Katecheza młodych cz.16.

–       Czasem zdaje mi się, że bardziej jesteś pod wrażeniem istoty ludzkiej, niż postacią Jej Stwórcy.

–       Bądź spokojna. Zachwycając się człowiekiem, siłą rzeczy, podziwiam Stwórcę. To jest ze sobą bardzo zależne. O człowieku można mówić, bo jest obiektem pozwalającym się badać. Z Bogiem jest trudniej, ale jak mówi Pismo święte: Głupi [już] z natury są wszyscy ludzie,  którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła nie poznali Twórcy  (Mdr 13,1).

–       Kim właściwie jest człowiek?

–       Trzeba przyznać, że do końca nie jest rozwiązana tajemnica powołania i roli człowieka. Owszem, wiele można odczytać z Pisma świętego, ale ciągle odkrywane są nowe powody. Na  ich podstawie można powiedzieć, że człowiek jest bardzo Bogu potrzebny. Wystarczy wspomnieć, że bez człowieka, nikt by o Bogu nic nie wiedział. To człowiek mówi o Bogu i propaguje Jego zamysły.

–       Co takiego ma w sobie istota ludzka?

–       Przede wszystkim człowiek ma dwie natury: cielesną i duchową. Natura duchowa daje wieczność człowiekowi i przynależy do dwóch światów: rzeczywistego i nadprzyrodzonego oraz natura cielesna, która jest powłoką dla duszy ludzkiej. Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,
na obraz Boży go stworzył (Rd 1,27). Ciało ludzie po śmierci obumiera. Dusza oderwana od ciała staje się samodzielną istotą posiadającą świadomość swojego istnienia. Ważne jest: Po czym Bóg im błogosławił (Rdz 1,28).  Znaczy to, że człowiek jest kimś bardzo szczególnym i wyróżnionym względem innych istot żywych. W drugim opisie stworzenia człowieka napisano, że Bóg własnymi rękami ulepił człowieka: wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą. (Rz 2,7). W ten sposób chciano podkreślić osobiste zaangażowanie Boga w dzieło człowieka.

–       Wspominałeś już o raju.

–       Tak. Raj to stan świata bezgrzesznego, pierwotny stan szczęścia.  Pisarze zobrazowali to jako ogród (Eden) istniejący na ziemi. Zlokalizowali go między rzekami  Mezopotamii. Umieścili tam pierwszych ludzi: Adama i Ewę. Obraz raju jest nierealny i przerysowany. Chodziło pisarzom o stworzenie wrażenia niezwykłości miejsca. Raj posłuży do opisu pojawienia się grzechu, pierwszego dramatu ludzkiego i pierwszego zawodu Boga. Dla potrzeb tego scenariusza umieszczono w nim rekwizyty: drzewo poznania dobra i zła oraz drzewo życia. Spożycie owocu z drzewa poznania obrazowało możliwość poznanie dobra i zła. Spożycie owocu życia symbolizowało życie wieczne.