Papieże cd. 78

 

Papież Jan XXIII (1958–1963) wybrany na „chwilę”, aby znaleźć godnego kandydata. Miał 77 lat. Był jowialny, dobrotliwy, bezpośredni i przyjazny ludziom, nie znosił pozy. Nikt nie przypuszczał, że ten człowiek dokona przewrotu w Kościele. Od początku wszystkich zaskakiwał swoją normalnością. Nagminnie łamał i nie przestrzegał etykiet watykańskich. Zachowywał się normalnie, choć czuł się więźniem kardynałów i kurii. Jak sam rozbrajająco mówił, że niewiele może. Wielokrotnie jednak udało mu się wyrwać z ich izolacji. 25 stycznia 1959 r. papież zaskoczył wszystkich. Poinformował, że zwoła sobór! Założenia były piękne. Sobór nie miał na celu ani potępiania błędów, ani ogłaszania nowych dogmatów. Miał jedynie dostosować sposób głoszenia wiary chrześcijańskiej do odmiennego świata, od którego Kościół zbyt długo był izolowany. Kościół jest niczym ogród, który trzeba pilnie uprawiać, nie zaś muzeum starożytności. To Kościół wszystkich ludzi, głównie ubogich, zaś głową Kościoła nie jest papież, ale Chrystus. Sobór rozpoczął się sporem. Odrzucono przygotowany przez kurię scenariusz. Miał on podejmować samodzielne decyzje, a nie stanowić zgromadzenie zastraszonych uczniaków przez apodyktycznego nauczyciela, jak sobór zwołany przez Piusa IX w roku 1870. Sobór zapowiadał bardzo ciekawy  przełom w historii Kościoła. Niestety, po pierwszym jego  posiedzeniu  Jan XXIII odszedł do Ojca Niebieskiego.

           Papież miał wielu przeciwników. Niektórym trudno było się przestawić, tak niezwykłe były zmiany wprowadzone w życie kościelne. Uważają oni, że wiele złego uczynił dla Kościoła. Ja tak nie uważam. Owszem pogonił kota tym którzy korzystali z przywilejów. Papież myślał wyłącznie o Bogu i człowieku. Jak mówił: Albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Papież dążył do  zbliżenia się wszystkich Kościołów. Kościół Prawosławny traktował jak równy katolickiemu pod każdym względem.