Łączna liczba wyświetleń

czwartek, 2 stycznia 2014

Papieże cd. 22


Papież Grzegorz Wielki (590–604) przywrócił papiestwu blask. Był wnukiem papieża Feliksa III (483–492). Pochodził ze szlachetnego rzymskiego rodu. Grzegorz nie był skory przyjąć godność papieża. Za jego pontyfikatu rozwikła teologia. Zadbano o kształcenie kleru i propagowanie życia zakonnego. Sprzymierzył się z cesarzem, aby doprowadzić do rozejmu z Longobardami. Widział w nowych ludach germańskich przyszłość dla Kościoła. Nawiązywał nowe kontakty. Żywo interesował się Wizygotami z Hiszpanii, którzy do roku 589 wyznawali arianizm, by następnie za panowania króla Rekkareda przyjąć wiarę katolicką. Sukcesem było dzieło chrystianizacji Anglo-Sasów.  Do tego wystarczyło 40 mnichów. Papież wyczuwał, że wcześniej czy później Bizancjum oddali się od Rzymu. Papież dawał przykład mówiąc, że jest sługą sług Bożych (servus servorum Dei). Grzegorz nie dorównywał Augustynowi, ale jego dzieła miały wielki wpływ na życie duchowe średniowiecza. Papież był człowiekiem głębokiej i prostej pobożności – człowiekiem czynu.


Papież Sabinian (604–606) był apokryzariuszem[1] Grzegorza w Konstantynopolu i jako papież pozostał pod wpływem Bizancjum. Zazdrosny o popularność poprzednika próbował go oczerniać. Sam zarabiał krocie sprzedając biednym zboże po wysokich cenach. Był prze lud znienawidzony.


Papież Bonifacy III (607)  uregulował tryb wyboru papieża. Zakazał prowadzić kampani wyborczej za życia papieża.


Papież Bonifacy IV (608–615) wyprosił od cesarza Panteon, który poświęcił w 609 roku. W podzięce Rzymianie wzniesli kolumnę, na której umieszczono wyrzeźbioną w brązie i pozłocona statuę cesarza Fokasa. Niestety papiestwo znowu uzależniło się od Bizancjum. Od tego pontyfikatu obchodzi się w Kościele uroczystość Wszystkich Świętych. Zakonnicy również mogą otrzymywać święcenia kapłańskie.


Papież Adeonat Deusdedit (615–618) podobnie był uzależniony od Bizancjum. Papież odstąpił od faworyzowania mnichów (benedyktynów) na rzecz świeckich księży (kleru diecezjalnego). Rodząca się świadomość narodowa powodowała rozluźnienie stosunków ze Wschodem.

Papież Bonifacy V (619–625) był uległy wobec Bizancjum. Był łagodnym papieżem, zwłaszcza dla duchowieństwa. Za jego pontyfikatu w 622 r. narodziła się religia muzułmańska. Jej wyznawcy rozpoczęli najazdy na kraje chrześcijańskie.



[1] Wysłannik papieża.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz