Evangile selon s. Luc 50 i tłumaczenie

          Luc répète les auteurs du synoptique la nécessité pour le pardon. Il vaut la peine  prêter attention aux mots: Prenez garde à vous-mêmes. Si ton frère a péché, reprends-le; et, s'il se repent, pardonne-lui (en bible polonaise: Et si péchés sept fois par jour contre toi sept fois se tourne vers vous, en disant: «Je me repens, pardonne-lui!) (Luc 17:3). S'il vous plaît noter le mot «sept fois». Ceci est un relativement grand nombre de fois. Que faut-il comprendre? Le pardon est en quelque sorte le devoir de l'homme. Bien sûr, il doit être satisfait à une condition: sept fois se tourne vers vous, en disant: «Je me repens, pardonne-lui! Ceci est important. L'auteur doit être conscient de ses actes, de sorte que le don du pardon avait aucun sens du tout. Le pardon est dans la gamme de l'amour pour un autre être humain. Oui. Les gens égarés, car ils sont constamment exposés à l'attractivité du mal. En outre, ils sont esprit faible. Vous devez être conscient qu'il en est ainsi. Si un homme peut résister au mal, il est grand. Avec la taille qu'il soit généreux, de bonne humeur. Mais certainement donner est mieux que de prendre. Il est l'occasion de montrer leur bienveillance et l'amour désintéressé. Ne perdez pas cette occasion. En pardonnant est comme Dieu – le donateur. Seul un idiot de ne pas utiliser une telle situation. Il est utile de rappeler les paroles de Jésus prononcées aux pécheurs: Va et ne pèche plus (Jean 8:11).

          Dois-je pardonner tels Saddam Hussein pour son pouvoir en matière criminelle? Lorsque capturé Hussein a dit: Je suis Saddam Hussein, Dieu me aime. Il a dit la bonne chose. Dieu aime tous ses enfants, même ceux qui lisent à tort leur vocation. Compte tenu de l'Evangile discuté Saddam Hussein coupable d'un mille de plus. Il faut toujours lui pardonner? Oui, mais la justice humaine, il a dû supporter. Il Faut prier pour lui? Il a surtout besoin d'un homme de la prière comme réparer ses crimes. Donc grand mal qui peut être fait pour effacer la prière fervente. Il n'y a rien qu'il ne peut pas faire. Prières pour son âme sera pour lui le feu du Purgatoire.

          Dans la péricope La puissance de la foi (Luc 17:5-6) retourne sur la foi. Quel est-il? Croyant fermement situé au cœur d'un générateur de puissance. Il permet à l'homme à des actes incroyables. Le texte est bien sûr une métaphore: Si vous aviez de la foi comme un grain de sénevé, vous diriez à ce sycomore: Déracine-toi, et plante-toi dans la mer; et il vous obéirait (Luc 17:6). Et pourtant, il fait ses capacités incroyables. Monde est régi par les lois de la nature, mais au plus profond de la réalité régissent la relation d'amour mutuel (par ex. entre les quarks). La foi peut aller au cœur même de son et de faire des choses apparemment impossible. Ne sous-estimez pas cette connaissance. Il faut plutôt être en mesure d'extraire la puissance qui sommeille en chaque être humain.

          Humilité exposée dans les péricope Les serviteurs inutiles (Luc 17:7–10) sans autre expansion est de ne pas commenter. Il n'a rien à voir avec gratitude.                       La péricope Les dix lépreuxs (Reconnaissants Samaritain) (Luc 17:11–19) montre le problème intemporel. Rares sont ceux qui savent être reconnaissants. Pire encore, quand, au lieu de gratitude pour prouver la réticence des donateurs. Ils ne les aiment pas, ou même évitées. Donc, malheureusement, il arrive. Eh bien, il ne reste qu'à déplorer la nature humaine. Le mot «merci» est la porte fermant le cas, et l'ouverture sur l'amitié. Il donne satisfaction pour le donneur et il est généralement suffisant.

