Głos sumienia głosem Boga

             Od  lat piszę, że Bóg nie może karać, bo na to nie pozwala Jego definicja, czy Idea. Jak zatem odczytywać tekst np. Księgi Ezechiela, w którym ukazana jest apokaliptyczna wizja Boga, który przemawia do proroka w sposób oskarżycielski. Sam opis rydwanu Boga jest pełen wizji i narzędzi zmysłowych:

"Pośrodku było coś, co było podobne do czterech istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz czysto wygładzony. 8 Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza <i skrzydła> owych czterech istot - skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie - nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie.  Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze wołu i oblicze orła, <oblicza ich> i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc nie odwracały się" (Ez 1,5–12).

          W przedmowie księgi Ezechiela (BT – Biblia Tysiąclecia)  czytamy: Ezechiel był chorowity fantastą, cierpiącym na urojenia, a nawet epilektykiem. Tekst pochodzi z jego wewnętrznych przekonań i wizji. Ujawnia swój głos sumienia. Z punktu widzenia teologicznego ujawnia prawdę, że Bóg jest święty. Jego świętość ma charakter dynamiczny, który pobudza do działania. Autor wprowadza pojęcie "syna człowieczego" (90 razy) jako istotę ludzką wyrażającą odległość człowieka od Boga:  "Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił»". (Ez 2,1). Określenie to przywłaszczy sobie Jezus na opisywanie samego siebie: "Albowiem Syn człowieczy Panem jest i sabatu" (Mt 12,8).  W ten sposób chciał podkreślić ludzkie pochodzenie (ludzką naturę) i odległość własną do Ojca. Jak się później okaże odległość ta na krzyżu zmaleje do zera. Syn Człowieczy stanie się równy Ojcu w Akcie działającym.

      Ezechiel ma świadomość grzeszności swojego narodu. W swoim sercu widział księgę Stanu Prawdy:  "To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach" (Ez 2,4). Prorok odczytuje nakaz zjedzenia tej księgi. Należy to odczytywać jako głębokie zapoznanie się z jej treścią. Prawda ze Stanu Prawdy ma się stać wiedzą proroka. Jej odczytanie nie przychodzi łatwo. Jej treść jest szokująca (proroctwa zbliżających się nieszczęść). Prorok  traci mowę, którą jednak odzyskuje. Odczytana wiedza powinna być wykorzystana do nawrócenia zawinionego narodu:  "A On rzekł do mnie: «Synu człowieczy, zjedz to, co masz przed sobą. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów!»" (Ez 3,1). Ezechiel ma się pozyskana wiedzą.

          Ezechiel zaprzecza tezie odpowiedzialności zbiorowej, jaka została wyartykułowana w opisie grzechu pierworodnego, pisząc, że jest tylko odpowiedzialność osobista, a nie dziedziczna (Ez 18,1–32): "Człowiek nie może ponosić odpowiedzialności za swoich przodków, a w dodatku swoją własną przeszłość może odpokutować przez szczere nawrócenie się do Boga"  (przypis).

        Tekst perykopy jest potwierdzeniem tezy filoteistycznej filozofii o grzeszności.