Papieże cd. 39

Papież Klemens II (1046–1047)  pochodzenia niemieckiego, wybrany przy wsparciu króla Henryka III. Pierwszym aktem papieża było koronowanie Henryka III na cesarza. Oraz nadanie tytułu patrycjusza Rzymu. To dawało mu prawo na udział w wyborach papieży. Papież wprowadził nowe porządki i nowego ducha w papiestwo. Zapowiadał się na jednego z największych reformatorów. Obłożył karą symonię, zwalczał małżeństwa kapłanów. Niestety zaskoczyła go śmierć. Prawdopodobnie został otruty przez zbirów Benedykta IX.

Papież Damazy II (1048) zmarł po 23 dniach pontyfikatu zarażony malarią.

 

Papież Leon IX (1049–1054) zgodził się na urząd jeżeli zostanie wybrany, a nie mianowany.  Leon zapoczątkował trwałe reformy papieskie, które miały go uniezależnić od cesarzy. Usuwał symonię i nikolaityzm (nieskrępowana swoboda obyczajów, zachowanie nierządu, uczestniczenie w ucztach ofiarnych itp.).  Działalność papieża była popierana przez opata Cluny Hugona Wielkiego (1024–1109). Papież otoczył się grupą reformatorską. Wśród kardynałów był Hildebrand, późniejszy papież Grzegorz VII. Leon IX uważał, że sam papież powinien głosić wiarę Kościoła. Dużo podróżował po Italii. Wyjeżdżał do Francji i Niemiec. Sam dowodził wojskami przeciwko Normanom. Po przegranej bitwie dostał się do niewoli. Za wysoki okup zwolniono chorego papieża. Kościół Wschodni oddzielił się od Kościoła Zachodniego. Coraz więcej ich dzieliło,  w tym sprawy doktrynalne. Oba kościoły obłożyły się ekskomuniką (zostały zdjęte dopiero w 1965 r. przez papieża Pawła VI).

Papież Wiktor II (1055–1057) kontynuował politykę reform swojego poprzednika. Potomstwo księży uważał za nieślubne i pozbawił ich prawa dziedziczenia dóbr kościelnych. Stracił silne poparcie gdy cesarz Henryk III spadł z konia i stracił życie.

 

Papież Stefan IX (1057–1058) ściągnął do Watykanu Piotra Damaniego, prawego pustelnika i zagorzałego zwolennika reform. Piotr Damani poparł ludowy ruch odnowy tzw. łachmaniarzy. Niestety zbyt wiele uczyniono okrucieństwa przy zwalczaniu nadużyć i papież zwrócił się przeciwko nich. Papież miał ambicje odbudowy armii papieskiej. Zażądał od mnichów z Monte Carlo przekazania skarbów Rzymowi. Nagła śmierć papieża położyła kres poczynaniom papieża.

Antypapież Benedykt X (1058–1059) wybrany w pośpiechu (w nocy) został odwołany na synodzie w Sutrii.