Papieże cd. 30

 

Papież Paschalis I (817–824) żył w przyjaźni z Ludwikiem I Pobożnym. Zatwierdził on (Pactum Ludovicianum) wszystkie przywileje jakie otrzymało papiestwo od Pepina III i Karola Wielkiego.  Cesarz zrzekł się wszystkich dotychczasowych przywilejów papiestwa. Papież zaś potwierdził (817) suwerenność papieży w Państwie Kościelnym. Mariaż z cesarzem nie bardzo  podobał się Rzymianom. Próbowano zakłócić dobre stosunki. Zamordowano dwóch profrankowskich urzędników papieskich. Aby zapobiec pogorszeniu stosunków z nowym cesarzem, papież złożył uroczystą przysięgę niewinności. Mimo starań, papież nie był przez wszystkich kochany. Po jego śmierci wybuchły groźne zamieszki, które opóźniły wybór nowego papieża o kilka miesięcy.

 

Papież Eugeniusz (824–827) potwierdził zwierzchność cesarza nad Państwem Kościelnym i przysiągł mu wierność. Cesarz Ludwik wysłał na inspekcję swojego syna Lotara (następcę tronu). Młody cesarz sporządził dokument w znacznym stopniu anulując ustępstwa Pactum Ludovicianum z roku 817. Pomimo restrykcyjnych przepisów papież wzmocnił moralny prestiż papiestwa i zapewnił sobie większą niezależność w wewnętrznych sprawach Kościoła. Trzeba jednak zauważyć, że autorytet Ludwika I Pobożnego zmalał gdy po powtórnym ożenku wybuchła wojna domowa wywołana przez jego synów.

 

Papież Walentyn (827) przeżył tylko miesiąc pontyfikatu. 

 

Papież Grzegorz IV (827–844) próbował wmieszać się w wojnę między synami Ludwika. Wzbudził jednak tylko powszechne niezadowolenie i zraził sobie nawet frankowski kler. Papież Grzegorz IV wprowadził do kalendarza dzień Wszystkich Świętych.

Papież Sergiusz II (844–847) nie złożył ukłonu cesarzowi. Ten natychmiast zareagował i wojskiem zmusił papieża do przysięgi i koronowania Ludwika II, króla Longobardów. Pontyfikat Sergiusza był okresem rozkwitu symonii. Handel godnościami kapłańskimi okazał się źródłem zbyt nęcących dochodów, by papież z nich zrezygnował. Za pieniądze udzielił święceń biskupich swojemu bogatemu bratu o dość wątpliwej moralności. Faworyzował rodzinę. W 846 roku  saraceni (koczownicy arabscy, muzułmanie) przypłynęli do Ostii, ujścia Tybru i popłynęli w górę rzeki. Grabieżcze hordy splądrowały Watykan i kościół św. Pawła. Łupem padły skarby świętego Piotra. Walki były zacięte. Dzięki posiłkom Longobardów, wojska papieskie zdołały zapobiec wtargnięciu muzułmanom do miasta. Gwałtowana burza przetrzebiła flotę saraceńską i można było odzyskać część zagrabionego łupu.