Katecheza młodych cz.57.

–    Następcą Dawida był jego syn Salomon.

 

–      Salomon to również ciekawa i znacząca postać w historii judaizmu. Był on wierzący jak jego ojciec. Bardzo szybko pozbył się rodzinnych zagrożeń. Nie obce mu było zadawanie śmierci niepokornym (uśmiercił brata Adoniasza, krewnego Joaba). Powiększył swoje terytorium wpływów. Prowadził politykę pokojową. Stał się królem całego Izraela: Salomon panował od Rzeki do kraju Filistynów i do granicy Egiptu nad wszystkimi królestwami. Składały one daninę i były poddane Salomonowi przez całe jego życie (1 Krl 5,1). Od Boga wymodlił łaskę mądrości, która pozwoliła mu sprawiedliwie prowadzić rządy: Pan ukazał się Salomonowi w nocy, we śnie (1 Krl 3,5).  Aby łaska działała bez przerwy trzeba  szczególnych starań (np. ciągłych modłów). Z czasem mądrość tępiała. Salomon miał wiele żon z różnych środowisk religijnych (np. z Egiptu). Pomimo „zażyłości” z Bogiem, Salomon dopuszcza się niewierności wobec Niego. Zezwala swoim licznym (1000) cudzoziemskim żonom uprawiać kulty własnych bogów. Był tolerancyjny. Jednak upodobanie Salomona do cudzoziemskich kobiet będzie przyczyną jego trosk. Grzech nie omija nawet tych, którzy deklarują swoje bezgraniczne oddanie Bogu. Jako władca dużo budował (w tym Świątynie w Jerozolimie). Aby zrealizować swoje zamiary, odwołuje się do instytucji robót przymusowych (1 Krl 5,27). Będzie to jedna z przyczyn rozpadu i secesji królestwa. Zbyt kosztowne wydatki powodowały znaczne obciążenia finansowe poddanych. Czuli się oni jak ludzie na robotach przymusowych na rzecz króla i jego wytwornego dworu. Za czasów Salomona elita kapłanów zaczęła gromadzić dotychczasowe święte pisma, elementy narodowej tradycji jahwistycznej oraz ustalać własną. W pałacu znajdowały się archiwa. Zapraszani byli różni specjaliści (od sztuki pisania, eleganckiej wymowy) z okolicznych krajów. Kontakt z kulturą międzynarodową zaowocował w literaturze mądrościowej. Salomon wprowadził swój lud w ogólną cywilizację.

–        Czy jego potęga utrzymała się na dłużej?

–       Niestety po śmierci Salomona ok. 930/931 r. przed Chr. królestwo rozpadło się na dwie części: północną (Izrael rządzony przez Jeroboama) i południową (Judę rządzoną przez syna Salomona Roboama). Jeroboam wprowadził kult bałwochwalczy. Powołał kapłanów ze zwykłego ludu. Praktyki Jeroboama nie były Bogu miłe. W Judzie ponownie powróciły stare obrządki pogańskie i nierząd sakralny. Izrael z Judą stanęli na wojennej ścieżce. Mijały lata. Za czasów Achaba (873–853/4 przed Chr.) w królestwie Izraela Bóg powołał proroka Eliasza. Achab, dzięki małżeństwu z Izebel, córką króla Tyru Etbaala, zyskał potężnego sprzymierzeńca. Miało to zgubne następstwo religijne, gdyż Achab pozwolił żonie uprawiać kult Baala i Aszery, którym nawet wzniósł świątynie w Samarii. Izebel prześladowała szczególnie Eliasza i innych proroków, jak zresztą wszystkich wyznawców Jahwe. Eliasz upomina króla Achaba i czyni cuda. Namaszcza kolejnego proroka – Elizeusza. Eliasz został wzięty do nieba (podobnie jak Henoch Rdz 5,24). Obraz ten jest sygnałem istnienia świata nadprzyrodzonego. W Judzie obejmuje władzę Jozafat (870–848). Był on postacią pozytywną. Wprowadził odnowę religijną w kraju i usunął nierząd sakralny. Następni królowie: Ozochiasz i Joram (848–841) z powrotem powrócili do praktyk bałwochwalczych. Ochozjasz był najmłodszym synem króla Jorama i jego żony Atalii, córki izraelskiego króla Achaba.