–
Czy
każdy chrześcijanin powinien przeczytać Pismo święte?
–
Zasadniczo
tak, ale trzeba też wiedzieć, że aby właściwie odebrać przesłanie Pisma
świętego trzeba być do tego przygotowanym.
–
Dlaczego?
–
Pismo
święte ma swoistą redakcję. W różnych gatunkach literackich ukryte są myśli
teologiczne. Przy tym używane są metafory, przenośnie, hiperbole, antycypacje i
wiele innych narzędzi literackich. Większość osób biblijnych są literackimi
typami Boga, Jezusa i innych nowotestamentowych postaci. Aby się w tym
wszystkim połapać trzeba być do tego
przygotowanym.
–
Co
należy wiedzieć, aby zrozumieć Stary Testament?
–
Oj,
bardzo wiele. Przede wszystkim trzeba orientować się w historii narodu
żydowskiego, na tle historii Wschodu i Zachodu. Bardzo ważna jest znajomość
mentalności i zwyczajów tego specyficznego narodu. Dobrze jest już znać Nowy
Testament, aby można było odczytywać Stary Testament względem Nowego.
Odwrotnie, ważna jest znajomość historii proroków. Dobrze jest znać podłoże
literackie, potrzeby religijne. Trzeba też orientować się w jakich czasach
historycznych, i w jakich uwarunkowaniach politycznych pisane były różne
księgi. Po za tym ostateczna redakcja kompilowała różne księgi, na nowo
interpretując niektóre fakty. Nie należy łudzić się. Bez powyższej wiedzy Stary
Testament będzie odczytany błędnie, opacznie.
–
Jak
przygotować się do czytania Pisma świętego?
–
Trzeba
zdobyć wiedzę podstawową. Idealnym miejscem jest katechetyka kościelna.
Niestety jej program jest bardziej nastawiony na przekaz już owoców opracowanej
teologii. Katechetyka nie daje bazy naukowej, na której można by było samemu
podążyć w odczytywanie tego wspaniałego dzieła.
–
Dziadku,
czy mogę liczyć na ciebie, że dasz mi te podstawy?
–
Spróbuję,
choć trudno mi będzie szerzej rozwijać myśli na blogu. Trzeba raczej zaopatrzyć
się we właściwą literaturę. Ja mogę jedynie naszkicować kierunek poznawczy.
–
Od
czego byś zaczął?
– Trzeba cofnąć się do czasów od w których zaczęto
dokumentować zdarzenia za pomocą pisma. Pod koniec IV tysiąclecia przed Chr. do
2300 r. przed Chr. w dolnej Mezopotamii mieszkali Sumerowie (lud nieznanego
pochodzenia), którzy stworzyli, w tym okresie, wysoko rozwiniętą cywilizację.
Zbudowali miasta-państwa (ok. 3000 r. przed Chr): Akszak, Adab, Eridu, Kisz,
Lagasz, Larsa, Nippur, Sippar, Szurupak, Umma, Uruk i Ur. Oprócz radła, motyki,
koła garncarskiego, systemu sześćdziesiętnego, zastosowania koła Sumerowie
stosowali już pismo ze znakami piktograficznymi. Najprawdopodobniej najstarsze
zabytki piśmiennictwa zapisane były w języku sumeryjskim. Bliski Wschód, w II
tysiącleciu przed Chr., zamieszkiwali ludy semickie (umowna nazwa, pochodząca
od imienia biblijnego Sema jednego z synów Noego), w tym Akadowie i Eblaici.
Sargon Wielki założył imperium akadyjskie. Po upadku Akadów (istniejące w
latach 2334–2193 przed Chr.) i ostatniego państwa Sumerów pojawili się
Kananeńczycy i Amoryci. Powstały państwa
Szamsziadada w Asyrii i Hammurabiego w Babilonii. Wśród ludów semickich
byli: Aramejczycy, Achlamu, Moabici, Edomici, Ammonici, Chaldejczycy oraz
Izraelici (określani też mianem Hebrajczyków). Nie posiadali oni własnego
państwa (grupy Habiru), zamieszkiwali tereny Syropalestyny (byli przybyszami
zza Eufratu). Prowadzili głównie koczowniczy tryb życia. Uważani byli za
włóczęgów, rabusiów, kupców i handlarzy. Posługiwali się językiem hebrajskim.
Później, na skutek przenikania się ludów Izraelskich i Aramejczyków językiem
używanym stał się aramejski. Najstarsze wiadomości o narodzie żydowskim
pochodzą z XVIII w. przed Chr.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz