Katecheza młodych cz.28.

–       Zanim przejdziemy do szczegółów, czy możesz nakreślić w zarysie  historię narodu żydowskiego?

–       Historia zaczyna się powołaniem przez Boga Abrama (Abrahama) ok. 1800 r. przed Chr. Kolejno żyli patriarchowie: Izaak i jego syn Jakub. Od Jakuba liczy się 12 pokoleń żydowskich.  Po okresie patriarchów nastąpił czas tzw. niewoli w Egipskiej, który trwał od 1650 do 1250 roku przed Chrystusem. Oczywiście datacja jest podana w przybliżeniu. Na lata 1250-1200 przed Chr. przypada ucieczka Izraelitów z Egiptu. Okres Sędziów to lata około 1200-1030, a od 1030 roku przed Chrystusem rozpoczyna się panowanie królów izraelskich. W międzyczasie dojdzie do rozłamu Izraela na dwa królestwa: Judzkie (które przetrwa do roku 586, czyli do niewoli babilońskiej) i Izraelskie (to królestwo w roku 722 przed Chrystusem upadnie, a Izraelici dostaną się do niewoli asyryjskiej). Koniec niewoli przypadnie w roku 538 przed Chr., kiedy to Cyrus, król perski, pozwoli Izraelitom powrócić do ojczyzny. Palestyna była w tym czasie prowincją perską, która w 190 roku dostała się pod panowanie Seleucydów. Potem przejmą ją na chwilę Machabeusze (lata 141-63 przed Chr.), W roku 63 Palestynę przejmie wielki rzymski zdobywca, Pompejusz.

–       Rozumiem, że im młodsza historia tym nabiera w Piśmie świętym większej wiarygodności. Wróćmy zatem do Abrama.

–       Jak wspominałem, Abram wraz z rodziną udał się w kierunku Kanaanu. Po drodze osiedlili się  w Charanie, gdzie zmarł jego ojciec Terah. Tu Bóg obiecał mu, że uczyni z niego wielki naród. Oddał mu też ziemię Kanaanu (koło Sychem)  do zasiedlenia. Żydzi uważają ją po dziś dzień za ich własność, daną przez samego Boga. Rodzina Abrama była zamożna. Abramowi towarzyszył Lot, syn jego brata Harana. Ponieważ panował wówczas głód, Abram postanowił udać się na jakiś czas do Egiptu. Bojąc się ataku ze strony Egipcjan postanowił wykorzystać piękną urodę swojej żony, aby udawała jego siostrę. Sarą zainteresował się faraon, który ją zaprosił na swój dwór: Abramowi zaś wynagrodzono za nią sowicie. Otrzymał bowiem owce i woły, niewolników i niewolnice oraz oślice i wielbłądy (Rdz 12,16). Faraon jednak nie dotknął Sary. Według autora Bóg czuwał nad jej czystością. Kamuflaż wydał się. Dobrotliwy faraon oddał Abramowi żonę.

–       Ile prawdy w tym pięknym opowiadaniu?

–       Jak łatwo wyczuć, opowiadanie ma charakter baśni. Ważne jest natomiast, co chciał przekazać autor tej opowieści. Wszyscy wybrani przez Boga są błogosławieni i otoczeni szczególną Bożą Opatrznością. Abram jest tu wzorem wiary. Wybrany przez Boga musiał wziąć na siebie odpowiedzialność za powierzoną mu misję Bożego planu Odkupienia. W tym celu zdobył się nawet na kamuflaż. Roztropność Abrama jest chwalona i stawiana za przykład. Piękność Sary obrazuje i odzwierciedla jej czystość i stan  moralny.