Gdyby nie zachęta

          W Ewangelii Mateusza czytamy: "Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim" (Mt 8,11). To słowa prorocze Jezusa dotyczące Królestwa Niebieskiego. To ewangeliczny dowód życia pozagrobowego. W następny w wierszu autor ujawnił moją powtarzaną od lat myśl: "A synowie królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz - w ciemność" (Mt 8,12). Otóż w moim (i nie tylko) modelu Nieba Bóg jest Światłością. Dusze ludzkie kiedy zostają oczyszczone łączą się z Bogiem w Jego promieniach w odległości zależnej od swoich zasług i doskonałości duszy. Im dalej od Źródła ten żar boskich promieni blednie. Na końcu znajdują się dusze (również kochane), ale te które nie zasługują na miejsce znaczniejsze. Względnie Źródła Światła, to stan które Kościół nazywa piekłem. W moim pojęciu (również np. prof. ks. Wacława Hryniewicza i innych) piekła jako takiego nie ma (apokastaza –  nadzieja powszechnego zbawienia). W omawianej Ewangelii autor ujął to w słowa: " zostaną wyrzuceni na zewnątrz - w ciemność". Ci którzy znajdą się w dalekiej odległości od Źródła cierpią (stan czyśćca), bo tęsknią za żarem boskiej Miłości.

           Czytając perykopę "Jezus Cudotwórca" (Mt 8 i następne) nasuwa się pytanie do czego służyły cuda uzdrowieńcze czynione przez Jezusa i Jego uczniów.  Nasuwa mi się smutna refleksja, że Bóg nie do końca ufa swoim najwspanialszym istotom stworzonym. Jak się patrzy w około, to można zauważyć wspaniałych ludzi, o wysokim morale, empatycznych, ale i beznadziejnych. Stwórca włożył człowieka w długą ewolucję doskonalenia się duchowego. Cuda były dla tych, którzy nie mogli (nie mogą) światłem swojego rozumu rozeznać, że nadeszły nowe czasy, że Bóg do nich przyszedł i przemówił ludzkim głosem.  Nieufność Boga widzę również w zjawisku zachęty seksualnej w procesach prokreacji. Gdyby nie przyjemność doznawana w trakcie aktów prokreacji lenistwo ludzkie brało by górę.