Kościół w pierwszej połowie XVIII wieku

          Papież Klemens XI (1700–1721) ogłosił święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Papież był pobożny, sumienny i uczciwy. Historycy uważają, że pontyfikat Klemensa XI przyspieszył kres wpływów papieskich w Europie, a także skłoniło władców do postawienia pytania o sens istnienia Państwa Kościelnego pod zwierzchnictwem papieża. Klemens XI popierany był przez króla francuskiego Ludwika XIV.  Papież potępił jansenizm bullą potępiającą 101 twierdzeń jansenistów. Bulla wywołała gwałtowna opozycję również w łonie Kościoła. Klemens XI prowadził chwiejną i nierozważną politykę zagraniczną.

          Za pontyfikatu Benedykta XIII (1724–1730) doszło w Kościele holenderskim do schizmy, która trwa do dziś. Gospodarka była źle prowadzona i osłabiała Państwo Kościelne, a jego przekupność wpłynęła w dużej mierze na wplątanie się papieża w spory z wieloma państwami. Wiele szkód uczynił kardynał Niccolo Coscia, który został skazany na 10 lat więzienia przez następnego papieża Klemensa XII. W 1726 r. papież Benedykt XIII kanonizował Stanisława Kostkę (1550–1568).

          Warto przypomnieć, że w tym okresie panowała wrogość ówczesnych mocarstw względem Stolicy Apostolskiej. Od 1717 roku w całej Europie rozwijała się masoneria. Papież Benedykt XIV (1740–1758) zakazał przynależności do niej pod karą ekskomuniki.

           Benedykt XIV podreperował finanse papiestwa. Nie miał jednak wpływu na wydarzenia polityczne w Europie (wojna sukcesyjna). Przez Państwo kościelne bez przerwy przechodziły różne wojska (austriackie, hiszpańskie, neapolitańskie, francuskie) tocząc ze sobą wojny. Z konieczności musiał czynić duże ustępstwa polityczne. Np. cały kler hiszpański znalazł się w zależności od korony. Papież zachował prawo jedynie do nadania 52 beneficjów, a król aż 12 tysięcy. Nie mając powodzenia w polityce zagranicznej papież oddał się sztuce. W pałacu watykańskim utworzył Muzeum Chrześcijańskiej Sztuki Antycznej. Ozdobił rzymską bazylikę św. Pawła za Murami portretami wszystkich papieży; od tego czasu były one systematycznie uzupełniane. Utworzył 4 akademie papieskie. Na jego polecenie Accademia dei Lincei w Rzymie rozpoczęła badania przyrodnicze. Poddał rewizji Indeks ksiąg zakazanych, wykreślając z niego dzieła Mikołaja Kopernika i Galileusza.

          Klemens XIII (1758–1769) stanął wobec problemu konfiskaty zakonu jezuitów, liczącego już 23 tys. członków przez władców państw. Papież domagał się postępowania zgodnie z prawem. W Portugalii nie uznano żądań papieża i jezuitów wydalono. Klemens XIII bezskutecznie protestował. Śladem Portugalii poszła Francja, gdzie urazy do jezuitów były znaczne. Przyczyniły się do tego nieudane operacje finansowe  jezuity Antoine’a de la Valette (1709–1769) z Martyniki, który doprowadził do ruiny finansowej paryską prowincję jezuitów. Parlament rozwiązał zakon. Klemens XIII jedynie bezskutecznie protestował. Papież w encyklice Christiane rei publicae salus potępił wszystkie dzieła sprzeczne z doktryną katolicka. Klemens XIII miał zadecydować o losie zakonu jezuitów, ale zmarł na atak serca  3 lutego w 1769 roku.