Wieczność

         Nie ukrywam, że ostatnio dochodzą mnie informacje, po których nie chce się żyć. Nie opisuję ich, bo nie chcę Was dołować.  Na świecie jest ogólnie źle. Zło szerzy się wszędzie. Wszystkiego winni są ludzie i ich aspirację sięgające nieba. Człowiek chciałby zając pozycję Stwórcy i rządzić światem na swój sposób. Chce osiągnąć wiele i mieć dużo. Nie zdaje sobie sprawy, że nie on zaprojektował ten świat i nie on będzie decydować o rzeczach generalnych i  ostatecznych. Najwyżej może sobie zgotować los nie do zazdroszczenia. Kto myśli tylko o życiu ziemskim jest krótkowzroczny i niemądry. Jest napisane: "Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski!" (Mt 10,9–10); "Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie" (Mt 6.34). Pełną wiedzę ma tylko Stwórca: "U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone" (Mt 10,30). Zrezygnujmy z naiwności i pychy. Kto inny jest przed nami i Jemu należy się chwała i uwielbienie. Trzeba zrozumieć swoją kruchość. Człowiek poza kruchością istnienia jest naprawdę wielki, ale musi współistnieć w interakcji z Stwórcą. Potrzebuje Sponsora i Obrońcę, który by go chronił. Trzeba z Bogiem się bratać a nie wybierać drogę solową.

           Kościół nas zawodzi, ale każdy ma w sobie instrument porozumienia z Bogiem. Każdy może indywidualnie z Nim porozmawiać, poprosić, poskarżyć się i  ponarzekać. Własnym przykładem poświadczam, że warto. Bóg nam nie daje, ale chroni, wspiera, podtrzymuje na duszy, wzmacnia duchowo. Opatrzność Boża jest instrumentem zbawienia. Mimo trudów i cierpień każdy może wyjść z tego zwycięsko. Trzeba zdać sobie sprawę o co się gra.  Kto stawia na doczesność jest marnym graczem, trzeba w perspektywie sięgać nieba. Wieczność, naprawdę, zaczyna się po śmierci.