Narodziny papiestwa

          W okresie rodzącego się chrześcijaństwa nie było koncepcji papiestwa. Ono zrodziło się w sposób naturalny. Każde miejscowe zgromadzenie wiernych miało swój ośrodek nadzorujący w doktrynie wiary. Tak powstawały biskupstwa. Jednym z takich biskupstw powstało w Rzymie. Pierwszym autorytetem, siłą rzeczy był Apostoł Piotr. Wierni darzyli go zaufaniem. On sam musiał pracować i to fizycznie. Nie miał on bowiem żadnego wykształcenia. Poza pracą pełnił misję, opiekował się grupą sprzymierzeńców wspólnej wiary w Jezusa Chrystusa. Oprócz czynności liturgicznych musiał się zmagać się ze zwolennikami religii żydowskiej. Oba te ugrupowania były od początku w pewnym konflikcie. Silne były wspomnienia, że to Żydzi zabili Jezusa. Piotr zginął przez okrucieństwo Nerona. Opiekę nad chrześcijanami przejął Linus (67-76) Neron umarł w roku 68.W roku 70 Tytus zniszczył Świątynie w Jerozolimie. Rozpętała się nagonka na innowierców. Początkowo rzymianie nie rozróżniali Żydów od chrześcijan. Wspólnota chrześcijańska troszczyła się o przetrwanie. Prześladowania dosięgły chrześcijan. Linus zmarł śmiercią naturalną. Wielkie zagrożenie miało wkrótce nadejść.

      Po Linusie opiekę sprawował Anaklet (Kletus) (76-88(?)). Więcej informacji mamy o następcy Klemensie (88-97). Być może jest to osoba wspomniana w liście Pawła do Filipian (Flp 3,3).  Klemens był wykształcony, znał Stary Testament. Więziony w kamieniołomie, umarł wrzucony do Morza Czarnego. Następni biskupi Ewaryst, Aleksander, Sykstus, Telesfor, Hygin, Pius I zgodnością piastowali swój urząd. Byli szanowani przez wiernych. Ich postawa, niekiedy bohaterska, szybko rozpowszechniała się w okolicy. Miejsce Rzymu miało znaczenie. W nim skupiała się cała polityka Cesarstwa. Chrześcijanie nie szczędzili grosza wsparcia. Gmina chrześcijańska stawała się samowystarczalna i coraz bogatsza. Przybycie obcych sekt, Cerynta (Cerdon), Walentyniana, Marcjona i Marceliny tylko umocniło autorytet biskupów Rzymu. W sukurs biskupom przyszli chrześcijańscy teologowie, filozofowie, którzy pomagali w dyskusjach polemicznych na temat doktryny wiary. Trzeba tu wyróżnić Arystydesa, Justyna, Hegezypa i Polikarpa. Do Rzymu przyjeżdżali duchowni o poradę i wykładnie wiary (np. termin obchodzenia Wielkiej Nocy). Powoli znaczenie biskupstwa rzymskiego rosło. Już wtedy zaczęto głosić ideał sukcesji apostolskiej. Za pierwszego papieża uznaje się biskupa Wiktora I (189-199), choć tak go jeszcze nie nazywano. Pierwszym biskupem, którego nazwano papieżem był Juliusz I (337-352).  Pierwsza administracja, sensu stricto, zaczęła się od Wiktora. Zaczęło się od spisywania polemik, odpowiedzi na zapytania, zachowania korespondencji, wysyłania rozporządzeń. Spotkania z przedstawicielami innych regionów (Aleksandrii, Kartaginy, kościół koryncki, Dalmacji) musiały być przez kogoś organizowane. Do tego potrzebni byli pomocnicy, kapłani, diakoni i wolontariat.   Gmina rzymska była na tyle bogata, że pomagała innym ośrodkom kultu. Pozycja Rzymu, jako centrum życia chrześcijańskiego ciągle wzrastała.