Papież Paschalis I (817–824) żył w przyjaźni z Ludwikiem I
Pobożnym. Zatwierdził on (Pactum Ludovicianum) wszystkie przywileje
jakie otrzymało papiestwo od Pepina III i Karola Wielkiego. Cesarz zrzekł się wszystkich dotychczasowych
przywilejów papiestwa. Papież zaś potwierdził (817) suwerenność papieży w
Państwie Kościelnym. Mariaż z cesarzem nie bardzo podobał się Rzymianom. Próbowano zakłócić dobre stosunki. Zamordowano
dwóch profrankowskich urzędników papieskich. Aby zapobiec pogorszeniu stosunków
z nowym cesarzem, papież złożył uroczystą przysięgę niewinności. Mimo starań,
papież nie był przez wszystkich kochany. Po jego śmierci wybuchły groźne
zamieszki, które opóźniły wybór nowego papieża o kilka miesięcy.
Papież Eugeniusz (824–827) potwierdził zwierzchność cesarza
nad Państwem Kościelnym i przysiągł mu wierność. Cesarz Ludwik wysłał na inspekcję
swojego syna Lotara (następcę tronu). Młody cesarz sporządził dokument w
znacznym stopniu anulując ustępstwa Pactum Ludovicianum z roku 817.
Pomimo restrykcyjnych przepisów papież wzmocnił moralny prestiż papiestwa i
zapewnił sobie większą niezależność w wewnętrznych sprawach Kościoła. Trzeba
jednak zauważyć, że autorytet Ludwika I Pobożnego zmalał gdy po powtórnym
ożenku wybuchła wojna domowa wywołana przez jego synów.
Papież Walentyn (827) przeżył tylko miesiąc
pontyfikatu.
Papież Grzegorz IV (827–844) próbował wmieszać się w wojnę
między synami Ludwika. Wzbudził jednak tylko powszechne niezadowolenie i zraził
sobie nawet frankowski kler. Papież Grzegorz IV wprowadził do kalendarza dzień
Wszystkich Świętych.
Papież Sergiusz II (844–847) nie złożył ukłonu cesarzowi. Ten
natychmiast zareagował i wojskiem zmusił papieża do przysięgi i koronowania
Ludwika II, króla Longobardów. Pontyfikat Sergiusza był okresem rozkwitu
symonii. Handel godnościami kapłańskimi okazał się źródłem zbyt nęcących
dochodów, by papież z nich zrezygnował. Za pieniądze udzielił święceń biskupich
swojemu bogatemu bratu o dość wątpliwej moralności. Faworyzował rodzinę. W 846
roku saraceni (koczownicy arabscy,
muzułmanie) przypłynęli do Ostii, ujścia Tybru i popłynęli w górę rzeki.
Grabieżcze hordy splądrowały Watykan i kościół św. Pawła. Łupem padły skarby
świętego Piotra. Walki były zacięte. Dzięki posiłkom Longobardów, wojska
papieskie zdołały zapobiec wtargnięciu muzułmanom do miasta. Gwałtowana burza
przetrzebiła flotę saraceńską i można było odzyskać część zagrabionego łupu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz