Prawdą dla niego jest to, co sam potrafi wykalkulować i zrozumieć. Aby przyjął cudzą prawdę za swoją, musi dokonać u siebie aktu przyjęcia, aprobaty. To czasem trwa długo i wymaga dużego wysiłku intelektualnego. Trudno wykorzenia się stare nawyki i utarte poglądy.

          Wydaje się, że Stwórca uznaje ten indywidualizm poglądowy. Prawdopodobnie tajemniczość świata zewnętrznego, niedoskonałość człowieka i jego aparatu porozumiewawczego, inne widzenie świata nie pozwalają na jego spójny obraz świata. Każdy ma swój ogląd. Choć Prawda jest jedna, to jest różnie opisywana. Wiedząc o tym, należy wykazywać maksimum tolerancji do cudzych poglądów. To co łączy wzmacniać, to co dzieli – wyjaśniać. Przy dobrej woli obu stron można znaleźć konsensus.

          Antropologia wiary umiejscawia Boga na „ołtarzu” widząc Go jako Stwórcę, Osobę, Mądrość i Miłość. Z Nim też wiążę nadzieję. Od Boga czerpie też wiedzę na wszelakie tematy. Człowiek za życia musi zdać sobie sprawę, że jest osobą odpowiedzialną za siebie i innych. Gdy dorasta, bierze we własne władanie sprawy bieżące, Musi rozwiązywać problemy sam. Stwórca wyposaża każdego człowieka w wiele instrumentów na trudy życia. Kto nie przyjmuje Jego twardych reguł życia zawsze będzie się czuł zagubiony i niepewny. Dobrze  mają się ludzie odważni, śmiali, ale i odpowiedzialni.

          Stwórca wyposaża człowieka w rozum, prawo naturalne, potrzebę Jego szukania i inne zdolności. Z tych instrumentów i zdolności pojawiła się religia jako niezbędna potrzeba do egzystencji społeczne i jej organizacji. Religia jest systemem łączącym to, co jest ludzkie i od Boga pochodzi. To sfera relacji pomiędzy sferą sacrum, a społeczeństwem. To przestrzeń osobistej relacji z Bogiem. To sfera ludzkiej duchowości. Człowiekowi przypisuje się stworzenie religii, obszaru kultu. Ateiści twierdzą, że człowiek wymyślił Boga, natomiast wierzący odczytali w swoich sercach Jego istnienie. Osoby, które dokonały u siebie aktu wiary mają Boga w sercu i dlatego jest im łatwiej o Nim mówić. Oni już korzystają z autostrady porozumienia z Bogiem oraz posiłkują się Jego łaską. 

          Religia jest wymysłem ludzkim powstała z potrzeby serca. Powstała na bazie odczytanej Prawdy o istnieniu Przyczyny powstania świata. Bóg, jako istota duchowa bezpośrednio oddziałuje na duszę człowieka. Ingerencja Boga w fizykalność człowieka jest rzadka i nosi znamiona cudu.