Na temat aniołów napisałem wiele. Dzisiaj chciałbym
wzmocnić moje przekonanie, o nieistnieniu samodzielnym bytów zwanymi aniołami
za pomocą Pisma Świętego. W Księdze Malachiasza czytamy: "Oto Ja wyślę
anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną" (Ml 3,1). Mowa tu o
Janie Chrzcicielu (przypis). Wynika z tego, że posłańcem, czyli aniołem jest tu
Jan Chrzciciel. Można wysnuć wniosek,
że nie istnieje posłaniec sam z siebie, czyli anioł, tylko aniołem jest ten,
który otrzymał funkcje posłańca. Samo słowo "posłaniec' jest tylko
pojęciem (uniwersalia[1])
mówiącym o funkcji. Realnym posłańcem jest ten, któremu się tę funkcje
przypisuje. W Piśmie Świętym można
znaleźć inne perykopy świadczące, że aniołem jest ten któremu przypisuje się
funkcję posłańca.
"Anioł Pański znalazł Hagar na pustyni u źródła przy
drodze wiodącej do Szur" (Rdz
16,7). Dosł.: "wysłannik Pana", różny od innych aniołów
występujących w Piśmie św., jest określeniem objawiającego się Boga. W tym
urywku, jak i w wielu innych tekstach. Tu aniołem jest sam Bóg.
"Anioł Pana zstąpi z Gilgal do Bokim i rzekł"
(Sdz 2,1). "Anioł Pana" - widziany niejako Jego sobowtór (Rdz 16,7)
pokazał się uprzednio Jozuemu w Gilgal: Joz 5,13-15.
Takie zjawienie Anioła (wodza zastępów Pańskich, czyli samego Boga) miało
charakter ostrzeżenia. Por. Sdz 6,7-10. "A
oto przyszedł Anioł Pana i usiadł pod terebintem w Ofra" (Sdz 6,11). Tu
Aniołem Pana jest Gedeon (przypis).
W Biblii nie ma podanej dokładnej tożsamości „anioła
Pańskiego”. Aczkolwiek istnieje wiele ważnych „wskazówek” odnośnie jego
tożsamości. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie znajdują się odwołania do
„aniołów Pańskich”, „anioła Bożego” czy „anioła Pana.” Anioł Pański mówi jak
Bóg, identyfikuje siebie z Bogiem, ponosząc odpowiedzialność za działania Boga:
"Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu"
(Wj 3,2); (Rdz 16,7-12; 21,17-18;
22,11-18; Sdz 2.1-4; 5,23; 6,11-24; 13,3-22; 2 Sm 24,16; Za 1,12; 3,1;12,8); W
kilku objawieniach, ci którzy widzieli anioła Pańskiego bali się o swoje życie,
gdyż wiedzieli że „widzieli Boga.” Dlatego wydaje się to oczywiste, że
przynajmniej w kilku przypadkach anioł Pański jest teofanią, objawieniem Boga w
formie fizycznej.
Anioł Pański zaprzestaje się objawiać po wcieleniu
Chrystusa. O aniołach czytamy w kilku momentach Nowego Testamentu, lecz „anioł
Pana” nigdzie w Nowym Testamencie nie jest wspomniany. Możliwe jest zatem, że
ukazanie się anioła Pana było manifestacją Jezusa przed Jego wcieleniem. Jezus
mówił o Sobie, że istniał „przed Abrahamem” (Jan 8.58), zatem logiczne jest to,
że działał i objawiał się w świecie. W każdym z tych przypadków, czy anioł Pana
był objawieniem Chrystusa przed Jego wcieleniem (Chrystofanią) czy objawieniem
się Boga Ojca (teofanią), to wydaje się że zwrot „anioł Pański” zazwyczaj
wskazuje na fizyczne objawienie się Boga.
[1] Nominalizm
pojęciowy – pogląd filozoficzny, sformułowany w średniowiecznym sporze o uniwersalia, odmawiający realnego (to
znaczy poza umysłem i poza mową ludzką) istnienia pojęciom
ogólnym (uniwersaliom), uznający je za nazwy, służące jedynie komunikacji językowej. Nominalizm często
wiąże się z empiryzmem
oraz pozytywizmem.
Przeciwstawnym poglądem jest realizm pojęciowy. Według nominalistów każdemu
pojęciu odpowiadają jednostkowe konkretne przedmioty, czyli desygnaty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz