Księga Judyty

      Księga Judyty należy do ksiąg historycznych Pisma Świętego. Podobnie jak w Księdze Estery pomylono ważną osobę historyczną. Nabuchodonozora, króla babilońskiego  pomylono z władcą asyryjskim, prawdopodobnie chodziło o Artakserksesa III ()358—338). Pomyłka wielokrotnie powtarzana w tekście nie daje komfortu czytania. Na bieżąco, w czasie czytania trzeba w umyśle korygować pomyłkę. Treść księgi poświęcona jest dzielnej postawie Judyty,  córce Merariego z pokolenia Symeona, która osobiście zabija Holofernesa wodza wojsk medyjskich, którzy napadają na judajczyków broniących się w mieście Betulii. Judyta wcześnie owdowiała, dlatego cały czas nosiła po śmierci męża na sobie wór opadający na biodra, jej mężem był Manasses z Betulii Miała 14 synów. Była piękna, bogata, bardzo pobożna, pomagała ludziom potrzebującym. Autor chciał pokazać zwycięstwo narodu, który pokłada nadzieję i ufność w Bogu. Treść księgi zawiera wiele wątków teologicznych, etycznych, skuteczność modlitwy, posty itp. Tradycja kościelna upatruje w Judycie typ Maryi, przedstawicielki nowego ludu Bożego.

        Biorąc pod uwagę okres machabejski powstania księgi należy dopatrywać w niej zachęty religijnej dla podbitego narodu żydowskiego, który dopiero co wrócił z niewoli babilońskiej. Achior, generał Ammonitów przestrzegał Holofernesa przed walką z izraelitami.  Autor wzoruje się na historii, w której Bóg poraził ziemie egipską plagami. Najeźscy kpiąc sobie z jego przestróg  oddali Achiora do miasta Betulii. Jednoczeście wojska Holofernesa otoczyły miasto. Mieszkańcy Betulii dopuścili się szantażu skierowanego do Boga, zagrażając, że oddadzą miasto nieprzyjacielowi, gdy Pan nie przyjdzie im z pomocą. Na tę zniewagę zareagowała, dopiero co owdowiała, mieszkanka Judyta mówiąc: "Kim wy właściwie jesteście, żeście wystawiali na próbę w dniu dzisiejszym Boga i postawili siebie ponad Boga między synami ludzkimi?  Wy teraz doświadczacie Wszechmogącego Pana i dlatego nigdy nic nie zrozumiecie. Nie zbadacie głębokości serca ludzkiego ani nie przenikniecie myśli jego rozumu; jak więc wybadacie Boga, który wszystko to stworzył, jak poznacie Jego myśli i pojmiecie Jego zamiary? Przenigdy, bracia, nie drażnijcie Pana Boga naszego!  Gdyby nawet nie zechciał nam pomóc w tych pięciu dniach, to ma On moc obronić nas w tych dniach, w których zechce, albo zgubić nas na oczach naszych wrogów.  Wy zaś nie wymuszajcie zarządzeń od Pana Boga naszego, ponieważ nie można uzyskać nic od Boga pogróżkami jak od człowieka ani Nim rozporządzić jak synem ludzkim. " (Jdt 8,12–16). Są to słowa kluczowe, mówiące o relacji człowieka  z Bogiem.  Nie godzi się Bogu stawiać żadnych warunków i wymuszać boską reakcje. Jemu trzeba się podporządkować, a tylko modlitwami upraszać zmianę Jego woli.  Przytoczone powyższe wersety biblijne są mi szczególnie bliskie. Myślę podobnie, jak bohaterka księgi.

     Ona to udała się do wojsk nieprzyjacielskich i kobiecym sprytem zabiła i odcięła głowę wodzowi (Holofernesowi) . Wojska nieprzyjacielskie odstąpiły od oblężenia. 

       Podobnie jak w Księdze Estery dobro opłacane jest dużą ilości krwi i ofiarami ludzi. Widać, jest to charakterystyczny rys Starego Testamentu. Sprawiedliwość rozgrywa się po myśli ludzkiej. Bóg zostaje wciągnięty w ludzkie interesy. W czasie powstawania omawianych ksiąg historycznych nie było znane podejście Chrystusowe. To On zastąpił ludzką sprawiedliwość Miłosierdziem Bożym.

        Dzisiejsza perspektywa tez jest zupełnie inna. Opiera się ona na wiedzy, która wsparta teologią ewangeliczną, naukami Chrystusa, daje nowe narzędzie rozpoznawcze.