Papieże cd. 33

 

Papież Marynus I (882–884) pochodził z innej diecezji. Pozyskał przychylność cesarza Karola III i zrehabilitował biskupa Porto, przyszłego papieża Formozusa, usuniętego z diecezji arbitralną decyzją Jana VIII. Warto śledzić  poczynania biskupa Porto. Będą z nim związane nieprawdopodobne wydarzenia. Jego pontyfikat był nacechowany pojednaniem. Utrzymywał przyjazne stosunki z cesarzem Karolem III Grubym i AlfredemWielkim, królem Wessex. Za pontyfikatu Marynusa Saraceni spalili klasztor na Monte Casino.

 

Papież Hadrian III (884–885) nie cieszy się uznaniem historycznym. Kiedyś kazał oślepić skazańca, zas jego żonę wychłostać, a nastepnie przeprowadzić obnażoną ulicami miasta. Zwalczał swoich przeciwników, stosując okalecznia fizyczne. Podejrzewa się, że nie umarł śmiercia naturalną.

 

Papież Stefan V (885–891) po wyborze zastał pusty skarbiec, dopiero co zrabowany przez złodziei. Papież bez wahania włożył tam osobiste zasoby, które były dość pokaźne. Czasy były trudne. Karol był schorowanym epileptykiem. Również słaby był cesarz Wschodu. Po detronizacji Karola III Grubegorozpadła się całkowicie monarchia Karolingów, a Państwo Koscielne straciło swogo sojusznika. Z nikąd pomocy, a Saraceni bez przerwy najeżdżali na kraj. Papież musiał szukać pomocy wśród rodzimych bogaczy, księcia Gwidonem Spoletańczykiem. Chcąc go sobie zjednać, usynowił go, a w roku 891 koronował na cesarza To stwarzało możliwości korupcyjne.

 

Papież Formozus (891–896) pochodził z innej diecezji. Potwierdził koronację Gwidona Spoletańczyka, cesarza, którego nikt nie uznał. Naciski Gwidona na papieża stawały się coraz bardziej nieznośne. Papież przymierzył się z Arnutem z Karyntii, królem Francia Media. Papież obdarzył króla koroną cesarską. Formozus zmarł, prawdopodobnie został otruty. Jego zwłoki wrzucono do Tybru, później pochowano go w bazylice św. Piotra. W dziewięć miesięcy później wytoczono zwłokom proces.

Papież Bonifacy VI (896) był wielokrotnie ekskominikowany przez papieża Jana VIII. Niegodziwy kapłan. Oddał przysługę Kościołowi, umierając po dziesięciu dniach od przyjęcia święceń.