O Janie Chrzcicielu piszą wszyscy ewangeliści. Łukasz dodaje okoliczności towarzyszące jego narodzinom. Objawiona zostaje przyszłość Jana, którego imię zostało wybrane przez Boga, a więc czeka go szczególna przyszłość i szczególne zadania. Autor przedstawia drugi kantyk Benedictus (Łk 1,67–80) Benedíctus Dóminus Deus Israel (łac. Błogosławiony Pan Bóg Izraela), który jest wypowiedzią dziękczynną Zachariasza po narodzinach jego syna, Jana Chrzciciela. W oryginale greckim kantyk ten zbudowany jest w oparciu o jedną długą wypowiedź w jednym zdaniu. Pod koniec dołączono do niego drugie zdanie, mające opisać przyszłość nowonarodzonego Jana. Kantyk wysławia Boże działania, które mają zakończyć się wypełnieniem przez nadejście obiecanego Mesjasza: A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi (Łk 1,76).
Łukasz podaje informację chronologiczną o spisie zarządzonym przez Kwiryniusza – wielkorządcy Syrii za czasów cezara Augusta. W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz (Łk 2,1–2) Konfrontując dokumenty rzymskie dotyczące spisu ludności, widać rozbieżność w datach. Mówią one o spisie, ale w latach, gdy Jezus ma ok. 12 lat. Egzegeci chrześcijańscy zamykają sprawę przypuszczeniem, że może to chodziło o rozporządzenie lokalne. Przywołują spis zarządzony przez Sencjusza Saturninusa, wielkorządcę Syrii od roku 8–6 przed Chr. Łukasz mógł więc pomylić autora spisu.
Łukasz podaje za innymi ewangelistami, że Jezus narodził się w Betlejem. Prawdopodobnie urodził się w jednej z grot betlejemskich, w których były niegdyś przechowywane zwierzęta: owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2,7).
Kolejna perykopa Pasterze u żłobka (Łk 2,8–20) jest własną koncepcją i wizją Łukasza: nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodoba» (Łk 2,13–14).
Według prawa żydowskiego, w ósmym dniu po narodzinach dokonano obrzezania, podczas którego nadano Dziecięciu imię Jezus.
Rodzice wrócili do Jerozolimy i tam w świątyni nastąpił akt ofiarowania Bogu Pierworodnego. Łukasz przedstawia scenę ze starym Symeonem, który oczekiwał nadejście Mesjasza Pańskiego. Z chwilą kiedy pisał swoją Ewangelię Jezus uważany był za Mesjasza głoszonego przez proroków. Scena ze starym Symeonem i jego proroctwem: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2,34) ma znaczenie bardziej teologiczne niż historiograficzne. Symeon przedstawiony jest tu jako prorok, człowiek sprawiedliwy i pobożny. Powitanie jego jest zwiastunem nowych czasów, jakie rozpoczynają się przed wszystkimi narodami świata.
Perykopa Prorokini Anna (Łk 2,36–38) opisuję kobietę w podeszłym wieku, wdowę, która sławiła w świątyni Boga i mówiła o Nowonarodzonym wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy: mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem (Łk 2,38). Mówiła więc o mesjaszu politycznym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz