Księga opisuje dalsze dzieje Izraela
i Judy od króla izraelskiego Ochozjasza (854–853) do czasów króla judzkiego
Eliakima-Jojakima (lata panowania: 608–598).
Po wstąpieniu Eliasza do nieba (2
Krl 2,1), jego miejsce zajął prorok Elizeusz. Sławił się on wieloma cudami (w
tym, podobnie jak Eliasz, wskrzesił martwego w domu wdowy w Sarepcie: 1 Krl 17,8–16). W Betel spotkał go przykry
przypadek. Chłopcy naśmiewali się z niego wzgardliwie. Z lasu wypadły
niedźwiedzie i rozszarpały spośród nich czterdzieści dwoje dzieci. Tekst ten
należy odczytywać jako przestrogę dla tych, którzy wyśmiewają się z ludzi
obdarzonych szczególną łaską Boga (proroków). Szyderstwo chłopców odbierane
jest jako szyderstwo wobec Boga. Niezależnie od intencji autorów scena jest
przykra, zwłaszcza, że uczestniczą w niej dzieci.
Elizeusz ma niezwykłe zdolności.
Chociaż przebywał w Izraelu, znał nawet najbardziej dyskretne rozmowy króla
Syrii (dzisiaj nazywa się to zdolnościami paranormalnymi). To Elizeusz, który jest prorokiem w Izraelu,
oznajmia królowi izraelskiemu słowa, które ty wymawiasz w swoim pokoju
sypialnym (2 Krl 6,12).
Opis oczyszczenia wodza wojska króla Aramu Naamana z trądu, za sprawą Elizeusza, przez
siedmiokrotne obmycie się w wodach Jordanu, jest symbolem pokuty i odpuszczenia
grzechów (2 Krl 5,1–25). Autor pragnie przekazać, że łaska Boża nie jest
zastrzeżona jedynie dla Żydów, ale może jej dostąpić każdy, kto z ufnością o
nią poprosi (przypis).
Podczas wojny króla Aramu z Izraelem
Elizeusz wbrew prawu cheremu daruje życie agresorom. Jest to zapowiedź nowej
etyki, opartej na miłości nieprzyjaciół (Mt 5,43–48). Warto przypomnieć, że po zdobyciu miasta Aj przez Jozuego już
złagodzono prawo cheremu. Izraelici mieli wyciąć mieszkańców, ale bydło i
wszelki inny majątek mogli sobie zatrzymać jako łup wojenny (Joz 8,2; 8,26–27).
Podobnie Saul nie dopełnił prawa cheremu i ulitował się nad królem Agagiem
darując mu życie. O śmierć Agaga upomniał się Samuel, który osobiście dokonał
egzekucji.
Do Elizeusza przyszedł posłaniec
króla Aramu Bena–Hadada Chazael z zapytaniem, czy jego król wyzdrowieje. Odpowiedział mu Elizeusz:
«Idź i powiedz mu: „będziesz żył na pewno”. Lecz Pan objawił mi, że na pewno on
umrze» (2
Krl 8,10). Choroba nie była śmiertelna. Według Boga mógł jeszcze długo żyć.
Jednak posłaniec Chazael wróciwszy do króla, udusił go. Bóg każdemu rodzącemu
człowiekowi przekazuje pewien potencjał życia. Potencjał ten może wystarczyć na
wiele lat. Bywa jednak tak, że życie kończy się przedwcześnie na skutek różnych
losowych przypadków. Nie można twierdzić, że losy wszystkich ludzi są już z
góry określone. Nasze modlitwy wtedy nie miałyby sensu.
Królestwo Izraelskie dobiegło końca.
Król asyryjski najechał cały kraj,
przyszedł pod Samarię i oblegał ją przez trzy lata (2 Krl 17,5). Za
panowania Ozeasza król asyryjski Salmanasar
V zdobył (721/722) Samarię i
zabrał Izraelitów w niewolę do Asyrii. Według autorów, przyczyną upadku były
grzechy Izraelitów przeciw Panu. Pan
jednak ciągle ostrzegał Izraela i Judę przez wszystkich swoich proroków (2
Krl 17,13).
W Judzie też nie było najlepiej.
Asyryjczycy zostają wyparci przez Babilończyków. Oni są teraz ogromnym
zagrożeniem dla Judy. Prorok Izajasz pociesza króla judzkiego Ezechiasza. Kolejny król Judy Jozjasz
(641–609) wprowadza reformę religijną. Usunięty
został nierząd sakralny w świątyni Pańskiej, w których kobiety przędły szaty
dla Aszery (2 Krl 23,7). Co więcej, zaklinaczy,
wieszczków, posążki domowe bóstw, bożki i wszystkie ohydy, które widziało się w
kraju Judy i w Jerozolimie, Jozjasz usunął w tym celu, aby w czyn zamienić
słowa Prawa, spisane w księdze, jaką znalazł kapłan Chilkiasz w świątyni
Pańskiej (2 Krl 23,24). Jednakże Pan
nie zaniechał żaru wielkiego gniewu (2 Krl 23,26). Jozjasz ginie pod
Megiddo w starciu z królem egipskim Neko w 609 r. przed Chr. Juda przetrwała
jeszcze przez pewien czas. W końcu i ona upadła pod ciężarem grzechów Manassesa
i zepsucia ludu. W 587/586 roku następuje upadek i zburzenie Jerozolimy przez
Babilończyków. Świątynia zostaje złupiona. Bóg odrzucił świątynię jako miejsce
zamieszkania Jego Imienia (2 Krl 23,26–27). Następuje przesiedlenie ludności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz