Papieże cd. 48

Papież Honoriusz III (1216–1227) kontynuował politykę swego wielkiego poprzednika. Ujawnił politykę finansową Watykanu. Realizował postanowienia Soboru Laterańskiego IV.  Zorganizował piątą krucjatę, która również poniosła porażkę. Papież usilnie namawiał Fryderyka II do odsieczy. Fryderyk obiecywał i zwlekał. Aby zachęcić go do tego świetego obowiązku koronował go na cesarza (1220). Potem groził ekskomuniką. Za zgodą Fryderyka II i Ludwika VIII papież wydał szereg zarządzeń przeciwko heretykom (1220, 1226) i zaakceptował w Italii zarządzenie cesarskie (1224) nakazujące palenie heretyków na stosie. W 1226 Kondrad I (1187–1247), Książe mazowiecki, w celu obrony ziemi polskich przed atakami Prusów sprowadził do Polski Zakon Szpitala Najświętszej Maryi panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie zw. krzyżackim. Od Fryderyka II otrzymali przywilej, że podpite ziemie pruskie będą ich własnością. Zatwierdził utworzenie trzech zakonów, które miały odegrać w przyszłości niezwykle ważne role  – dominikanów w 1261, franciszkanów w 1223 i karmelitów w 1226 r.

 

Papież Grzegorz IX (1227–1241) dyskretnie odwołał potępienie Arystotelesa przez Innocentego II. Był natomiast fanatycznym obrońcą wiary. Oddał w ręce dominikanów organizację inkwizycji we wszystkich parafiach. Kary były ciężkie. Udowodnienie herezji oznaczało wyrok śmierci. Wobec Żydów okazał się tolerancyjny i zalecał pobłażliwość. Starcia z cesarstwem odżyły na nowo. Fryderyk co prawda wyruszył okrętem na krucjate, ale szybko zszedł na ląd po pretekstem choroby. Grzegorz uznał to za niechęć  i rzucił klątwę na cesarza. On w liście zaprotestował wypominając papieżowi grzechy kościoła.  List został odebrany entuzjastycznie przez lud, który utworzył stronnictwo, którego celem było wytyczenie granic papieskiej władzy. Papież zmuszony był do chwilowej ucieczki. Mimo klątwy cesarz stanął na czele krucjaty. Papież potraktował go nie jako krzyżowca, lecz pirata. Atmosfera krucjaty ostygła. Fryderyk w szóstej krucjacie odniósł sukces dyplomatyczny. Sułtan Al. Kamil zagwarantował chrześcijańskim pielgrzymom bezpieczeństwo poruszania się. Zasługi Fryderyka nie zostały zaakceptowane. Fryderyk zwrócił swe wojska przeciw papieżowi. Papież wbrew prawu budował fortece. Inkwizycja szalała.  Papież usilnie starał się odzyskać pełną władzę nad wszystkim. Fryderyk postanowił dać temu kres. W 1241 r. rozpoczął oblężenie Rzymu. Śmierć papieża uwolniła władzę od najbardziej zaciętego wroga. Wobec zatargów trudno było wybrać kolejnego papieża. W tym celu zamknięto kardynałów w najbardziej zrujnowanej części pałacu. Mimo to kardynałowie nie wybrali następcy. Zagrożono, że ekshumację ciała Grzegorz. To poskutkowało.