Papież Honoriusz II (1124–1130) był uczonym.
Uczestniczył w konkordacie w Wormacji.
Jako papież czynił starania, aby nie powstało państwo Normanów na płd.
Italii. Niestety, był zmuszony uznać Rogera II (1095–1154) za księcia Apulii w
zamian za hołd lenny. Poprzez mianowanych przez siebie kardynałów i legatów
dążył do moralnego i duchowego odrodzenia w Kościele. Na synodzie w Troyes,
przez legatów, zaaprobował regułę zakonu templariuszy powstałego w 1119 roku.
Mieli oni zapewnić bezpieczeństwo pielgrzymom udających się do Jerozolimy, a
także bronić państw krzyżowców w Ziemi Świętej przed Turkami Seldżukami.
Honoriusz II pozbawił stanowiska przeora Poncjusza w
zakonie Cluny. Podobnie uczynił z opatem Oderrisiusem z Monte Cassino.
Papież próbował oczyścić zakony z wszelkich niedoskonałości i osób niegodnych.
Papież Innocenty II (1130–1143) należał do młodej generacji kardynałów, gotowy do
współpracy z władzą świecką za cenę zachowania niezależności. Starsi
kardynałowie opowiadali się za reformami gregoriańskimi. Starsza frakcja
wybrała antypapieża Anakleta II. Podwójny wybór doprowadził do schizmy, która
trwała 8 lat. Innocenty cieszył się poparciem Bernarda z Clairvaux. On uzyskał
poparcie dla Innocentego II od Ludwika VI, króla Francji, Henryka I, króla
Anglii oraz Lotara II, króla Niemiec. Papież dogadał się z Lotarem III i
obiecał mu koronę cesarską w zamian za wprowadzenie go do Rzymu, gdzie rządził antypapież Anaklet II. Lotar
III zajął część miasta, ale nie opanował bazyliki św. Piotra. Innocenty II
koronował na cesarza Lotara III, który ponowił żądania dotyczące praw
cesarskich do inwestytury. Gdy Lotar opuścił Rzym, to samo musiał uczynić
Innocenty II. Gdy Lotar zmarł papież próbował dogadać się z Rogerem II w
sprawie Anakleta II. W 1138 r. papież zwołał sobór Laterański I, który miał
rozwiązać problemy wynikające ze schizmy. Po soborze papież ponowił walkę z
Rogerem, ale przegrał bitwę i dostał się do niewoli. Musiał zwolnić z klątwy
Regera II, uznać jego królewski tytuł i oddać mu w lenno Apulię i Sycylię. W
zamian za to Roger II złożył papieżowi przysięgę hołdowniczą. W 1141 papież
toczył spór z królem Francji Ludwikiem VII (1120–1180) o biskupstwo Bourges.
Nałożył interdykt (zakaz sprawowania kultu) na wszystkie miejsca pobytu króla.
Papież Celestyn II (1143–1144) cofnął interdykt rzucony przez
Innocentego na Francję.
Papież Lucjusz II (1144–1145) zmarł po rocznym pontyfikacie,
uderzony kamieniem. Papieża popierała wyłącznie rzymska szlachta, wystraszona
nowym zjawiskiem, jakim była rodząca się burżuazja.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz