La péricope révèle encore une autre vérité:
Le Père ne juge personne,
mais il a remis tout jugement au Fils, afin que tous honorent le Fils comme ils honorent le Père.
Celui qui n'honore pas le Fils n'honore pas le Père qui l'a envoyé (Jean 5:22–23).
Comme vous pouvez le voir, Dieu donne comme si de
sa gloire au Fils de l'homme.
Il veut que le même spectacle que le caractère est Jésus. Il a pris au Père toute
la splendeur du monde surnaturel. Mais en Christ, il est également le Père, ainsi la gloire de Dieu est la dualité des hypostases[1].
Pour comprendre cela, il faut se
rappeler que Dieu est l'essence
de l'homme, qui se révèle dans l'action. De là le
concept de l’Acte agissant. Pour un
homme vrai et que
Dieu seul est l’Acte agissant. Dans le langage
courant en outre utiliser le mot Dieu, mais vous
devez comprendre la nature de ce
qui se passe. Le concept de l’Acte agissant lui a permis de rejoindre Jésus-Christ et le Saint-Esprit. L'égalité dans l'action (ce qui est la principale préoccupation) et existentiellement
différent[2]. Personnes divines sont égaux en essence, et infiniment différente (Hans Urs von Balthasar, 1905–1988).
Le texte confirme: Vous
n'avez jamais entendu sa voix, vous n'avez point vu sa face (Jean 5:37). Il faut trouver le Père dans le Christ,
parce qu'il a été envoyé par Dieu pour témoigner de Lui.
L'école de Jean souligne avec insistance que l'idée
principale de l'Écriture est
Jésus-Christ. Fait intéressant, cette
phrase sur le sujet sont les
Juifs?
La péricope Ministère en Galilée et multiplication
des pains (Jean
6:1–15) se rapporte à l'objet entrepris
par tous les évangélistes (Matthieu
14:14–21; Marc 6:34–44,
Luc 9:11–17). De
manière significative pour la péricope discuté sont complétés, sur les circonstances de l'incident; soulignant l'initiative de Jésus et de la relation fait théologique de l'Eucharistie.
Auteur approfondit ce thème, en le reliant avec le célèbre
discours sur le «pain
de vie» (Jean 6 :35),
livré en synagodzie village galiléen de Capharnaüm.
Quand les gens veulent lui le plaisir d'annoncer le roi, il a enlevé, et devient indisponible. Annonce
de Jésus un prophète et un roi reviendrait à reconnaître
de lui comme le Messie, le Fils de Marie, qui ne
se produirait pas.
Après l'épiphanie
(manifestation de la
divinité) Jésus comme Seigneur de
la vie (multiplication des pains) dans le prochain péricope Jésus marchant sur l'eau (Jean 6:16–21) Maître de Nazareth déclare
solennellement: C'est moi (Jean 6:20),
comme l'a fait Dieu avec un buisson ardent: Je suis celui qui
suis (Exode 3:14). Cette fois, l'auteur compare
Jésus au Père. Le Fils égal au Père.
[2] Dans ce
cas, le Saint-Esprit est
un terme supplémentaire de Dieu agissant quand il introduit
les concepts de loi exploitation.
Tłumaczzenie
Perykopa ujawnia jeszcze jedną prawdę: Ojciec bowiem nie sądzi nikogo,
lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak
oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go
posła. (J 5,22–23). Jak widać, Bóg rezygnuje jakby ze swojej chwały na rzecz
Syna Człowieczego. Pragnie tym samym pokazać jaką postacią jest Jezus. On
przejął po Ojcu cały blask świata nadprzyrodzonego. Ale w Chrystusie jest
również Ojciec, a więc Chwała Boga jest w dwoistości hipostazy[1]. Aby
to zrozumieć, trzeba przypomnieć, że Bóg dla człowieka jest Istotą, która
ujawnia się w działaniu. Stąd powstało pojęcie Aktu działającego. Dla człowieka
prawdziwym i tym jedynym Bogiem jest Akt działający. W mowie potocznej dalej
używa się słowo Bóg, ale trzeba rozumieć, o jaką naturę tu chodzi. Pojęcie Aktu
działającego pozwoliło na dołączenie do Niego Jezusa Chrystusa i Ducha
Świętego. Równi w działaniu (a oto głównie chodzi), a bytowo różni[2]. Osoby Boskie są równe, co do istoty, jak i
nieskończenie różne (Hans Urs von Balthasar, 1905–1988).
Tekst potwierdza: Nigdy nie słyszeliście ani Jego [Boga]
głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza (J 5,37). Trzeba w Chrystusie odnajdywać Ojca, bo On
został posłany przez Boga, aby o Nim świadczył.
Trzeba przyznać, że szkoła Janowa mocno podkreśla, że ideą przewodnią
Pisma świętego jest Jezus Chrystus. Ciekawe, jakie zdanie na ten temat mają
Żydzi?
Perykopa Cudowne rozmnożenie
chleba (J 6,1–15) dotyczy tematu podejmowanego przez
wszystkich ewangelistów (Mt 14,14–21; Mk 6,34–44; Łk 9,11–17). Znamienne dla omawianej perykopy są
uzupełnienia, co do okoliczności zdarzenia; uwypuklenie inicjatywy samego Jezusa
oraz związek teologiczny faktu z Eucharystią.
Autor pogłębia ten temat, łącząc go ze słynną mową o „chlebie życia” (J
6,35), wygłoszoną w synagodze galilejskiego miasteczka Kafarnaum.
Kiedy zachwyceni ludzie chcą Go
ogłosić królem, On usuwa się i staje się niedostępny. Ogłoszenie Jezusa
prorokiem i królem równałoby się uznaniem Go za Mesjasza, do czego Syn Maryi
nie chciał dopuścić.
Po
epifanii (objawienie się bóstwa) Jezusa jako Pana życia (rozmnożenie chleba), w
następnej perykopie Jezus chodzi po jeziorze
(J 6,16–21) Nauczyciel z Nazaretu uroczyście oświadcza: Ja Jestem (J 6,20), tak jak to
uczynił Bóg przy krzewie ognistym: Jestem, Który Jestem (Wj 3,14). Tym razem autor przyrównuje Jezusa do Ojca.
Syn jest równy Ojcu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz