Papieże cd. 47

 

Papież Innocenty III (1198–1216), Intronizacja była demonstracją wielkości papieża. Jak głosił, jest zastępcą Chrystusa powołując się na ewangeliczne słowa: Paś owce moje (J 21,17). Innocenty odczytywał te słowa jako powierzenie mu troski o Kościół, ale także trud rządzenia światem. Intronizacja tego „zastępcy Chrystusa” w niczym nie przypominała triumfalnego wjazdu do Jerozolimy bosego Jezusa siedzącego na grzbiecie osiołka. Na Lateranie sformowano wspaniały orszak. Kawalkadę otwierał jeden z papieskich koni, bez jeźdźca, ale w pięknej uprzęży. Za nim jechał konno kapłan z krzyżem i dwunastu chorążych. Za nimi chóry, prefekci, diakoni, przełożeni dwudziestu rzymskich opactw, kardynałowie, biskupi, patriarchowie. Na białym koniu papież, a po jego lewicy i prawicy senatorowie i szlachta. Przy wieży Piotra Szczepana powitał papieża rabin ze zwojem Tory. Papież zareagował: Uznajemy Prawo, ale potępiamy judaizm. Lżeni przez pospólstwo Żydzi odeszli. Papiescy skarbnicy rzucali w tłum srebrne monety. Papież odbierał hołdy. Papiestwo weszło w fazę swojego rozkwitu państwowego. Cesarstwo było osłabione. Na jego czele stał sześcioletni Fryderyk II. Po wspaniałej intronizacji papież rozpoczął rządy od uporządkowania własnego podwórka. Jak  mawiał: Nie można usunąć brudu, nie kalając rąk. Bez skrupułów odbierał sąsiadom ziemię, jeżeli leżało to w jego interesie. Światu przypomniał, że ma władzę nad każdym człowiekiem, choćby był królem czy cesarzem. Król Francji Filip August oddalił swoją małżonkę, nie mógł znieść jej zapachu od nocy poślubnej. Poślubił więc Agnieszkę z Meranu. Papież Innocenty rzucił interdykt na całe królestwo, zmuszając króla do rozstania się z Agnieszką. W Niemczech, wbrew woli większości narzucił na króla i cesarza Ottona. On przysiągł bronić papieża. Po roku o tym zapomniał i zaatakował Państwo Kościelne, Innocenty skazał go na banicję i doprowadził do elekcji swojego podopiecznego Fryderyka II, syna Henryka VI. Za sprzeciw w obsadzie biskupstwa król Anglii Jan bez Ziemi i całe państwo obłożeni zostali interdyktem, zmuszając do swojej zwierzchności. Król stał się wasalem papieża. Podobnie doprowadził do  zwierzchności nad Aragonią, Portugalią, Danią, Polska, Czechami, Dalmacją i Węgrami. Papież marzył o wciągnięcie Wschodu w strefę wpływów Rzymu. W 1212 r. odbyła się krucjata dzieci. Część z nich zginęła w drodze, inne dostały się do niewoli. Niestety niepowodzenie czwartej krucjaty pokrzyżowało jego plany. Przez siedem lat, co prawda, istniało łacińskie cesarstwo Konstantynopola, jednak dwukrotne splądrowanie Konstantynopola przez krzyżowców wywołało gorycz Bizantyńczyków i wzbudziło w nich  odrazę do Rzymu. Sobór Laterański IV nakazał wszystkim wiernym przystępować do spowiedzi oraz komunii świętej w okresie wielkanocnym. Powołał inkwizycję w diecezjach.  Papież organizował piątą krucjatę. Przeciw heretykom występował bardzo energicznie. Ogłosił krucjatę przeciwko albigensom mającym swoje siedziby na płd. Francji. Potępił Arystotelesa za jego poglądy i zakazał czytanie jego pism.  Historia różnie ocenia tego potężnego papieża. Jedni czują do niego chłodną pogardę, a inni chwalą za zjednoczenie Zachodu i wprowadzenie  ładu. Każdy sukces nosi w sobie zalążek upadku. W tym czasie na scenie pojawił się Franciszek z Asyżu (1181–1226).