Księgi opisują genealogię od Adama po pokolenia ówczesne.
Autorowi zależało, aby wkomponować Dawida w ogólny plan zbawienia. Genealogie
mają powtórzenia (Kaleb, Juda, Saul, Beniamin), dublety, a także luki (Zabulon
i jedna połowa pokolenia Manassesa). Występują różnice i sprzeczności. Wszystko
to dlatego, iż genealogie nie służą do prawdy historycznej, ale do
podkreślenia tożsamości etnicznej Izraelitów i jej początków. Wykorzystywane
były przy ubieganiu się o określoną funkcję społeczną (np. gdy ktoś chciał
zostać kapłanem).
Ponowna historia Dawida przedstawiona jest z pewnym
retuszem. Autor pomija to wszystko, co
może zmącić idealny obraz bohatera.
Wyliczane są jego wojskowe sukcesy z tendencją do wyolbrzymiania jego
zwycięstw. Brak natomiast wątku o jego cudzołóstwie z Batszebą i zbrodni na
Uriaszu. Podobnie jak brak wątku o buncie Absaloma. Następuje tu idealizowanie
postaci Dawida. Autor chciał podnieść na duchu swych rodaków, którzy przebywali
w niewoli babilońskiej. Kroniki napisane zostały po niewoli babilońskiej.
Historyczna wiarygodność, potwierdzona została przez najnowsze badania
archeologiczne. Autor korzystał z tradycji ustnej, tekstów biblijnych oraz tekstów
pozabiblijnych (14 źródeł).
Podobnie jak Dawid w Pierwszej Księdze Kronik, tak i w
Drugiej Księdze Kronik Salomon jest przedstawiony w świetle chwały i
błogosławieństwa. Pomijane są wydarzenia, które mogłyby rzucić cień na opinię
króla. Na uwagę zasługuje dar mądrości otrzymany przez Salomona od Boga.
Konkluzja szersza. Mądrość jest niezwykłym darem Bożym. Jest przejawem
inteligencji w każdej dziedzinie. Podobnie jest z talentami, którymi Bóg
obdarza wybranych. Trzeba jednak zaznaczyć, że ani mądrość, ani talenty nie są
warunkiem zbawienia. Niekiedy otrzymane talenty są też ciężarem w życiu: bo w
wielkiej mądrości – wiele utrapienia, a kto przysparza wiedzy – przysparza i
cierpień (Koh 1,18). Przytoczyłem te słowa, ale nie są one mi
bliskie. Wyjaśniam to w dalszej części tekstu.
Czym jest bogactwo Salomona? Przejściową szczęśliwością,
„złotym wiekiem”? Już w następnym pokoleniu będzie niczym – prochem. Wielkie
królestwo rozpadnie się. Salomon sławi się budową świątyni. Wielkie dzieła powstają
w bólu. Szczytna budowa świątyni ma jednak swoją drugą stronę –
cierpienie podbitych narodów, cudzoziemców zmuszanych do prac budowlanych. Ile
przekleństw zostanie wypowiedzianych w czasie jej budowy?! Przy tej okazji
powstała też ogromna biurokracja państwowa. Zbudowana świątynia stała się
obiektem życia religijnego oraz symbolem tożsamości narodowej. Stała się
widomym znakiem obietnicy Bożej.
Utrzymanie wielkiego państwa wymaga środków. Następca
Salomona, syn Roboam narzuca podbitym narodom wysokie podatki. Twój ojciec obarczył nas jarzmem (2 Krn
10,14). Błędna polityka powoduje rozłam państwa. Izrael i Juda będą w zasadzie
w stałym konflikcie zbrojnym. W księdze opisane są dzieje kolejnych władców i
proroków. W tym okresie byli władcy pozytywni (Asa, Jozafat, Joasz, Ezechiasz,
Jozjasz) i negatywni (Achaz, Joram, Manasses). W okresie tym działali też m.
in. prorocy tacy jak Eliasz, Elizeusz, Micheasz, Jehu, Zachariasz,
Jeremiasz.
Ezechiasz był bohaterem pozytywnym, ale miewał także
chwile słabości (pychy). Uratowała go pokora i żarliwa modlitwa. A jednak: Bóg opuścił go, wystawiając go w ten sposób
na próbę, aby ujawniły się w pełni zamiary jego serca (2 Krn 32,31).
Podobnej próbie będzie poddanych wiele osób, w tym ludzi świętych. Bóg ludzi,
co do których ma większe plany, obarcza ciężkimi zadaniami, aby ich sprawdzić.
Dobrze jest zastanowić się, gdy spotyka nas jakaś trudność, czy nie jest to
próba dana przez Boga? Jeżeli tak, to należy być mężnym i wyjść z tej próby
zwycięsko. Możemy bowiem zaprzepaścić szansę, jaką daje nam Bóg.
Księgi kończą się opisem upadku królestwa Judy.
Nabuchodonozor, król Babilonu spalił świątynię Bożą i zburzył mury Jerozolimy.
Ocalałą resztę ludzi uprowadza do Babilonu. I
tak spełniło się słowo Pańskie, wypowiedziane przez Jeremiasza: «Dokąd kraj nie
dopełni swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego
zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat (2 Krn 36,21). W ostatnich
zdaniach, zgodnie z proroctwem Jeremiasza, widoczna jest zapowiedź ocalenia i
powrotu do Jerozolimy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz