Papież Eugeniusz III (1145–1153) był jednym z
uczniów Bernarda z Clairvaux, co przysporzyło mu, na początku pontyfikatu wroga
– Arnolda z Brescii, przywódcę Republiki Rzymskiej. Senatorowie zabarykowali
ulice wiodące do Bazyliki Świętego Piotra, gdzie Eugeniusz miał przyjąć sakrę.
Lud rzymski (miejski) żywił nienawiść do szlachty i kardynałów. Papież musiał
uciekać (do Viterbo) Prawie każdy dom, który przypominał o dawnych panach był
plądrowany. Papież obiecał uznać wspólnotę miejską i w Boże Narodzenie wkroczył
do Rzymu. Mieszczanie rychło zorientowali się, że zostali wwywiezieni w pole.
Kościół nie był skłonny do rezygnacji ze swych uprawnień. Eugeniusz ponownie
musiał uciekać z Rzymu. Udał się do Francji. II krucjata (za namową Ludwika
VII, Bernarda z Clairvaux) nie powiodła się. Arnold Brescii podsycał lud
miejski przeciw władzy świeckiej kleru. Fryderyk Barbarossa Rudobrody (ok.
1125–1190) – z dynastii Hohenstaufów, syn
księcia Szwabii - Fryderyka II
i księżniczki Judyty, córki księcia Bawarii Henryka IX Czarnego (zm. 1126) z rodu Welfów był konkurencyjny w tamtym okresie wobec
Hohenstaufów. Po śmierci ojca (1147) przyjął tytuł księcia Szwabii (jako
Fryderyk III) i 4 marca 1152 został wybrany na króla niemieckiego, a 18 czerwca
1155 został koronowany na Świętego Cesarza
Rzymskiego. W latach 1154–1186 był również królem Włoch. W swych rządach wzorował się na
najważniejszych cesarzach, między innymi Justynianie I Wielkim
i Karolu Wielkim. Zobowiązał się przywrócić ład w
Państwie Kościelnym. W dowód wdzięczności papież podjął działania do koronacji
cesarskiej Barbarossy, ale zmarł.
Papież Anastazy IV (1153–1154)
panował tylko pół roku.
Papież Handrian IV (1154–1159) był Anglikiem, pragnął
przywrócenia potęgi papiestwa. Był człowiekiem zdecydowanym, twardym. Do króla
Anglii wysłał list przypominający mu, że Irlandia jak i inne wyspy należą do
niego. Buntujący się Rzym obłożył karą interdyktu. Bezpośrednią przyczyną był
mord kardynała. Początkowo karę przyjęto niefrasobliwie, ale kiedy zamilkły
wszystkie dzwony, nie chrzczono, nie odprawiano mszy, nie modlono się nad
trumnami, nie kropiono wodą święconą lud
zbuntował się przeciw senatorom i zmusił ich do błagania papieża na kolanach,
aby odwołał interdykt. Hadrian ustąpił pod warunkiem wydaniu mu Arnolda z
Bresci. Papieżowi przywrócono pałac Laterański. Papież potwierdził układ z
Konstancji w 1153 r. Nawiązał kontakty z Fryderykiem Barbarosso. W Rzymie
odbyła się koronacja cesarza. Dopiero
po południu w mieście zawrzało. Lud miejski napadał na księży i kardynałów. W
końcu ruszyli na miejsce uroczystości. Wojska Henryka Lwa (książę saski)
zaatakowały mieszkańców od tyłu.
Zginęło ponad tysiąc Rzymian, wielu trafiło do niewoli. Nazajutrz
Fryderyk Barbarossa odjechał. Arnold z Brescii (obrońca wolności miejskich)
został skazany na śmierć na stosie. Swoją odwagą wzruszył nawet katów. Prochy
jego rozsypano w Tybrze, aby nie stały się przedmiotem kultu. Poskromiwszy Rzym,
Handrian zajął się Normanami. Królestwo Sycylii i południowej Italii stanowiło
poważne zagrożenie dla Państwa Kościelnego.
W 1156 r. papież zawarł przymierze z synem Rogera II. Ugoda nie
spodobała się Fryderykowi. Cesarz dokonał rewindykacji swych praw wobec miast
lombardzkich i zagarnął Mediolan. Papież chciał obłożyć Barbarossę klątwą, ale
zaskoczyła go śmierć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz