Religia grecka

          Monoteistyczna religia narodu żydowskiego rozwijała się z trudem. W Starym Testamencie dokładnie został opisany trud przywódców religijnych tego narodu w utrzymaniu religii monoteistycznej. Zwykli Żydzi nie bardzo chcieli zmian. W ukryciu przechowywali rodzinne bożki i oddawali część również innym bogom. Dopiero niewola babilońska Żydów spowodowała, że zwrócono się  do korzeni nauki patrystycznej. Na nowo przywrócono majestat Boga Jedynego. Stary Testament należy właściwie odczytywać. Więcej tam euforii autorów niż prawdy rzeczywistej. Droga do Boga Jedynego była wyboista. Z tego też powodu religia monoteistyczna nie była tak popularna poza Palestyną. Mało kto się nią interesował. Rozgłos religii żydowskiej nadał przypadek "buntownika" – Jezusa z Nazaretu. O ironio, to On ją rozgłosił. Dopiero uczniowie Jezusa wynurzyli z judaizmu Kościół chrześcijański.

          W Grecji, w Rzymie, na Zachodzie byli znani Żydzi, ale ich nauka była raczej ignorowana. Mędrcy i filozofowie greccy zajmowali się swoimi religiami i w nich szukali porządku wszechrzeczy. Oni to sami dochodzili też do światopoglądu monoteistycznego, angażując do tego własny rozum.

          Przez setki lat Grecy mieli własny świat religijny. Każde polis (państwo-miasto) posiadało własne bóstwa lokalne, własny kult i doktrynę. Dzisiaj łączy się te religie w jedną grecką. Odwołuje się ona do tradycji ludzkich zachowań. Składali ofiary bogom podobnie jak ich przodkowie. Ten typ religii nie wykształcił żadnych ksiąg świętych. Przekazy były wyłącznie ustne. Religijność Greków skupiała się wokół wytworzenia mitów, panteonu bóstw oraz organizacji publicznego ich kultu. Na długo przed narodzinami mitologii, czyli zbioru opowieści o bogach, boginiach bohaterach i herosach Grecy czcili siły przyrody np.: zwierzęta kamienie, czy drzewa. Bogom nadawano cechy zwierzęce, dopiero później wykształcił się antropomorfizm, czyli nadawanie innym istotom (w tym wypadku bogom) cech ludzkich. Sposób wyrażania odczuć religijnych poprzez mity pozwalał na ich dyskusję, Nie było bluźnierstwa gdy krytykowano jakąś postać mitologiczną. Ta otwartość spowodowała, że wielu szło własną drogą myślową. Grecy byli otwarci na wierzenia innych ludów. Często konfrontowali swoich bogów z obcymi.

          W Grecji źle patrzono na tych co w nic nie wierzą. Podlegali oni nawet karze śmierci. Uważano, że swoim zachowaniem ściągają gniew boży. Można było jednak wierzyć we własnych bogów.

            W tej atmosferze pewnej swobody religijnej zastanawiano się nad fundamentalną prawdą. Kto i jak rządzi Wszechświatem. Czyja to zasługa i jakie są zasady istnienia.