Tłumaczenie

         Łukasz powtarza po autorach synoptycznych potrzebę przebaczania. Warto zwrócić uwagę na słowa:  I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu! (Łk 17,3). Proszę zwrócić uwagę na słowa „siedem razy”. To stosunkowo dużo razy. Co należy przez to rozumieć? Przebaczanie jest niejako obowiązkiem człowieka. Oczywiście musi być spełniony jeden warunek: siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu!  To ważne. Sprawca musi być świadomy swoich czynów, aby dar przebaczania miał w ogóle jakiś sens. Przebaczanie mieści się w zakresie miłości do drugiego człowieka. Tak. Ludzie błądzą, bo stale są narażani na atrakcyjność zła. Poza tym są słabego ducha. Trzeba mieć świadomość, że tak jest. Jeżeli człowiek potrafi oprzeć się złu, jest już wielki. Wraz z wielkością niech będzie ofiarny, dobroduszny. Przecież zdecydowanie dawanie jest lepsze niż branie. Jest okazja pokazać swoją dobroduszność i miłość bezinteresowną. Nie należy marnować takiej okazji. Przebaczając, jest się jak Bóg – dawcą. Jeno głupi nie wykorzysta takiej sytuacji. Warto pamiętać słowa Jezusa wypowiedziane do grzesznicy: Idź i nie grzesz więcej (J 8,11).

          Czy należy wybaczyć np. Saddamowi Husajnowi za jego władzę zbrodniczą? Kiedy schwytano Husajna powiedział: jestem Saddam, Bóg mnie kocha. Powiedział słusznie.  Bóg kocha wszystkie swoje dzieci, nawet te, które błędnie odczytały swoje powołanie. Wobec omawianej Ewangelii Saddam Husajn zawinił tysiąckrotnie więcej. Czy nadal należy mu wybaczyć? Tak, ale sprawiedliwość ludzką musiał ponieść. Czy należy modlić się za niego?  On szczególnie potrzebuje ludzkiej modlitwy jako zadośćuczynienia jego zbrodniom. Tak wielkie zło jakie uczynił można wymazać żarliwą modlitwą. On już nic sam nie może zrobić. Modlitwy za jego duszę będą dla niego ogniem czyśćcowym.

          W perykopie Moc wiary (Łk 17,5–6) powraca temat wiary. Co to takiego? Wiara mocno osadzona w sercu jest generatorem mocy. Ona uzdalnia człowieka do nieprawdopodobnych czynów. W tekście jest oczywiście przenośnia: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!”, a byłaby wam posłuszna (Łk 17,6). Świadczy jednak o jej nieprawdopodobnych możliwościach. Światem rządzą prawa przyrody, ale w najgłębszych zakamarkach rzeczywistości rządzą relacje wzajemnej miłości (np. między kwarkami). Wiara potrafi dotrzeć do samego jej sedna i uczynić rzeczy zdawałoby się niemożliwe. Nie należy bagatelizować tej wiedzy. Trzeba raczej umieć wydobywać tę moc, która drzemie w każdym człowieku.

          Pokora naświetlona w perykopie Służyć z pokorą (Łk 17,7–10) bez głębszego rozbudowania jest nie do skomentowania. Nie ma ona nic wspólnego z wdzięcznością.

          Perykopa Wdzięczny Samarytanin (Łk 17,11–19) pokazuje problem ponadczasowy. Niewielu jest, którzy potrafią być wdzięczni. Gorzej, gdy zamiast wdzięczności okazują niechęć do darczyńców. Nie lubią ich, wręcz unikają.  Tak niestety się dzieje. No cóż, pozostaje jedynie ubolewać nad ludzką naturą. Słowo „dziękuję” jest bramą zamykającą sprawę, a otwierającą na przyjaźń. Daje satysfakcję darczyńcy i ono najczęściej wystarcza.