Papież Mikołaj II (1058–1061) był popierany przez dwór cesarski. Nakłonieniem Rzymian
zajmował się Hildebrand (późniejszy papież Grzegorz VII), Niejednokrotnie
dopuszczał się przekupstwa. Kardynał doprowadził do dekretu, na mocy którego
odtąd jedynie kardynałowie dokonywać mieli wyboru papieża, zaś ludność Rzymu,
kler i cesarz Niemiec mogli go jedynie aprobować. Sam Hildebrand złamie ten
dekret 15 lat później, gdy pozwoli się wynieść na tron papieski na mocy aklamacji ludu. Papież potwierdził podboje Normanów, a
księcia ich uczynił księciem Apulii. Papież rozporządzał ziemiami, które nigdy
do niego nie należały. Opierał się za sławetnej Donacji Konstantyna której
autentyczności nikt nie poddawał w wątpliwość. Był pierwszym papieżem , którego
głowa została ozdobiona tiarą. Stosunki z Niemcami pogorszyły się. Dekret o
elekcji znacznie ograniczył wpływ cesarza w Rzymie.
Papież Aleksander II (1061–1073) wybrany przy
silnym wpływem Hildebranda. W międzyczasie wybrano antypapieża Honoriusza II
(1061–1064). W końcu Honriusz został wygnany. Aleksander zwalczał symonię,
konkubinat, klerogamię. Ustanowił zakaz łączenia beneficjów przez jedną osobę
oraz zabronił zawierania małżeństw przez osoby spokrewnione, aż do siódmego pokolenia.
Papież nie udzielił zgody na przeprowadzenie rozwodu cesarza z jego małżonką
Bertą.
Papież Grzegorz VII (1073–1085) był związany z opactwem w Cluny.
Wątpliwe jest, czy był mnichem opactwa. Dość wcześniej wszedł w politykę
Watykanu. Brał udział w wielu
działaniach poprzedników. Zajmował coraz wyższą pozycję w kurii rzymskiej. Miał
wpływ na wybór papieży: Wiktora II, Mikołaja II i Aleksandra II. Po śmierci
Aleksandra lud spontanicznie obwołał Hildebranda papieżem, choć było to
niezgodne z przepisami z 1059 roku. Hildebrand czekał na potwierdzenie wyboru
przez Henryka IV. Brak sprzeciwu uznał za aprobatę. Grzegorz VII był
człowiekiem czynu. Uznawał, że władza papieska stoi wyżej w hierarchii niż
władza świecka. Reforma kościoła obejmowała to, co zaczęli jego poprzednicy.
Spór o inwestyturę poróżnił papieża z cesarstwem. Europa podzieliła się na dwa obozy – gregoriański i
antygregoriański. Urząd legata stał się ważną instytucją sprawowania władzy
przez papieża. Biskupi niemieccy nie chcieli zaakceptować reform papieża. Synod
w Wormacji uznał, że wybór Grzegorza VII jest nieprawny i ogłoszono jego
depozycję. Papież rzucił klątwę na Henryka IV i przywódców biskupiej opozycji.
Klątwa uruchomiła opozycję w Niemczech przeciwko królowi. Henryk zmuszony był,
w stroju pokutnym, prosić papieża na odwieszenie ekskomuniki. Papież udzielił
królowi absolucji. Henryk wrócił do Niemiec, aby rozprawić się z opozycją.
Książęta wybrali jednak innego króla – Rudolfa. Papież opowiedział się za
Rudolfem, bo on obiecał przestrzegać praw kościelnych. Papież ponownie obłożył
Henryka IV ekskomuniką. Król wybrał na antypapieża zaciętego wroga Hildebranda
Klemensa III. Nowy antypapież został uznany przez biskupów niemieckich. Henryk
IV w bitwie pokonał Rudolfa, który został ranny i wkrótce zmarł. Henryk IV jako
zwycięzca najechał na Rzym i wprowadził na tron papieski Klemensa III. Grzegorz
VII schronił się w Zamku Anioła. Doczekał się pomocy od swego normańskiego
wasala Roberta Guiscarda. Henryk IV jak i Klemens III uciekli z Rzymu.
Normanowie zniszczyli Rzym. W Rzymie wzrosła niechęć do normanów i do
papieża. Za zabójstwo w Polsce biskupa
Stanisława ze Szczepanowa nałożono na Polskę karę interdyktu (zakaz odprawiania
obrzędów religijnych na danym terenie).
Grzegorz VII przekształcił papiestwo w ponadpaństwową dyktaturę. Umierał
jednak w zapomnieniu, opuszczony przez wszystkich i skazany na zesłanie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz