Uczeni XVII–XVIII wieku

          Okres XVII-XVIII w. przyniósł nauce wiele nowych instrumentów badawczych jak: termometr, barometr,  teleskop soczewkowy, teleskop zwierciadlany, mikroskop, higrometr,  pompa próżniowa, zegar wahadłowy, maszyna elektrostatyczna, elektroskop. One to spowodowały większą dokładność pomiarów. Na początku XVII wieku nie znano jeszcze pojęcia energii dlatego posługiwano się pojęciami fluidów (ciepła, elektryczności, magnetyzmu). Elektryczność i magnetyzm  kojarzono z właściwościami zwierząt. Termodynamika dopiero zaczęła się rozwijać.

          W 1661 r. Robert Boyle (1627–1681) podał nowoczesną definicję pierwiastka chemicznego. Rozwinął chemiczną analizę jakościową, zastosował wskaźnik umożliwiający rozróżnienie roztworów kwasów oraz zasad. Niezależnie od Edme Mariotte’a sformułował tzw. prawo Boyle'a-Mariotte'a.

          Jakub Bernoulli (1654–1705) szwajcarski matematyk i fizyk stworzył rachunek prawdopodobieństwa. Przyczynił się do rozwoju rachunki różniczkowego i wariacyjnego. Wprowadził pojęcia całki i biegunowego układu współrzędnych.

          Daniel Bernoulli (1700–1782) był twórcą podwalin mechaniki statystycznej (kinetyczna teoria gazów). Zdefiniował liczbę e. Jako fizyk rozwiązał problem struny drgającej i podał równanie ruchu stacjonarnego cieczy idealnej zwane równaniem Bernoulliego. Odkrył także, że szybko przemieszczający się płyn (ciecz, gaz lub plazma) wywiera niższe ciśnienie, niż wtedy, gdy porusza się wolno.

          Hrabia de Buffon (1707–1788) był świetnym badaczem historii naturalnej.

          Leonhard Euler (1707–1783) przyczynił się do ugruntowania zasad fizyki i doprowadził do rozkwitu matematyki jako instrumentu analizy.

          Karol Linneusz (1707–1778)  zasłynął nad logiczną taksonomią świata przyrody. Do dziś używa się jego  nomenklaturę biologiczną.

          Albrech von Haller (1708–1777)  szwajcarski lekarz, fizjolog, botanik i literat. Był autorem 12 tys. artykułów.  Rozumował jak racjonalista, wierzył jak głęboki chrześcijanin.

          Thomas Younge  (1773–1829) rozpoczął swe badania nad studiowaniem doświadczeń Malusa nad polaryzacją światła, stwierdzając że fale świetlne są falami poprzecznymi. Wytłumaczył powstawanie pierścieni Newtona i znalazł jako pierwszy przybliżone wartości długości fal świetlnych. T. Young tłumaczył także ugięcie światła jako efekt interferencji między falami światła przechodzącymi pomiędzy otwór uginający a falami odbitymi od brzegów otworów. Interferencję światła odkrył w maju 1801 roku, czym zapoczątkował falową teorię światła. Szczegółowy opis tego zjawiska wydał w roku 1807. Dalsze badania były związane ze sprężystością ciał stałych, tzn. np. odporności metalu na skręcenie, rozciąganie i zginanie, wprowadzając w roku 1807 pojęcie modułu sprężystości. Przez pomiary kąta ugięcia w wyniku dyfrakcji wyznaczył grubości włókien wełny i rozmiary komórek krwi.

          Antoine Laurent Lavoisier (1743–1794)  stworzył nowoczesną chemię. Odkrył tlen i wytłumaczył proces spalania. Podał skład wody.    

          Jean Baptist Lamarck (1744–1829) był biologiem i ma swoje zasługi w genetyce.

          Pierre Simon de Laplace (1749–1827) rozwijał matematycznie problemy fizyki, mechaniki. Był twórcą teorii (kosmogonii) o mgławicowym pochodzeniu Układu Słonecznego.

          John Dalton (1766–1844) znany jest ze swoich prac nad teorią atomową.

          Carl Gauss (1777–1855) genialny matematyk, przyczynił się do rozwoju teorii liczb i geometrii, teorii prawdopodobieństwa i statystyki.