Papieże cd. 41

 

 

Papież Wiktor III (1086–1087)  został wybrany w brew jego woli. Kandydaci, których wskazał poprzedni papież Grzegorz VII na jego następstwo, nie mieli szans. Partia reformatorska straciła poparcie. Brutalne starcie papiestwa z cesarstwem doprowadziło do straszliwych zniszczeń Rzymu. Wskutek zamieszek, w cztery dni po elekcji, papież był zmuszony opuścić Rzym. Wrócił na Monte Casino, gdzie ponownie zaczął pełnić funkcję opata. W tym czasie rządził również antypapież Klemens III, chroniony przez wojska cesarza. Za namową  wielu, wrócił Wiktor III i podjął walkę z Klemensem III.  Udało mu się usunąć wojska Klemensa III z Rzymu. Przybycie cesarza Henryka IV do płn. Italii spowodowało nowe rozruchy. Mimo choroby, prowadził kierunek reformatorski.

Papież Urban II (1088–1099) po wyborze oznajmił, że chce kontynuować politykę Grzegorza VII. Antypapież Klemens III wciąż zajmował Lateran. Papież rezydował na małej wysepce na Tybrze. Urbanowi udało się, za pomocą Normanów opanować Rzym, ale wojska Henryka zmusiły go do wycofania się. Kiedy syn Henryka IV zbuntował się przeciw ojcu, nastąpiła odwilż. Klemens III opuścił Rzym, oddając wreszcie władzę Urbanowi II. Przekupstwem udało się mu zająć Lateran (1094) i Zamek św. Anioła (1098). Papież podjął zdecydowane decyzje. Obłożył ekskomuniką króla Francji, Filipa Augusta, i skazał go na wygnanie z królestwa za porzucenie prawowitej małżonki oraz za jego politykę uznającą inwestyturę świecką. Założył kurię rzymską, wzmocnił rangę kolegium kardynalskiemu. Zawiesił na jakiś czas legatów papieskich, aby złagodzić niektóre konflikty spowodowanych ingerencją legatów w sprawy poszczególnych państw. Papież próbował nawiązać kontakt z Konstantynopolem. Papież wezwał chrześcijan do podjęcia wyprawy do Ziemi Świętej w celu wyrwania Jerozolimy z rąk wyznawców islamu. Po raz pierwszy w dziejach chrześcijaństwa pojawiło się pojęcie o odpustach (indulgetia) zupełnych. Papież obiecał tym, którzy zdecydują się na wyprawę, udzielenie „mocą” otrzymaną od św. Piotra”, odpustu zupełnego. Wypowiedź papieża została przyjęta z entuzjazmem. Masowo zaczęto zgłaszać się na wyprawę. Oprócz rycerstwa zgłaszali się chłopi wraz z rodzinami (w tym czasie panował potworny głód). Podczas marszu dokonywali rozbojów, co powodowało, że byli przez miejscowych rozbijani. Tylko nieliczni dotarli do Konstantynopola. Odmienny przebieg miała wyprawa rycerska. Obronili oni Odessę przed Turkami. Zdobyli Antiochię oraz Jerozolimę (1099), odbijając ją z rąk egipskiego kalifatu Fatymidów.