Katecheza młodych cz.60.

–       Jak wyglądał powrót Izraelitów do Jerozolimy?

–      Nie było to takie łatwe. Autochtoni uważali powracających Żydów za uzurpatorów. Byli im niechętni. Powracający z kolei nie byli ludźmi biednymi. Niektórzy byli zamożnymi i wykształconymi ludźmi. Postanowili oni odbudować Jerozolimę oraz Świątynie. Napotkali jednak na opór mieszkańców: I oto ludność miejscowa tłumiła zapał Judejczyków i odstraszała ich od budowy (Ez 4,4). Sprawa oparła się nawet o władze perskie. Na szczęście pieniądz przełamał wszelkie opory. Odbudowa Świątyni trwała aż do 515 roku przed Chr. Brak informacji o sytuacji w Judzie z lat 515–445 przed Chr.. Wiadomo, że monarchii Dawidowej nie przywrócono. Juda stała się perską prowincją.  Nehemiasz przybył do Jerozolimy w 445 r. (w dwudziestym roku króla perskiego Artakserksesa I, Ne 2,1) i zajął się organizacją życia społecznego wokół świątyni i nieustannego sprawowania w niej kultu zgodnego z Prawem. To  czyniło z Jerozolimy miasto święte. Bohater przywrócił porządek prawny (szabat). Gwałtownie reagował wobec lekceważenia zakazu zawierania małżeństw mieszanych. Niejednokrotnie był to jego osobisty wysiłek, a nie głos wspólnoty. Umiał on wykorzystać swój bezsporny autorytet także do egzekwowania przepisów religijnych.  Nad doktryną religijno-prawną czuwał uczony i kapłan Ezdrasz (autor Księgi). Miał on olbrzymi wkład w skompletowanie i zachowanie tekstu Starego Testamentu. Jest on uważany za głównego redaktora Pięcioksięgu. Na scenie wydarzeń historycznych pojawiły się problemy perskie (wojna peloponeska 431–403 przed Chr.). Z dokumentów z wyspy Elefantyny (na Nilu) wiemy, że do ok. 399 r. prz. Chr. istniała na wyspie żydowska kolonia wojskowa. W okresie 427–167 r. prz. Chr. życie w Judei toczyło się według wzorów ustalonych przez Ezdrasza i Nehemiasza. W 333 r. przed Chr. Aleksander Wielki pobił armię perską pod Issos. W 331 r. przed Chr. Dariusz stawił ostatni opór  pod Gaugamelą w Iranie. Pobity ponownie zginął z ręki jednego ze swych satrapów. Palestyna dostała się pod wpływy Aleksandra Wielkiego i jego następców. Seleukos zawładnął Babilonią i Syrią. Po zamachu na niego, władzę przejął jego syn Antioch I Soter (280–261). Potem było jeszcze 5 innych władców. Na końcu słynny Antioch IV Epifanes (175–163). Początkowo Żydzi z radością przyjęli zmianę rządów i darzyli Antiocha szacunkiem. Pojawiły się diaspory żydowskie (Babilon, Aleksandria). Po wywołaniu wojny z Rzymem potrzebne były fundusze na wojsko. Czyniono starania, aby skorzystać z funduszy złożonych w Świątyni jerozolimskiej. Kultura hellenistyczna była entuzjastycznie przyjmowana i wprowadzana w życie przez samych Żydów. Pojawiło się naturalne zagrożenie dla religii żydowskiej. Żydzi byli rozproszeni wśród pogan. Posługiwano się językiem greckim. Mało kto pamiętał język hebrajski.  Powstawały targumu jako tłumaczenia świetych ksiąg na aramejski. W III w. przed Chr. przełożono w Aleksandrii Biblię hebrajską na grekę zwaną Septuagintą (LXX).