Chce dla nas jak najlepiej

          Pokuszę się na abstrakcyjne pytanie. Dlaczego Bóg nie zaprojektował świata tylko w jednej naturze – duchowej? W jaki celu powołał człowieka w przestrzeni profanum i naraził go na grzeszność, trudy życia, walkę o przetrwanie i walkę o wieczność?  Gdyby istniały różne światy, różni Bogowie, to bym rozumiał ich rywalizacje w dziele stworzenia. Jak uczy religia monoteistyczna Stwórca jest jeden. Co narzucało Bogu koncepcję, w której przyszło nam żyć?  

           W pierwszym odruchu myśli przychodzi mi do głowy pojęcie ciekawości.  Świat w którym żyjemy jest ciekawy, przez co jest interesujący, odkrywczy, fascynujący. Przez te przymioty jest bardzo piękny.

            Gdyby świat nie był dynamiczny, to by po prostu był. Może również byłby piękny, ale nudny i statyczny. W świecie dynamicznym króluje losowość, zmienność, nieprzewidywalność. Raz świeci słońce, raz są burze Nawet zmienność życia biologicznego uwarunkowana historycznie wpisuje się w dzieło stworzenia.  Niegdyś żyły dinozaury i stosowna roślinność. Dzisiaj jest inna. Bóg wymusił na człowieku aktywność. Sam jest dynamiczny i takie zadanie przydzielił człowiekowi.

             Grzeszność, w pojęciu pejoratywna, daje urozmaicenie ludzkiego postępowania. Na ziemi żyją gorsi i lepsi, zdolniejsi i mierni. To wszystko stanowi bogactwo egzystencjalne. Istniejący Świat jest teatrem, dziełem literackim (dramatem, a zarazem komedią), sztuką. Można się zachwycać pięknymi kolorami i precyzją działania organów biologicznych. Zjawiska które w nim zachodzą budzą i grozę i zachwyt.  Bóg stworzył sobie Świat według własnych potrzeb i własnego wyobrażenia. Widać, taki Świat był w Jego koncepcji. My ludzie jesteśmy Jego pomysłem. Musimy zaufać, że chce dla nas jak najlepiej. Bóg ukrywa przed ludzkością dalsze plany. Przed nami intrygująca wieczność. Musimy uzbroić się w cierpliwość. Ważne, że zdajemy sobie z tego sprawę. Trzeba zaufać i ułatwić Bogu  decyzję o naszym dalszym losie.  Nie ma innej opcji.