La tradition attribue la paternité de la quatrième
Evangile, Jean, fils
de Zébédée et frère de Jacques aîné.
Initialement, Jean était l'un des
disciples de Jean le Baptiste, et seulement plus tard rejoint à Jésus et à devenir son disciple. Une analyse approfondie du texte de l'Evangile de Jean dernières recherches
moyens et méthodes de l'herméneutique
suggère que l'Evangile a été écrit par une équipe (peut-être une école de Jean) qui a présenté le texte préparé par le concept
théologique destiné. Par
exemple, les descriptions des miracles ne sont pas présentées comme des faits historiques, mais plutôt comme des «signes» de l'authenticité de Jésus. Les discours
de Jésus ne sont pas structurés recueil
de discours littéraires, mais ils
sont traités théologiques.
Au lieu de paraboles, tant dans les Évangiles synoptiques, les images passent
en allégories. Mettez-les ensemble,
l'Evangile est une grande apologie de Jésus-Christ. On sent qu'elle est en
quelque sorte une réaction à la
gnose alors en vogue Kerynta,
qui a nié l'existence de l'élément
humain dans le Christ. Soulignant
l'humanité de Jésus Evangile pousse la thèse pré-existence
de la Parole Divine (Logos) que la
deuxième personne de la Trinité. Le
concept du Logos est très accepté dans l'Évangile. L'Evangile donne l'impression qu'il a été écrit pour la méditation. Ceci est indiqué par des rythmes scrupuleusement observées. Clément d'Alexandrie (II-III siècle après JC.) Évangile
communément appelé "Evangile
spirituel».
L'Evangile de Jean diffère des évangiles synoptiques.
On a l'impression que tout le
ministère de Jésus se déroule
à Jérusalem, à la différence des textes synoptiques, où
séjour à Jérusalem sont traités assez sommaires.
La période de l'Evangile comprend
trois de la Pâque (Jean 2:13, 6:4,
11:55). Comme les
évangiles synoptiques sont pleins d'histoires, de sorte que l'Evangile
de Jean est plus sévère. Le
vocabulaire est pauvre et regorge
de nombreuses répétitions. La
Période de l'Evangile Comprend trois de la
Paque (Jean 2.13,
6.4, 11.55). Comme
les évangiles synoptiques
sont pleins d'histoires, de sorte que l'Evangile
de Jean est plus sévère. Le
vocabulaire est pauvre et regorge
de nombreuses répétitions. Evangile,
Jésus parle surtout d'eux-mêmes,
contrairement à la Evangiles synoptiques
Jésus, qui proclame le royaume de Dieu. L'Evangile de Jean,
d'une part, il semble que le plus simple des quatre évangiles, mais d'autre part est la plus difficile à comprendre. Pour les chercheurs est un mystère continue.
De nombreuses questions ne sont pas
résolues à la paternité et les couches de composition.
L'Evangile a deux terminaisons dans les chapitres 20 et 21, ce qui
indique un processus de rédaction
assez complexe. Probablement la première partie a été écrit en araméen. Penser à un nouveau public, la première partie a été traduite en grec et
en outre complétée. Peut-être
alors il ajoute un hymne au Logos qui est devenu le prologue de l'Evangile.
Gospel héros sont souvent des
figures symboliques [1].
Ils peuvent être librement configurés, ce qui donne l'effet désiré adhésion à Jésus
ou le rejet.
[1] Gianfranco
Ravasi, la Bible pour
tout le monde, le Nouveau Testament, éd. Unité, Kielce
2007, p. 293.
Tłumaczenie
Ewangelia wg Jana
Tradycja przypisuje autorstwo czwartej
Ewangelii Janowi, synowi Zebedeusza i brata Jakuba Starszego. Początkowo Jan
należał do uczniów Jana Chrzciciela, a dopiero później dołączył do Jezusa i
stał się Jego uczniem. Dokładna analiza tekstu Ewangelii Jana najnowszymi
środkami badawczymi i metodami hermeneutyki sugeruje, że Ewangelia ta była
pisana przez jakiś zespół (być może szkołę Jana), który przedstawił opracowany
tekst według zamierzonej koncepcji teologicznej. I tak na przykład opisy
cudów nie są przedstawione jako fakty historyczne, lecz jako „znaki”
potwierdzające autentyczność Jezusa. Mowy Jezusa nie są zbiorem przemówień
literacko uporządkowanych, lecz są traktatami teologicznymi. Zamiast
przypowieści, tak licznych w ewangeliach synoptycznych, są obrazy przechodzące
w alegorie. Ujmując całość, Ewangelia jest jedną wielką apologią Jezusa
Chrystusa. Wyczuwa się, że jest ona w pewnym sensie reakcją na ówcześnie
popularną gnozę Kerynta, która zaprzeczała istnienia pierwiastka ludzkiego w
Chrystusie. Akcentując człowieczeństwo Jezusa Ewangelia forsuje tezę
preegzystencji Boskiego Słowa (Logos) jako drugiej Osoby Trójcy. Pojęcie Logosu
jest bardzo mocno zaakceptowane w Ewangelii. Ewangelia sprawia wrażenie, że
została napisana do medytacji. Wskazują na to skrupulatnie przestrzegane rytmy.
Od Klemensa Aleksandryjskiego (II–III wiek po Chr.) Ewangelię zwykło się
nazywać mianem „Ewangelii duchowej”.
Ewangelia Jana różni się od ewangelii
synoptycznych. Odnosi się wrażenie, że cała działalność Jezusa odbywa się w
Jerozolimie, w przeciwieństwie do
tekstów synoptycznych, w których pobyt w Jerozolimie traktuje się dość
pobieżnie. Okres Ewangelii obejmuje trzy święta Paschy (J 2,13; 6,4; 11,55).
Jak ewangelie synoptyczne są pełne opowiadań, tak Ewangelia Jana jest surowsza.
Słownictwo jest ubogie i obfituje w liczne powtórzenia. Jezus Ewangelii mówi
głównie o sobie, w przeciwieństwie do Jezusa ewangelii synoptycznych, który
głosi królestwo Boże. Ewangelia Jana z jednej strony wydaje się najprostsza z
czterech ewangelii, ale z drugiej strony jest najtrudniejsza do zrozumienia.
Dla biblistów jest ciągłą zagadką. Wiele kwestii jest nierozstrzygniętych, co
do autorstwa i warstw kompozycyjnych.
Ewangelia ma dwa zakończenia w
rozdziałach 20 i 21, co świadczy o dość skomplikowanym procesie redakcyjnym.
Prawdopodobnie pierwsza część została napisana w języku aramejskim. Myśląc o
nowej grupie odbiorców, pierwsza część została przetłumaczona na język grecki i
dodatkowo uzupełniona. Być może wtedy został dopisany hymn do Logosu, który
stał się prologiem Ewangelii.
Bohaterami Ewangelii są często postacie symboliczne[1].
Można je dowolnie konfigurować, co daje zamierzony efekt przylgnięcia do
Jezusa lub odrzucenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz