Evangile selon s. Luc 49 i tłumaczenie

          Un péché est un concept qui est très difficile à définir. Le même acte ne peut jamais être un péché, et dans d'autres circonstances, il peut être un péché mortel. Tout dépend des circonstances de sa commission. Chaque péché doit être traité individuellement dans un large éventail d'évaluations. Vol de nourriture n’est pas un péché, quand affamés meurent de faim. En revanche, le vol de la nourriture par saturé est un péché grave. Il y a des actes moralement neutres (adiaphora), qui font l'objet de scandale. Par exemple. Un prêtre dans la viande de restauration public le vendredi (des raisons de santé) peut offenser les gens ne savent pas la raison de cette consommation. Voir même prêtre embrassant chaleureusement sa sœur en guise de salutation. On pourrait penser que les baisers amoureux, etc.

          La colère est un phénomène moralement ambivalente: elle peut être une bonne action ou mauvaise, selon le sujet et les circonstances. Il est une infraction si elle manque d'une bonne raison.

          Une très courante et généralement négligé est le péché d'omission. Presque personne ne voit sa passivité de culpabilité. Parfois, cependant, il est une infraction très grave. Par exemple. Le manque de soins pour les personnes âgées, les parents malades.

          Il y a des événements que pris par erreur pour être péchés. Par exemple. Le manque de réciter des prières quotidiennes, matin et soir, n'a pas participé à la messe du dimanche, ne pas adhérer à recevoir la Sainte Communion., Non enseignement de la religion, de l'alcool (avec modération), le sexe de la personne âgée, quand il n'y a pas de possibilité de la procréation et d'autres.

          Depuis l'évaluation du péché tombe dans un large éventail d'évaluations, est interdite à personne, sauf les gens à mettre en place, d'évaluer les actions d'un autre être humain.

          La confession est un sacrement de la pénitence, de pardon signifie (indulgence). Dieu le Père et de la Miséricorde, qui nous a réconciliés avec Lui par la mort et la résurrection, Il a envoyé le Saint-Esprit pour le pardon des péchés, qu'il vous donne pardon et la paix à travers le ministère de l'Église (liturgie de la confession).

          Dans l'Ecriture, à plusieurs reprises ils ont discuté de questions relatives à la confession des péchés: Ceux qui étaient de la race d'Israël, s'étant séparés de tous les étrangers, se présentèrent et confessèrent leurs péchés et les iniquités de leurs pères (Néhémie 9:2). Pendant qu'Esdras, pleurant et prosterné devant la maison de Dieu, faisait cette prière et cette confession (Esdras 10.1); Si nous confessons nos péchés, il est fidèle et juste pour nous les pardonner, et pour nous purifier de toute iniquité (1 Jean 1.9); Jean parut, baptisant dans le désert, et prêchant le baptême de repentance, pour la rémission des péchés (Marc 1:4);

et, confessant leurs péchés, ils se faisaient baptiser par lui dans le fleuve du Jourdain (Matthieu 3:6); Confessez donc vos péchés les uns aux autres (Jacques 5:16).

          Jésus donne les disciples le pouvoir de pardonner (absolution) et retenir les péchés: Recevez le Saint Esprit.  Ceux à qui vous pardonnerez les péchés, ils leur seront pardonnés; et ceux à qui vous les retiendrez, ils leur seront retenus. (Jean 20:22–23).

          Bien que la partie la plus importante de la confession est une confession et recevoir l'absolution (absolution), puis ils peuvent aussi être certain commandement en matière de conscience, si sera un confesseur approprié. St. Thérèse d'Ávila celui qui la comprendre, à la recherche de l'ensemble des vingt années. Comme elle a écrit: dégâts considérables fait à mon âme confesseurs ignorants. [...] Quel était le péché véniel, y compris moi, en vous assurant qu'il n'y a pas de péché. Qu'est-ce qu'il était très grave péché, ce que je suis cité comme tous les jours. [...] De confesseurs peu d'aide I (Livre de Vie).

          La confession est non seulement dans le christianisme, mais
dans de nombreuses religions existantes, même avant le christianisme. Une grande importance est attachée à la confession Fiodor Dostojewski (de 1821 à 1881), et donc dans ses œuvres de manière fréquente confession confessionnelles.

          En 1215, le Concile de Latran IV a présenté aujourd'hui les règlements applicables en matière de pénitence, à savoir. L'obligation de confesser au moins une fois par an au cours de Pâques et le sceau de la confession. Obligation de la confession auriculaire perpétuée dans l'Ouest avant 1100 années.

          Avant Concile de Trente la victime argent pour la construction de l'église a été traitée comme une pénitence provoquant une rémission de la peine temporelle pour les péchés. Il a fallu attendre le XVIe siècle ont été introduits confessionnaux aujourd'hui communs. Il a été d'abord mentionné Synode confessionnel à Séville de 1512.

          Pratiques pénitentielles d'aujourd'hui réglementées par Ordo Poenitentiae (1973). Les catholiques sont tenus d'adhérer à confesser au moins une fois par an et si elles commettent donc un péché mortel (rejoindre la communion dans l'état de péché mortel est sacrilège, et donc un péché particulièrement lourd).

          Selon le Père prof. Daniel Olszewski: Pères indiquent que dans l'Église primitive, la confession publique et auriculaire (auricularis); Le public était counselling, et la force sonore fidèles. Au début du Moyen Age, une confession publique a presque disparu, et le pavillon est devenu une pratique courante. Donc, la coupe de la confession est une pratique constante de l'Église depuis les temps anciens.

          Dans la confession n’est pas de dire les péchés ou de faire un rapport du mal (la comptabilité exacte), qui se fait, mais une représentation sincère de sa situation spirituelle. De l'aveu doit être retiré des choses pour lesquelles il n'y a aucune certitude qu'il est un péché. Il faut abstenir de décrire les circonstances du péché (sauf si vous modifiez la nature du péché).

          Habituellement confession prend que quelques minutes. Est-il possible à ce moment de passer à une vraie relation avec l'état de son âme? Probablement pas. Souvent, la nature et l'ampleur du péché soumis à une variété d'événements, les cas et difficile à sublimer le moment d'avoir commis un péché. Est-ce vraiment povoir spécifier la quantité (en conformité avec la boîte NCP. 988) §1,2 péchés graves commis? Ce ne sont pas les péchés de quanta d'énergie, qui peuvent être comptés. Les péchés ont leurs propres ombres et de couleurs différentes. Le même un péché aujourd'hui, demain peut-être l'importance de la plus ou moins grande. Si, à la confession du péché sont susceptibles de donner le mauvais montant des actes commis "à l'oeil", "approximativement", fait il est logique? Je ne pense pas que ce soit ce que Dieu voulait. Très souvent, après les premiers moments de «légèreté d'esprit" vient réflexion, que la confession était-être pas exactement ce qu'il devrait être. Un pénitent est malheureux parce que mal présenté son péché, qui, autrement, un prêtre a lu ses intentions. Après la confession des péchés sont souvent rappelé que oublié durant la confession. Il reste un sentiment d'échec de se conformer à une bonne confession, le dégoût et la colère contre lui-même.

          Dans le Coran, il n'y a pas de distinction claire entre les péchés mortels et véniels, ni leur répertoire systématique.

          Mentalité humaine d'aujourd'hui est différente de celle il y a des siècles. L'homme a besoin de plus sentiment de liberté surtout quand il vient à quelque chose d'aussi délicat que la conscience. Comme on peut l'observer, actuellement fidèles (en particulier l'Ouest) sont éloigne du sacrement de pénitence. Pourquoi? Vous devez répondre à cette question ouvertement. Confides de son drames les plus intimes Miséricordieux Dieu, mais par l'homme est tout simplement de mauvais goût. Ceci est la conclusion il y a longtemps églises protestantes (sauf luthériens). Obligation de l'Église à confesser au moins une fois par an au cours de Pâques est un impératif – la contrainte spirituelle. Comment concilier la nécessité spirituelle de l'adhésion à l'sacrement de pénitence avec le calendrier imposé? L'Eglise réclame le droit d'intervenir dans l'âme de l'homme comme impitoyable, totalitaire. Peut-être où vous obtenez les pratiques de recouvrement abusives note confirmant la ressemblance de la confession.

          Confession confessionnal aujourd'hui décourage prêtres de l'indécence, la démoralisation et la capacité d'entendre les confessions. Leur comportement est bien connu. Comment répondre aux questions des confesseurs, qui sont considérés comme un abus? Par exemple, confesseur demande: Avez-vous aller à l'église le dimanche? Tout d'abord, le simple fait de ne pas aller à l'église est pas un péché (adiaphora: acte moralement neutre)! Participation à la messe n’est pas une condition commandement – Souviens-toi du jour du Sabbat. Les commandements ne sont pas un code, il est donc pas droit. "Souvenez-vous" est pas impératif. Il est un rappel que le jour vient où adorer Dieu en particulier. Vous pouvez adorer Dieu de différentes manières. La messe est l'apogée du culte. Il y a quelque chose de phénoménal, une grande expérience, est une rencontre solennelle avec Dieu. Participation à la messe devrait découler de désir, pas de l'obligation. Ne pas participer à la Messe est pas un péché. Mais le péché est la paresse. Et cela est une autre question. Il n'y a pas le droit - il n'y a pas de dépassement, donc il n'y a pas de péché. Les commandements sont une invitation au salut.

          Ces questions et d'abus inappropriées sont nombreux. Pénitents sont traités comme une masse grise, qui ne devrait humblement courber la tête et dire «oui».

          Est le pardon peut être obtenu d'une autre manière? À chaque Messe est tenue de manière. une confession générale (Confiteor: le premier mot et le nom de la prière Confiteor) - fidèles à refuser un acte de pénitence, qui - selon les enseignements de l'Église catholique - enlève les péchés véniels. Prier aussi avec les mots: pardonne-nous nos offenses, comme nous aussi nous pardonnons à ceux qui nous ont offensés (Matthieu 6:12); Seigneur, si tu le veux, tu peux me rendre pur (Mt 35,2); Seigneur, je ne suis pas digne que tu entres sous mon toit, mais dis seulement une parole et mon âme sera sauvé (la liturgie), nous les suivons directement à Dieu. Si cela ne fonctionne pas, alors vaine est notre question (prière)[1].

          Confession sous la forme d'une prière pour moi est plus honnête. D'abord,  in ne faut pas choisir des mots. Confession des péchés peut être mentale (sans paroles). L'homme est conscient qu'il est par Dieu entendit. Si l'intention de l'homme est vrai et sincère, il n'y a pas de meilleure confession. Courage, mon enfant, tes péchés te sont pardonnés (Matthieu 9:2); Tout ce que vous demanderez avec foi par la prière, vous le recevrez (Matthieu 21:22). Pardonnez, et vous serez pardonnés (Luc 6:37).

          En Pologne, il y a une conviction profondela nécessité de la confession et de l'incapacité d'une autre purge, beaucoup de gens ne pas utiliser l'Eucharistie. En revanche, dans les églises occidentales (Canada, Suisse), où le même venir au temple et bons donnera droit à une personne de participer activement à la sainte communion.

          Suivant les traces d'églises occidentales devrait envisager d'abandonner du tout avec un aveu d'injonction (lat. de lege ferenda, in spe). Laissez la formule confession confessionnal pour ceux qui ressentent le besoin et l'accepter. Dans la canon 960 et 961 permettent la réconciliation par d'autres moyens. Sans aucun doute, où les prêtres sont dignes d'exercer une telle fonction importante, la confession donne "de bons fruits". Cependant, vous devriez envisager la création de formes alternatives de la confession et de la légitimer par la loi. Elle exploite actuellement une telle possibilité dans le cas de nécessité absolue (indult) - guerre, de catastrophes. Le prêtre donne l'absolution à tous ceux qui, dans sa conscience et a avoué leurs péchés.

          Les églises catholiques anciennes (à l'exception de l'Eglise vieille-catholique en Pologne) sainte confession est une confession commune du total, soit. Participer à l'ensemble des pénitents adultes reçoivent la rémission de tous les péchés. Enfants et adolescents de moins de 18 ans sont tenus de joindre à la confession confessionnal. Parmi les églises, la Vieille Eglise catholique Mariavite seulement dans une confession générale comprend tous les croyants indépendamment de leur âge. Ils ont abandonné la confession individuelle. La plupart des protestants (luthériens, sauf) rejette le confessionnal de la confession, parce qu'ils croient qu'il ne peut pardonner les péchés, Dieu.

          Est-ce que  l'Eglise catholique actuelle est prêt à changer? La façon dont je nous vois bientôt un autre conseil. L'intégrisme (du conservateur actuel, se référant à la réticence aux changements et aux compromis doctrinaux) ne peut pas maintenir longtemps en raison de l'énorme pression et de la demande sociale et monde en mutation rapide

---

[1] Apparemment, Jésus dit à Saint-Bernard ces mots: Sachez que pour toute la grâce allait demander au nom des plaies (plaies sur son épaule en portant la croix), il sera donné, et tous ceux qui, à travers son amour vénère me ferai, refusant trois fois le «Notre Père», trois fois "Je vous salue Marie" trois fois "Glory" chaque jour, de pardonner les péchés véniels et je ne me souviens pas de péché mortel (Andrea Tornielli, Mystère de Padre Pio et Karol Wojtyla, Ed. Saint-Paul, Czestochowa 2008, p. 62). Le Dialogue de Saint-Catherine de Sienne, Ed. . En 1987, p 129, vous pouvez lire les paroles prononcées par Jésus: Si la confession est pas possible, il suffit de contrition de cœur. Dans le livre Embrassons-nous de l'amour (Ed. Michalineum 2008) à la p. 15 cité les paroles de Dieu, pardonné et vous pardonnons chaque fois que vous demandez.

Tłumaczenie

          Grzech jest pojęciem, które bardzo trudno jest zdefiniować. Ten sam czyn może w ogóle nie być grzechem, a w innych okolicznościach może być grzechem ciężkim. Wszystko zależy od okoliczności jego popełnienia. Każdy grzech trzeba rozpatrywać indywidualnie w szerokim spektrum ocen. Kradzież pożywienia nie jest grzechem, gdy głodujący ginie z głodu. Natomiast kradzież pożywienia głodującemu przez nasyconego jest grzechem ciężkim. Istnieją czyny moralnie obojętne (adiafory), które są przedmiotem zgorszenia. Np. ksiądz  jedzący publicznie mięso w piątek (z przyczyn np. zdrowotnych) może gorszyć osoby nie znające powodu takiej konsumpcji. Podobnie widok księdza całującego serdecznie swoją siostrę na przywitanie. Ktoś może pomyśleć, że całuje się z kochanką, itp.

          Gniew jest zjawiskiem moralnie ambiwalentnym: może być uczynkiem dobrym albo złym, zależnie od przedmiotu i okoliczności. Jest wykroczeniem, gdy brakuje mu właściwej racji.

          Bardzo częstym, a zwykle lekceważonym jest grzech zaniechania. Mało kto dostrzega w sobie winę bierności. Niekiedy jest jednak bardzo poważnym przewinieniem. Np. brak opieki nad chorymi, starszymi rodzicami.

          Istnieją zdarzenia, które mylnie przyjmuje się za grzechy. Np. brak odmawiania codziennych modlitw porannych i wieczornych, nie uczestniczenie we mszy niedzielnej, nie przystępowanie do Komunii św., nie uczenie się religii, picie alkoholu (w sposób umiarkowany), seks osób starszych, gdy nie ma już możliwości prokreacyjnych i inne.

          Ponieważ ocena grzechu mieści się w szerokim spektrum ocen, nie wolno nikomu, oprócz osób do tego powołanych, oceniać czynów drugiego człowieka.          

          Spowiedź jest sakramentem pokuty, środkiem przebaczania (indulgencja). Bóg Ojciec i Miłosierdzia, który pojednał nas ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie, zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła (liturgia spowiedzi).

          W Piśmie świętym wielokrotnie poruszane są sprawy związane z wyznawaniem grzechów: Wtedy stojąc wyznawali swoje grzechy i wykroczenia swych ojców. Stali więc na swoim miejscu, a lewici czytali z księgi Prawa Pana, Boga swojego, przez ćwierć dnia, przez drugą ćwierć wyznawali swe grzechy klęcząc przed Panem, Bogiem swoim (Ne 9,2). Klęcząc przed domem Bożym, modlił się i wyznawał grzechy (Ezd 10,1); Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości (1 J 1,9); Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów (Mk 1,4); Przyjmowano od niego chrzest w rzecze Jordanie, wyznając przy tym swe grzechy (Mt 3,6); Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy (Jk 5,16).

          Jezus nadaje uczniom władzę odpuszczania (absolucja) i zatrzymywania grzechów: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane (J 20, 22b–23).

          Choć najważniejszą częścią spowiedzi jest wyznanie grzechów i otrzymanie rozgrzeszenia (absolucja), to stanowi ona także pewne przewodnictwo w sprawach sumienia, o ile trafi się na odpowiedniego spowiednika. Św. Teresa z Ávila takiego, który by ją zrozumiał, szukała przez całe dwadzieścia lat. Jak pisała: niemałą duszy mojej szkodę wyrządzili spowiednicy niedouczeni. [...] Co było grzechem powszednim, w tym upewniali mię, że żadnego nie ma grzechu. Co było bardzo ciężkim grzechem, to mi podawali za powszedni. [...] Od spowiedników małą pomoc miałam (Księga Życia).

          Spowiedź występuje nie tylko w chrześcijaństwie, ale
i w bardzo wielu religiach istniejących jeszcze przed chrześcijaństwem.  Wielką  wagę  do  spowiedzi  przywiązywał Fiodor Dostojewski (1821–1881) i dlatego w jego utworach tak często występują wyznania konfesyjne.

          W 1215 Sobór Laterański IV wprowadził do dziś obowiązujące regulacje dotyczące pokuty, tj. obowiązek spowiedzi przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym oraz tajemnicę spowiedzi. Obowiązek spowiedzi usznej utrwalił się na Zachodzie przed 1100 rokiem.

          Przed Soborem Trydenckim ofiara pieniężna na rzecz budowy kościoła była traktowana jak pokuta powodująca darowanie doczesnych kar za grzechy. Dopiero w XVI wieku wprowadzone zostały powszechne dziś konfesjonały. Po raz pierwszy o konfesjonale wspomina synod w Sewilli z 1512 r.

          Dzisiejsze praktyki pokutne reguluje Ordo Poenitentiae (1973). Katolicy mają obowiązek przystąpienia do spowiedzi przynajmniej raz w roku oraz wtedy, gdy popełnią tzw. grzech śmiertelny (przystąpienie do komunii w stanie grzechu śmiertelnego jest świętokractwem, a więc grzechem szczególnie ciężkim).

          Według ks. prof. Daniela Olszewskiego: Ojcowie Kościoła informują, że w Kościele starożytnym spowiedź publiczna i uszna (auricularis); publiczna była doradzana, a uszna obowiązywała wiernych. We wczesnym średniowieczu spowiedź publiczna prawie zanikła, a uszna stała się praktyką powszechną. Tak więc spowiedź uszna jest stałą praktyką w Kościele od czasów starożytnych.

          W spowiedzi nie chodzi o to, żeby opowiedzieć grzechy albo zrobić sprawozdanie ze zła (dokładną buchalterię), jakie się uczyniło, ale o szczere przedstawienie swojej duchowej sytuacji. Ze spowiedzi należy usuwać rzeczy, co do których nie ma się pewności, że są grzechem. Należy powstrzymywać się od opisywania okoliczności grzechu (chyba, że zmienia to charakter grzechu).

          Zwykle spowiedź trwa kilka minut. Czy można w tym czasie zdać prawdziwą relację ze stanu swej duszy? Chyba nie. Często charakter i wielkość grzechu sąt obwarowane różnymi zdarzeniami, przypadkami i trudno wysublimować moment popełnianego grzechu. Czy tak naprawdę można podać ilość (zgodnie z KPK kan. 988 §1,2) popełnionych grzechów ciężkich? Grzechy to nie kwanty energii, które można policzyć. Grzechy mają swoje cienie i różne zabarwienia. Ten sam grzech dzisiaj, może być jutro co do wagi mniejszy lub większy. Jeżeli przy wyznawaniu grzechów istnieje prawdopodobieństwo podania błędnej ilości popełnianych czynów „na oko”, „mniej więcej”, to czy ma to sens? Nie sądzę, aby Bogu o to właśnie chodziło. Bardzo często, po pierwszych chwilach „lekkości na duchu” przychodzi refleksja, że spowiedź nie do końca była taka, jaka być powinna. Penitent jest niezadowolony, bo źle przedstawił swój grzech, przez co kapłan inaczej odczytał jego intencje. Po spowiedzi często przypominane są grzechy, które zapomniało się w trakcie spowiedzi. Pozostaje poczucie niespełnienia dobrej spowiedzi, niesmak i złość na samego siebie.

          W Koranie nie ma wyraźnego podziału na grzechy ciężkie i powszednie, ani ich systematycznego katalogu.

          Dzisiejsza mentalność ludzka jest inna niż przed wiekami. Człowiek bardziej potrzebuje poczucia wolności zwłaszcza, gdy chodzi o coś tak delikatnego jak sumienie. Jak daje się zauważyć, obecnie wierni (zwłaszcza na Zachodzie) odchodzą od sakramentu pokuty. Dlaczego? Trzeba na to pytanie odpowiedzieć otwarcie. Zwierzanie się ze swoich najbardziej intymnych dramatów Miłosiernemu Bogu, ale za pośrednictwem człowieka, jest po prostu niesmaczne. Do tego wniosku dawno już doszły kościoły protestanckie (poza luteranami). Kościelny obowiązek spowiedzi przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym jest imperatywem – duchowym przymusem. Jak pogodzić potrzebę duchową przystąpienia do sakramentu pokuty z narzuconym terminarzem? Kościół rości sobie prawo ingerowania w duszę człowieka w sposób bezwzględny, totalitarny. Być może stąd biorą się nieuzasadnione zwyczaje zbierania karteczek potwierdzających odbytą spowiedź.

          Do spowiedzi konfesyjnej zniechęca dzisiejsza nieobyczajność kapłanów, demoralizacja oraz nieumiejętność spowiadania. Ich postępowanie jest powszechnie znane. Jak reagować na pytania spowiedników, które uważa się za nadużycie? Na przykład, spowiednik pyta: Czy chodzisz do Kościoła w niedzielę? Po pierwsze, sam fakt nie chodzenia do Kościoła nie jest grzechem (adiafora: czyn moralnie obojętny)! Uczestnictwo we Mszy świętej nie jest warunkiem przykazania – Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. Przykazania nie są kodeksem, a więc nie jest to prawo. „Pamiętaj” nie jest imperatywem. Jest przypomnieniem, że nadchodzi dzień, w którym należy szczególnie czcić Boga. Boga można wielbić na różne sposoby. Msza stanowi apogeum kultu. Jest czymś fenomenalnym, ogromnym przeżyciem, jest uroczystym spotkaniem z Bogiem. Uczestnictwo we Mszy świętej powinno wynikać z pragnienia, a nie z obowiązku. Nie uczestniczenie we Mszy nie jest grzechem. Grzechem jest natomiast lenistwo. A to już inne zagadnienie. Nie ma prawa – nie ma przekroczenia, a więc nie ma grzechu. Przykazania są zaproszeniem do zbawienia.

          Takich nieprawidłowych pytań i nadużyć jest wiele. Penitenci traktowani są jak szara masa, która powinna jedynie z pokorą schylać głowę i mówić „tak jest”.

          Czy przebaczenie można otrzymać w inny sposób? Na każdej Mszy świętej odbywa się tzw. spowiedź powszechna (confiteor: pierwsze słowo i nazwa modlitwy spowiedzi powszechnej) – wierni odmawiają akt pokuty, który – według nauki Kościoła katolickiego – gładzi grzechy powszednie. Również modląc się słowami: i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili (Mt 6,12); Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić (Mt 35,2); Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach, ale powiedz tylko słowo, a będzie zbawiona dusza moja (słowa liturgii), kierujemy je bezpośrednio do Boga. Jeżeli to nie skutkuje, to próżna jest nasza mowa (modlitwa).[1]      

          Spowiedź w formie modlitwy według mnie jest bardziej szczera. Po pierwsze, nie trzeba starać się dobierać słów. Wyznanie grzechów może być myślne (bez słów). Człowiek ma świadomość, że jest przez Boga wysłuchany. Jeżeli intencja człowieka jest prawdziwa i szczera, to nie ma lepszej spowiedzi. Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy (Mt 9,2); I otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie (Mt 21,22). Odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone (Łk 6,37).

          Ponieważ w Polsce panuje głębokie przekonanie
o konieczności sakramentu spowiedzi i niemożności innego oczyszczenia się, wiele osób nie korzysta z Eucharystii. Inaczej jest w kościołach zachodnich (w Kanadzie, w Szwajcarii), gdzie samo przyjście do świątyni i dobra wola upoważniają człowieka do czynnego udziału w Komunii Świętej.

          Idąc śladem kościołów zachodnich należy rozważyć rezygnację w ogóle z formy nakazu spowiedzi (łac. de lege ferenda, in spe). Pozostawić formułę spowiedzi konfesyjnej dla tych, którzy czują taką potrzebę i ją akceptują. W KPK kan. 960 i 961 dopuszczają pojednanie w inny sposób. Niewątpliwie, tam gdzie kapłani są godni sprawowania tak poważnej funkcji, spowiedź daje „dobre owoce”. Należy jednak zastanowić się nad stworzeniem alternatywnych form wyznawania grzechów i usankcjonować to prawnie. Obecnie funkcjonuje taka możliwość w przypadku wyższej konieczności (indult) – wojny, katastrofy. Kapłan udziela rozgrzeszenia wszystkim tym, którzy w swym sumieniu wyznali swe grzechy.

          W kościołach starokatolickich (za wyjątkiem Kościoła starokatolickiego w RP) spowiedź święta powszechna ma charakter spowiedzi całkowitej, tzn. uczestniczący w niej wszyscy pełnoletni penitenci otrzymują odpuszczenie wszystkich grzechów. Dzieci i młodzież do lat 18 mają obowiązek przystępowania do spowiedzi konfesyjnej. Wśród kościołów starokatolickich jedynie w Kościele Mariawitów spowiedź powszechna obejmuje wszystkich wiernych niezależnie od ich wieku. Zaniechali oni spowiedź indywidualną. Większość protestantów (z wyjątkiem luteran) odrzuca spowiedź konfesyjną, ponieważ ich zdaniem darować grzechy może tylko Bóg.

          Czy obecny Kościół katolicki przygotowany jest na zmiany? Według mnie czeka nas już wkrótce kolejny sobór. Integryzm (prąd zachowawczy, odnoszący się z niechęcią do zmian doktrynalnych i kompromisów) nie może się długo utrzymać ze względu na ogromne parcie i zapotrzebowanie społeczne oraz szybkość zmieniającego się świata.

---

[1] Podobno Jezus powiedział do św. Bernarda takie słowa: Wiedz, że o jakąkolwiek łaskę zostanę poproszony w imię tej rany (rana na ramieniu od dźwigania krzyża), zostanie ona udzielona, a wszystkim tym, którzy przez jej miłość czcić mnie będą, odmawiając trzy razy „Ojcze nasz”, trzy razy „Zdrowaś Maryjo” i trzy razy „Chwała Ojcu” codziennie, przebaczę grzechy powszednie i nie będę pamiętać o grzechach śmiertelnych (Andrea Tornielli, Tajemnica ojca Pio i Karola Wojtyły, Wyd. Św. Pawła, Częstochowa 2008, str. 62). W Dialogu św. Katarzyny ze Sieny, Wyd. W drodze, 1987, na str. 129 można przeczytać słowa wypowiedziane przez Jezusa: Jeżeli spowiedź jest niemożliwa, wystarczy skrucha serca. W książce Pozwólcie ogarnąć się miłości (Wyd. Michalineum 2008) na str. 15 cytowane są słowa Boga: Przebaczyłem i przebaczam wam zawsze, kiedy poprosicie o to.