Hildebrand

          Hildebrand, papież Grzegorz VII był niewątpliwie znaczącą postacią historyczną. Urodził się w ok. 1020 roku w niezamożnej rodzinie w Toskanii; wykształcenie i formację duchową zdobył w klasztorze benedyktyńskim na Awentynie, związanym z opactwem w Cluny. Z rąk Grzegorza VI otrzymał, w 1047 roku, niższe święcenia kapłańskie. Po śmierci Grzegorza, wstąpił do klasztoru kluniackiego, lecz po dwóch latach wrócił do Rzymu, by stać się jednym z najbliższych współpracowników pierwszego papieża reformy, Leona IX (1049-1054) oraz jego następców: Wiktora II (1054-1057), Stefana IX (1057-1059), Mikołaja II (1059-1061) i Aleksandra II (1061-1073)^[1]. Pełnił funkcję subdiakona Kościoła Rzymskiego (1049) (święcenia subdiakonatu otrzymał od Leona IX, rektora bazyliki św. Pawła za Murami, papieskiego legata przewodzącego reformacyjnym synodom w Tours (1054) i Chalon-sur-Saone (1056) i archidiakona Kościoła rzymskiego (1059). Posłował też na dwór cesarzowej Agnieszki oraz do Mediolanu.

          Po śmierci Aleksandra II (22 kwietnia 1073) został wybrany papieżem przez lud rzymski, który wołał: Hildebrand ma być papieżem!, co zostało później potwierdzone przez kardynałów. Hildebrand miał wizję potężnego państwa papieskiego i idee tą wprowadzał w czyn. Można powiedzieć, że był twardzielem. Trzeba przyznać, że miał też dużo szczęścia, ponieważ sytuacja geopolityczna początkowo sprzyjała jego zamierzeniom. Henryk IV był zajęty własnymi sprawami i zwalczaniem opozycji. Bardziej czujni biskupi niemieccy nie chcieli poddać się idei papieża i stanowili wobec papieża opozycję. Wkrótce dołączył do nich król Henryk. Rozmach papieża stanął, a zaczęły się same kłopoty. Z punktu widzenia filozoteistycznego był to człowiek pychy. Przekładał wielkość państwa papieskiego nad nauką Chrystusa. W swoim programie Dictatus Papae napisał: Tylko Kościół rzymski założony został przez samego Boga,  co jest oczywistym nadużyciem.  Hildebrand uwielbiał władzę, jak pisał: Książęta winni całować stopy papieża. Największą głupotę ujął w słowach: Kościół rzymski nigdy nie zbłądził i, zgodnie ze świadectwem Biblii, nigdy nie zbłądzi.

        Spór o inwestyturę (mianowanie biskupów) zajęła papieżowi całe lata. Papież chciał uwolnić się spod wszelkiej władzy i zwierzchności oraz dążył do władzy absolutnej nad wszystkimi. W systemie feudalnym nie mogło się to podobać. Prowadził więc wieczną wojnę z władzą świecką i z cesarzem. Papież wykorzystywał Boga do swojej idei. Przeklinał kogo się dało, wiedząc, że to działa na wystraszonych. Widmo przekleństwa Boga działało na wyobraźnię, dlatego początkowo papież uzyskiwał przewagę.

        Paranoja Grzegorza VII miała wpływ na dalsze lata kościoła. Wpływy papiestwa staną się tak silne, że przez całe średniowiecze świat będzie godził się z tą koncepcją.

          Pomimo rażących czynów papieża zauważany jest jako wielki mąż stanu, człowiek prawy, który przysłużył się kościołowi.  Grzegorz VII został beatyfikowany przez Grzegorza XIII w 1584 roku, a kanonizacji dokonał w 1606 roku papież Paweł V.