Adopcjanizm

          Adopcjanizm to teoria głosząca, że Chrystus istniejący w naturze ludzkiej jest Synem Bożym adoptowanych, czyli przybranym, przeczącym jego zrodzeniu przez Boga Ojca w sposób naturalny. Zwolennicy adopcjanizmu uważają Jezusa za człowieka podobnego do proroków Starego Testamentu, napełnionego Duchem Świętym, albo na wzór grecki apoteozy wywyższonego do wymiaru bóstwa.

         Filozoteizm powołuje się na stwierdzenie, że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi, a więc nie było potrzeby adopcji.  Natomiast przyznaje rację, że Jezus został obdarowany szczególnymi łaskami, na które sam się otworzył i przyjął.

          Zwolennikami adopcjanizmu byli ebionici oraz wielu teologów jak Teodot St., Artemon, Paweł z Samosat, Diodor z Tarsu, czy nawet Nestoriusz.   Duns Szkot w XIV w. poszedł tak daleko ze swoimi rozważaniami, że sugerował adopcje Jezusa przez  Ducha Świętego. Twierdził, że można nazywać Jezusa synem Ducha Świętego.

         Adopcjanizm jest zróżnicowany. Niektórzy uważali Jezusa za proroka, inni za ubóstwionego człowieka. Kościół uważa adopcjanizm za herezję, głównie przez sprzeczność z nauczaniem trynitarnym (o Trójcy Świętej).

          Adopcjanizm prowokował do polemik teologicznych dotyczących hipostazy, czyli dwóch natur Jezusa oraz ich wzajemnych relacji. Jezus miał swoją wolną wolę do końca swoich dni.  Za życia poddawał się woli Boga, aby po śmierci złączyć się całkowicie z wolą Ojca. 

          Poglądy zbliżone do adopcjanizmu wyznają Świadkowie Jehowy, którzy uważają Jezusa Chrystusa za Syna Bożego, którego życie Bóg Jehowa przeniósł z nieba do łona Marii i miał przybranego ojca na ziemi – Józefa.