Wieża Babel, Abram, Izaak

           Dla chrześcijan historia Noego ma jeszcze jedno znaczenie. Ewangeliści chcieli wykazać rodowód Jezusa wywodzący się od Adama poprzez Lameka, syna Noego Sema,  Nachora, Teracha, Abrahama, Dawida aż po Jezusa (Ew. Mateusza, Łukasza). Dwa rodowodu opisane w ewangeliach są jednak niespójne i świadczą przeciw ich prawdziwości historiograficznej.

           Opowieść o wieży Babel jest folklorystycznym opowiadaniem mającym wyjaśnić przyczynę różnorodności narodów i języków. Oto ludzkość po potopie oddala się coraz bardziej od Boga, dążąc do przekroczenia granic zakreślonych przez Boga. Gigantyczna budowla jest ucieleśnieniem tych niezdrowych dążeń. (Archeologia dotąd odkryła w Mezopotamii wiele podobnych wież). Karą za rosnącą pychę jest rosnące nieporozumienie między narodami. Uwzględniając całość Objawienia biblijnego mamy w tym opisie pierwszy człon typologicznego tryptyku; jego antytypem historycznym będzie jedność przywrócenia narodom przez Chrystusa w Jego Kościele.

           Trzeba rozróżniać interpretację tekstu Tory (PŚ) na użytek judaizmu i chrześcijaństwa. Żydzi mają swoją własną egzegezę całkowicie odmienną od chrześcijańskiej. To świadczy o łatwości narzucania różnych interpretacji tekstom biblijnych. Można to czynić wg własnego widzi mi się. Dając temu wiarę można narazić się na oskarżenie o fundamentalizm czy nawet infantylizm.

            Centralnym punktem wiary judaistycznej i chrześcijańskiej jest opowieść o powołaniu Abrama: Pan rzekł do Abrama (Rdz 12,1). Niektórzy teolodzy chrześcijańscy przyznają, że jest to ludzka koncepcja ujęta w formie opowiadania. W rzeczywistości nie ma tu prawdy historycznej. Postać Abrama i historia jego rodziny rozwiązuje dwie kwestie. Wskazuje źródło pochodzenia 12 pokoleń semickich oraz pokazuje naocznie relację Boga z człowiekiem. Opowieść ta powstała na kanwie kompilacji podobnych przekazów pochodzących ze starszych religii. Przykładem jest opis ofiary Abrama, jaką miał złożyć Bogu na stosie. Ofiarą miał być syn Abrama Izaak. Teolodzy chrześcijańscy dostrzegają w tym wydarzeniu bezwzględne posłuszeństwo Abrama Bogu, który jakoby nakazał to jemu uczynić. Wydarzenie kończy się szczęśliwie dla Izaaka. Zamiast syna Abram poświęca baranka. To tkliwe opowiadanie ma sens wyłącznie teologiczny.  Pokazuje relację między Bogiem a człowiekiem. W tym opowiadaniu Bóg ukazany jest jako postać dominująca. Bogu należy się bezwzględne posłuszeństwo. Ciekawe jak Bóg patrzy na tę sprawę, który poza miłością, niewiele żąda od człowieka. W sercach wiernych zakorzenił się natomiast strach przed Bogiem. Nie oszukujmy się. Większość wiernych boi się Boga.