Katecheza młodych cz.29.

–       Wiem, że mogę sama przeczytać dzieje rodziny Abrama, ale ty objaśniasz i jest to czytelne. Proszę, co było dalej?

–       Abram wróciwszy z Afryki do Kanaanu rozdzielił się z bratankiem Lotem. Dla dwóch bogatych w zwierzęta brakowało pastwisk. Lot udał się na Wschód w stronę do Sodomy, a Abram pozostał na miejscu. Bóg ponownie przekazał ziemię Kanaanu Abramowi i jego pokoleniom. Przemierzał on okolice wybierając dobre pastwiska.  Abramowi i jego rodzinie przyszło żyć w bliskości różnych plemion. Prowadzili oni ze sobą ciągłe wojny.  Podczas jednych z wielu, do niewoli dostał się Lot, który zamieszkał w Sodomie. Abraham pospieszył mu z pomocą. Odbił go, odzyskał jego mienie i innych. Gdy wracał po zwycięstwie, naprzeciw niemu wyszedł Melchizedek, król i kapłan Boga Najwyższego Szalemu (prawdopodobnie Jerozolimy).  Nie był on wyznawcą Boga Abrama. Mimo to pozdrowił Abrama słowami: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! (Rdz 14,19) i poczęstował go chlebem i winem. Melchizedek jest bardzo ciekawą i tajemniczą postacią. Był on kananejskim królem i panował w Jerozolimie. Jest przykładem religii naturalnej – monoteistycznej (boga El-Eljona w Kanaanie), w przeciwieństwie do Abrama, który jest wyznawcą religii objawionej. Autor Księgi, tym samym przyznaje, że Bóg różnie objawiał się ludziom na ziemi.

–       O ile wiem, Bóg wielokrotnie zapewniał Abrahama o szczególnym Przymierzu z Nim.

–       Tak i tym razem, ale Abram upomniał się, że z obietnic Boga nic nie wynika, bo on jest już stary, nie mówiąc o jego Żonie. Autor podsyca emocję przekazu. Bóg jest tajemniczy i zachowawszy. Nie mówi precyzyjnie kiedy pojawi się potomstwo. Abram postanawia spłodzić potomka z niewolnicą Hagar.

–       Faktycznie opowieść nabiera emocji w bogactwie wydarzeń.

–       Hagar urodziła Izmaela. Rola niewolnicy wzrosła i daje ona to odczuć Sarze. Ujmując się honorem nakłania Abrama do wyrzucenia Hagar z domu wraz z jej synem. Dalsze szczegóły znajdziesz w Księdze. W końcu Sara będąca już w podeszłym wieku rodzi upragnionego syna Izaaka. Autorowi udało się wytworzyć atmosferę oczekiwania oraz wielkości daru Boga obiecanego macierzyństwa. Wprowadził też do tekstu zwyczaj obrzezania, jako znaku Przymierza, który będzie wykonywany do dnia dzisiejszego. Samo obrzezanie prawdopodobnie wzięło się z potrzeby zachowania higieny w upalnym klimacie Wschodu (Egiptu). Później będzie mowa o „obrzezaniu serc” (Pwt 10,12–22; 30,6; a także Jr 4,4) jako znaku wierności Bogu. Bóg zmienił imię Abramowi na Abraham, a Saraj na Sara. Zawarł Przymierze:  Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną (Rdz 17,9).