W
czasie poprzedzającym pontyfikat Seweryna islam podbił Syrię, zdobył Jerozolimę
(638), Antiochię i Cezareę (640).
Papież Seweryn (640)
wybrany w 638 r., ale musiał czekać 1,5 roku na zatwierdzenie. Papież
nie sygnował swoistego dekretu Sergiusza, na który to nadział się poprzednik
papież Honoriusz I. Cesarz Herakliusz zatwierdził pontyfikat po splądrowaniu
skarbca kościelnego przez garnizon bizantyjski.
Papież Jan IV (640–642) potępił monoteletyzm na synodzie w
Rzymie. Bronił Honoriusza I, twierdząc, że nie było miejsca na przeciwstawienie
się woli ciała i woli ducha. Jezusa. Troszczył się o wykup chrześcijan, którzy
popadli w niewolę u Awarów w czasie walk na Bałkanach.
Papież Teodor I (642–649) syn biskupa, rozpoczyna serię
papieży – Greków (do 715 r.). Podobnie potępia monoteletyzm na Wschodzie.
Papież Marcin I (649–655) syn kapłana Fabrycjusza, na
synodzie na Lateranie potępił monoteletyzm. Nie czekał na zatwierdzenie i
rozpoczął pontyfikat. Cesarz skazał go na śmierć. Za wstawiennictwem patriarchy
Pawła II wyrok zamienił na zesłanie na Krym. Był ostatnim z papieży, którego
Kościół wpisał do katalogu świętych męczenników. Za jego życia wybrano jego
następcę Eugeniusza I.
Papież Eugeniusz I (654–657)
łagodził spór z Konstansem II. Rzymski kler zmusił go do potępienia
nowego patriarchy Konstantynopola. Zmarł przed planowanym aresztowaniem.
Papież Witallian (657–672) bezskutecznie próbował polepszyć
stosunki z dworem cesarskim. Szczególnie uroczyście gościł w Rzymie cesarza
Konstansa II. W podzięce cesarz ograbił skarbiec miejski i wyjął spod jurysdykcji
Kościół raweński, czyniąc go autokefaliczny. Dopiero po śmierci cesarza
nawiązał dobre stosunki z jego następcą Konstansem IV.
Papież Adeodat II (672–676) powrócił do walki z monoteletyzmem
wschodnim.
Papież Donus (676–678) bez większego znaczenia.
Papież Agaton (678–681) wykorzystał przychylność cesarza
Konstansa IV. Zwrócił się do niego, używając tytułu „syn”, o zwołanie soboru w
Konstantynopolu. Na soborze definitywnie potępiono poglądy Honoriusza. Sobór
prowadził cesarz, tym samym została potwierdzona jego zwierzchność.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz