Papież konstantyn II (767–768) został wybrany już w dniu śmierci Pawła I. Konstantyn był bratem księcia Teodora z Nepi, który go osobiście mianował. Nie był on nawet duchownym. Nie doczekał się akceptacji Pepina Małego. W 768 roku został oślepiony i zamknięty w klasztorze.
Papież Stefan III (768–772) został wybrany przez bractwo sprzyjające Frankom. Aby przywrócić ład w Rzymie zwołał synod w 769 r. na którym potępiono Konstantyna II. Aby zapobiec sytuacji z roku 767 gdy tron papieski zajęła osoba świecka wprowadzono zapis, że osoby świeckie nie mogą ubiegać się o tron papieski. Pozbawiono również prawa głosu podczas elekcji lud rzymski. Ten przywilej miał dotyczyć tylko kleru (kardynałów). Ponieważ zapis ten był sprzeczny z pradawnym obyczajem, został na długo martwą litera prawa. Stefan III był nieudolnym politykiem. Niepotrzebnie związał się z Longobardami (Dezyderiusze) i wydał na okrutna śmierć (oślepienie i zakatowanie ) swego doradcę Krzysztofa, i jego syna Sergiusza, zwolenników Franków, którzy wynieśli go na tron papieski. Karlman (brat Karola Wielkiego) zrażony do papieża, planował odwet, ale zmarł tuż przed śmiercią Stefana.
Papież Hadrian I (772–795) został wybrany jednogłośnie. Jego pontyfikat przypadł na okres ostrych konfliktów między Longobardami i Frankami. W dniu wyboru ogłosił amnestię dla uwięzionych i wygnanych przez Pawła Afiartę, przywódcę partii longobardzkiej w Rzymie. Afiartę skazano na śmierć. Królestwo Longobardów przestało istnieć. W 774 Karol Wielki przejął po nich schedę i rościł pretensje do wpływów w Państwie Kościelnym. Podczas pobytu w Rzymie rozmawiał z Hadrianem. Potwierdził obietnice dane przez Pepina III papiezowi Stefanowi III. Państwo papieskie miało rozciągać się na całe księstwo Rzymu z wyspą Korsyką, egzarchatem Rawenny, prowincji Wenecji, Istrii oraz księstwa Spoleto i Benewent. Papiestwo dostało się pod zwierzchnictwo Franków. Papież ochrzcił syna Karola Wielkiego, zostając jego ojcem chrzestnym oraz namaścił go na króla Longorbardów. Syna Ludwika (Ludwik I Pobożny 778–840) namaścił na króla Akwitanii. Papież Handrian I rozszerzył granice Państwa Koscielnego. Sobór Nicejski II w 787 był ostatnim soborem (VII), który Kościół prawosławny uznaje za ekumeniczny. Nastąpiło pojednanie między Kościołem rzymskim a konstatynopolitańskim, co zwiększyło czujność Karola Wielkiego. Zwołał w 794 synod we Frankfurcie. Hadrian I wysłał legatów, którzy podpisali uchwały potępiające VII Sobór Powszechny. Papież wyjaśnił, ze przyczyna nieporozumień były błędy w łacińskim tłumaczeniu uchwał nicejskich, nie oddającym wiernie ich treści. Tak naprawdę chodziło o to, że Karol Wielki nie został zaproszony na sobór. Handrian I przyczynił się do rozbudowy i renowacji kościołów i murów Rzymu. Powstały nowe akwedukty. Zorganizował dokarmianie nędzarzy w Rzymie (100-tu nędzarzy dziennie).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz