Geneza religii monoteistycznej

          Kiedy żyli omawiani w poprzednim wykładzie mędrcy VII w. przed Chrystusem istniały już na Świecie różne religie. Jak mówią oficjalne komunikaty, religie były sposobem, w jaki człowiek próbował pojąć świat i otaczające go zjawiska (np. pioruny, śmierć, zjawisko dnia i nocy). Być może, ale nie tylko. Człowiek pierwotny już miał wewnętrzną potrzebę uduchowienia. Wyczuwał, że poza materią istnieje jeszcze coś. Naukowcy skłaniają się bardziej do genezy psychologicznej człowieka w genezie religii. Ja uważam, że silniejszy był poryw ludzkiego ducha. Duch ludzki odnalazł sam siebie i o tym poinformował człowieka. Religie są  więc pochodzenia modlitewnego. To pierwszy krok Objawienia się Boga.

         Niedoskonałość ludzka odczytywała sygnały pochodzące z wewnętrznego sacrum niezbyt precyzyjnie. Do świata został wysłany sygnał bez uszczegółowienia.

         Ważne przesłanie, istnieje świat ducha. Człowiek nie jest sam. Nie został powołany do życia przypadkiem. Rodziła się świadomość godności człowieka. Wyrastał on ponad otoczenie przyrody i rzeczywistość. Zaprawdę człowiek jest gospodarzem Ziemi.

          Sygnały wywodzące się z duszy zostały poddane rozumowi. On poddawany był środowisku. W innym kierunku poszedł Świat Dalekiego Wschodu, a inaczej w części zachodniej Azji. W dalekich Chinach, w Indiach bardziej kształtował się pogląd panteistyczny (Boga "rozmytego"). Na zachodzie będzie dostrzegany jako Istota osobowa.

           Religia monoteistyczna uległa skażeniu religii politeistycznej. Dlaczego? Niecierpliwość ludzka spowodowała, że domagano się szybkich odpowiedzi. Bóg w swej ekonomii objawienia uznał, że musi to być proces, aby do Prawdy ludzie dojrzeli. Dopuścił wielobóstwo, bo nie zależało Mu na królowaniu, ale na duchowym rozwoju człowieka. Duchowość człowieka musi przejść okres dojrzewania. W ten sposób przygotowuje się do życia wiecznego.

          W III tysiącleciu przed Chrystusem w Egipcie, za czasów królowej Hatszepsut Aton określany był już jako Stwórca, który stworzył wszelką istotę, który ukształtował ziemię, który dopełnił jej stworzenia. Faraon Echnaton (poprzednio zwany cAmenhotep IV) dokonał radykalnej reformy religijnej, wprowadzając religię henoteistyczną – kult Atona jako jedynego boga, w miejsce wyznawanego dotychczas Amona. Lud jednak nie był na to przygotowany. Wraz z jego śmiercią faraona odstąpiono od Prawdy i przywrócono wielobóstwo.

          Wieść o tym rozniosła się po całym świecie. Przechwyciła ją religia irańska zaratusztrianizmu i mazdaimu. Choć trwała wiele wieków nie rozwinęła się i zgasła w mrokach historii (choć ponoć do dnia dzisiejszego istnieją niewielkie skupiska kultywujące kult Ormuzda – Pana Mądrego, Wszystkowiedzącego).

          Tą samą drogą poszedł naród żydowski. Tym razem religia monoteistyczna zaowocowała.