En approchant de la Dernière Cène. Marc décrit Préparatifs du repas pascal (Marc 14:12–16). Il écrit à propos de la façon dont Jésus envoya deux disciples avec la commande: Allez à la ville; vous rencontrerez un homme
portant une cruche d'eau, suivez-le (Marc 14:13);
Et il vous montrera une grande chambre haute,
meublée et toute prête (Marc 14:15). L'information est tout à fait inhabituel. Chez les femmes de l'Est de porter l'eau, et non
les hommes. Marc lie souper avec les rites de la Pâque juive. L'évangéliste Jean donne une différente chronologie
des événements. Marc souligne
que Jésus connaît l'avenir en détail. Cette scène est
de montrer la possibilité de
Jésus surnaturel. Pour le public contemporain, peut-être il a été
nécessaire. Aujourd'hui, il est difficile de croire que Jésus a montré hors de leur capacité surnaturelle. Cette scène est historiquement discutable. Ceci est illustré,
et il est pas un
dossier factuel.
Cène est une fête. Peut-être que Jésus a utilisé la fête de la Pâque, la
délivrance miraculeuse de l'Egypte (Exode 12:1–14). Pendant
le repas, il anticipe sa mort cruelle, plaçant leur vie sur la victime dans un acte de pur amour. Il a utilisé le rituel de la
Pâque juive,
qui prévoit, entre autres, de manger du pain sans levain et quadruple boire le vin contenu dans le calice. Jésus rompt
le pain a parlé les mots:
Prenez, ceci est mon corps (Marc
14:22). Ensuite, ramasser une
coupe de vin, il déclare: Ceci
est mon sang, le sang de l'alliance, qui est répandu pour plusieurs (Marc 14:24).
En sémitique: pour beaucoup, on veut dire pour tous. Ce signe Jésus se réfère à l'alliance au Sinaï, où Moïse répandit le sang d'animaux sacrifiés le peuple d'Israël se sont réunis autour de lui (Exode 24). Cet événement est considéré comme l'institution de l'Eucharistie.
En vue de cet
événement, alors quel est l'Eucharistie? Avec le même événement que vous pourriez dire qui est un signe de l'alliance entre Jésus et son peuple. Un personnage similaire est baptisé. Alors, quelle est la différence? Hérauts de Baptême appartiennent au peuple de Dieu. Avec l'acte du baptême tous les péchés
sont pardonnés. Les baptisés commence une nouvelle vie.
L'Eucharistie est le mémorial de la Cène du Seigneur. Comme l'écrit Luc:
faites ceci en mémoire de
moi (Luc 22:19). Devient plus tard un caractère dynamique. Bon va générer efficace.
Il sera renouvelé et sera un élément permanent des réunions liturgiques. Il
devient la base de la vie de l'Eglise-Corps du Christ. Avec le consentement de Dieu (par le pouvoirs) sera
inclus dans la pièce la plus importante
de la messe - Soulever, ou re exaltation sans
effusion de sang de Jésus à la
gloire du Père. L'Eucharistie
prendre un caractère particulier.
Le sang du Christ qui sera versé pour
la rémission des péchés (Matthieu
26:28; Marc 10:45). Ce sera un sacrement, un
signe du corps et le sang de Jésus. D'autres actions
de l'Église (la quatrième Concile
de Latran en 1215 r.) Ira vers la création du corps réel Eucharistie et le sang de Jésus (transsubstancja).
Pour preuve de la justesse de miracles eucharistiques qu'ils montrent, au cours de laquelle apparaît dans le sang humain (groupe AB). Cet
abus.
L'Eglise catholique souligne la présence réelle du Corps et du Sang du Christ dans le Sacrement (c'est-à-dire
en signe) pain et du vin. Remarque
"en signe" explique l'essence du
phénomène. Évitez aussi une magie universelle du
sacrement (J. Ratzinger).
Tłumaczenie
Zbliża się Ostatnia
Wieczerza. Marek opisuje Przygotowanie
do Paschy (Mk 14,12–16). Pisze o tym, jak Jezus posyła dwóch uczniów z
poleceniem: Idźcie do miasta, a spotka was
człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim (Mk 14,13); On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową (Mk 14,15). Informacja jest dość nietypowa. Na Wschodzie to
kobiety noszą wodę, a nie mężczyźni. Marek wiąże wieczerzę z obrzędami
żydowskiego święta Paschy. Ewangelista Jan podaje odmienną chronologię wydarzeń. Marek podkreśla, że
Jezus zna przyszłość w najdrobniejszych szczegółach. Scena ta służy do
pokazania możliwości nadprzyrodzonych Jezusa. Dla ówczesnych odbiorców, być
może była ona potrzebna. Dzisiaj trudno uwierzyć, aby Jezus popisywał się swoją
nadprzyrodzoną zdolnością. Scena ta jest historycznie wątpliwa. Jest ona
zobrazowana, a nie jest faktograficznym zapisem.
Wieczerza ma charakter odświętny. Być może Jezus
wykorzystał święto Paschy, cudownego wyzwolenia z Egiptu (Wj 12,1–14). Podczas
tego posiłku antycypował swoją okrutną śmierć, składając swoje życie na ofiarę
w akcie czystej miłości. Wykorzystał żydowski rytuał paschalny, który
przewidywał m. in. spożywanie chlebów przaśnych oraz czterokrotne napicie się
wina zawartego w kielichu. Jezus łamiąc
chleb wypowiada słowa: Bierzcie, to jest Ciało moje (Mk 14,22).
Następnie, biorąc do ręki kielich z
winem, oświadcza: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana (Mk
14,24). W języku semickim: za wielu,
znaczy za wszystkich. Tym
znakiem Jezus odsyła do przymierza na Synaju, gdzie Mojżesz pokropił krwią
zwierząt ofiarnych lud Izraela skupiony wokół niego (Wj 24). Zdarzenie to
określane jest jako ustanowienie Eucharystii. Wobec tego zdarzenia, czym jest
więc Eucharystia? Z samego zdarzenia można powiedzieć, że jest znakiem
przymierza pomiędzy Jezusem a Jego ludem. Podobny charakter ma chrzest. Jaka
jest więc między nimi różnica? Chrzest
zwiastuje przynależność do ludu Bożego. Wraz z aktem chrztu odpuszczone zostają
wszystkie grzechy. Człowiek ochrzczony zaczyna nowe życie. Eucharystia jest pamiątką
Wieczerzy Pańskiej. Jak napisze Łukasz: To
czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19). Później nabierze charakteru
dynamicznego. Będzie generować Dobro skuteczne. Będzie się odnawiać i
będzie stałym elementem spotkań
liturgicznych. Stanie się podstawą życia Kościoła-Ciała Chrystusa. Za
przyzwoleniem Boga (przez dane plenipotencje) będzie włączona do
najważniejszego fragmentu Mszy – Podniesienia, czyli ponownego, bezkrwawego
wywyższenia Jezusa do chwały Ojca. Eucharystia nabierze szczególnego znaku. Krew
Chrystusa będzie bowiem wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,28; Mk 10,45).
Będzie sakramentem, czyli znakiem ciała i krwi Jezusa. Późniejsze działania
Kościoła (sobór laterański IV 1215 r.)
pójdą w kierunku ustanowienia w Eucharystii faktycznego ciała i krwi Jezusa
(transsubstancja). Za dowód swojej słuszności wskazują cuda eucharystyczne,
podczas których ukazuje się krew ludzka (grupa AB). To nadużycie.
Kościół katolicki wskazuje realną
obecność Ciała i Krwi Pańskiej w sakramencie (czyli w znaku) chleba i
wina. Uwaga «w znaku» wyjaśnia istotę
zjawiska. Unika się też pewnej powszechnej magiczności sakramentu (J. Ratzinger). 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz