Dawid

          Król Saul umiera. Dawid szczerze opłakuje swego prześladowcę. Piękna i pouczająca scena. Przypomina zdarzenia opłakiwania zmarłych z którymi nie zdążono się pojednać ani zażegnać braterskiego sporu. Dopiero nad grobem przychodzi moment refleksji i ogromnego żalu, że nie dokonano pojednania za życia.

          Święty taniec Dawida przed Arką, w obecności ludu, nie podoba się jego żonie Mikal. Uważa ona, że królowi nie przystoi czynić takich gestów. Dawid jest spontaniczny, może się podobać tłumom. Postawy sztywne, wydumane, wyszkolone są nienaturalne, sztuczne. Dawid jest wyzwolony z manier. Jest naturalny, może wzbudzać sympatię.

          Intrygującą sprawą jest zakaz budowania świątyni przez Boga. Zdania są różne. Niektórzy bibliści uważają, ż Jahwe nie pozwolił Dawidowi budować świątyni, ponieważ jego ręce były zbroczone krwią przelaną w licznych wojnach.

          Dawid jest postacią barwną i dość dobrze opisaną. Życie oraz rządy Dawida opisują biblijne Księgi Samuela, 1 Księga Królewska i Księga Kronik. Teksty czyta się jak wspaniałą powieść.   Dawid dla Żydów jest symbolem tożsamości narodowej, wzorem idealnego władcy. Dla chrześcijan jest opoką wiary: Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca (Łk 1,32). Sześcioramienna gwiazda Dawida umieszczona na fladze Izraela jest symbolem ojczyzny Żydów. Dla Żydów Dawid jest symbolem człowieka wiary. Jego grzeszna natura pozostaje w tle tej postaci. Najważniejszy jest jego stosunek do Boga. Dla krytyków jest on seryjnym ludobójcą, rabusiem, cudzołożnikiem, złodziejem, mordercą i kłamcą. Ocenę pozostawiam czytelnikom.

        Hagiografowie chcieli wykreować bohatera narodowego i religijnego. Potrzebny był im wzorzec, postać charyzmatyczna, popularna. Według autorów był ulubieńcem Boga. Dla chrześcijan jest protoplastą Jezusa Chrystusa. 

Oto niektóre grzechy Dawida:

Dawid zabił 200 Filistynów i odciął im napletki, aby stać się zięciem króla Saula (1 Sm 18,27–28).
Dawid zadał wielką klęskę Filistynom (1 Sm 19,8).
Dawid zadał Filistynom wielką klęskę i uprowadził ich trzodę (1Sm 23,4–5).

Dawid dokonał wielu wypraw i nie pozostawiał przy życiu "ani mężczyzny, ani kobiety" (1 Sm 27,8–12).
Dawid bił Amalekitów "od wieczora aż do zmierzchu dnia następnego. Nikt z nich nie ocalał prócz czterystu młodych ludzi, którzy, dosiadłszy wielbłądów, uciekli." (1 Sm 30,17).
Dawid zabrał żonę Paltielowi - Mikal.  "Mąż szedł za nią, a towarzysząc jej płakał aż do Bachurim." (2Sm 3,14–16).
Pobił Filistynów i odebrał im Gat (2 Sm 8,1).
Pobił Moabitów. Dwie trzecie jeńców zabił, jedną trzecią wziął jako niewolników (2 Sm 8,2).
Pobił 22 000 Aramejczyków, resztę uczynił niewolnikami (2 Sm 8,5–6).
Zrabował złote uzbrojenie, "wielką ilość brązu", srebra i złota (2 Sm 8,7–8 oraz 11–12).       

Pobił 18 000 Edomitów w Dolinie Soli, resztę uczynił niewolnikami (2 Sm 8,13–14). 

Zabił 40 000 jeźdźców i ich dowódcę Szobaka  (2 Sm 10,18).

Dawid zdobył miasto Raaba (i pozostałe miasta ammonickie) i zabrał "niezliczoną ilość łupów". Ludność zabrał w niewolę jako siłę roboczą (2 Sm 12,29–31).

Gdy przez trzy lata był głód, Dawid wybrał 7 potomków Saula, by ich powieszono przed żniwami jęczmienia. 

Dawid uwiódł Batszebę, żonę Uriasza Chetyty, cudzołożył z nią (2 Sm 11,2–4).

Dawid wysłał Uriasza na wojnę i tak rozkazał Joabowi (dowódcy) : "«Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął»." (2 Sm 11,15).

Uriasz ginie w walce (2Sm 11,17).

Dawid pociesza Joaba: "Nie trap się tym, co się stało. Miecz dosięga raz tego, raz innego." (2 Sm 11,25).

Dawid sprowadza Batszebę i bierze ją za żonę (2 Sm 11,27).

Dawid, jak i prostytutka Rachab wchodzą w rodowód Jezusa Chrystusa.