Papież Zachariasz (741–752) ostatni tzw. papież wschodni. Jego
pontyfikat nacechowany był gwałtownymi sporami z Bizancjum i Longorbardami.
Zaraz po wyborze zwrócił się do cesarza o przywrócenie kultu obrazów. Był
ostatnim papieżem, który zwrócił się do cesarza o zatwierdzenie wyboru na papieża.
Konstantyn V był nieprzejednany. Mścił się w okrutny sposób na przeciwnikach
religijnych i politycznych. Zachariasz zmienił front. Wolał jednać się i
współpracować z Zachodem (Winfrydem). Bizantyjski egzarchat w Rawennie przestał
istnieć. Na polecenie Zachariasza Winfryd, jako legat papieski namaścił Pepina
III na króla franków[1].
Papież Stefan II (752) zmarł po czterech dniach pontyfikatu.
Papież Stefan II [III] (752–757) został wybrany
gdy Rzym był oblężony przez Aitulfa, króla Longobardów. Papież poprosił o pomoc
Konstantynopol, ale bez rezultatu. W tej sytuacji pojechał do Pepina III chcąc
negocjować układ polityczny. Król zgodził się pomóc papieżowi. Dokument
porozumienia zaginął. W trakcie wizyty tej wizyty Pepin II wprowadził w
państwie Franków liturgię rzymską. Papież obiecał dostarczyć relikwie św.
Petronilli, uznanej przez legendę za córkę św. Piotra, której doczesne szczątki
odnaleziono w katakumbach. Z tego powodu Francję przez kilka wieków nazywano
„pierworodną córą Kościoła” (św. Piotra). W 754 r. papież powtórnie namaścił
Pepina III i jego rodzinę i nadał tytuł patrycjusza rzymskiego. Król Franków
pokonał Longobardów. Stali się oni wasalami Pepina III. Prawdopodobnie w tym
czasie powstał falsyfikat dokumentu zw. Darowizną Konstantyna, w którym rzekomo
cesarz ofiarowuje miasto Rzym papieżowi. Chodziło o to, aby Pepin III nie
darował Rzym papieżowi, ale przywrócił własność papieża. Tak czy inaczej,
darowizna Pepina III dała formalny początek Państwu Kościelnemu. W tym czasie w
Konstantynopolu odrzucono kult obrazów
jako dzieło szatana.
Papież Paweł I (757–767) był młodszym bratem papieża
Stefana II [III]. Po wyborze papież powiadomił Pepina II o swoim wyborze i o
zachowaniu przyjaźni w takich samych poddańczych słowach, jak to czynili uprzednio
papieże w stosunku do przedstawicieli władzy bizantyjskiej. Urzędnicy papiescy
przejmowali obowiązki władzy świeckiej. Pałac laterański stał się ośrodkiem
administracyjnym spraw świeckich jak i duchowych nie tylko dla Rzymu, ale całej
Italii. Ranga polityczna papieża wzrosła.
Teraz jest o co się bić w następnych wyborach. Papież rządził połową
Italii. Pod koniec pontyfikatu na Rzym najechał książę Teodor z Nepi, który
chciał opanować miasto. Papież schronił się w bazylice św. Pawła, gdzie zmarł.
Władza doczesna papiestwa zaczęła wydawać zatrute owoce.
[1] [1] Do tej pory miał tylko tytuł władcy. Teraz
został królem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz