Papieże cd. 24

          W czasie poprzedzającym pontyfikat Seweryna islam podbił Syrię, zdobył Jerozolimę (638), Antiochię i Cezareę (640).

 

Papież Seweryn (640)  wybrany w 638 r., ale musiał czekać 1,5 roku na zatwierdzenie. Papież nie sygnował swoistego dekretu Sergiusza, na który to nadział się poprzednik papież Honoriusz I. Cesarz Herakliusz zatwierdził pontyfikat po splądrowaniu skarbca kościelnego przez garnizon bizantyjski.

 

Papież Jan IV (640–642) potępił monoteletyzm na synodzie w Rzymie. Bronił Honoriusza I, twierdząc, że nie było miejsca na przeciwstawienie się woli ciała i woli ducha. Jezusa. Troszczył się o wykup chrześcijan, którzy popadli w niewolę u Awarów w czasie walk na Bałkanach.

 

Papież Teodor I (642–649) syn biskupa, rozpoczyna serię papieży – Greków (do 715 r.). Podobnie potępia monoteletyzm na Wschodzie.

 

Papież Marcin I (649–655) syn kapłana Fabrycjusza, na synodzie na Lateranie potępił monoteletyzm. Nie czekał na zatwierdzenie i rozpoczął pontyfikat. Cesarz skazał go na śmierć. Za wstawiennictwem patriarchy Pawła II wyrok zamienił na zesłanie na Krym. Był ostatnim z papieży, którego Kościół wpisał do katalogu świętych męczenników. Za jego życia wybrano jego następcę Eugeniusza I.

 

Papież Eugeniusz I (654–657)  łagodził spór z Konstansem II. Rzymski kler zmusił go do potępienia nowego patriarchy Konstantynopola. Zmarł przed planowanym aresztowaniem.

 

Papież Witallian (657–672) bezskutecznie próbował polepszyć stosunki z dworem cesarskim. Szczególnie uroczyście gościł w Rzymie cesarza Konstansa II. W podzięce cesarz ograbił skarbiec miejski i wyjął spod jurysdykcji Kościół raweński, czyniąc go autokefaliczny. Dopiero po śmierci cesarza nawiązał dobre stosunki z jego następcą Konstansem IV.

 

Papież Adeodat II (672–676) powrócił do walki z monoteletyzmem wschodnim.

 

Papież Donus (676–678) bez większego znaczenia.

 

Papież Agaton (678–681) wykorzystał przychylność cesarza Konstansa IV. Zwrócił się do niego, używając tytułu „syn”, o zwołanie soboru w Konstantynopolu. Na soborze definitywnie potępiono poglądy Honoriusza. Sobór prowadził cesarz, tym samym została potwierdzona jego zwierzchność.