Étant semblable à l'homme i tłumaczenie

          L'animal apprend à travers les sens, un homme (une personne) de même. En plus de la cognition sensorielle est encore une autre capacité cognitive humaine (raison) qui le distingue des animaux. L'homme connaît l'essence des choses.

          Seulement, il peut aussi reconnaître son Créateur et les principes directeurs de la réalité. En plus de l'humain, aucun animal est au courant de son existence (il n'y a pas de sensibilisation) ou ne sont pas conscients de leur éphémère. Aucun animal ne fait pas de mal moral. Dans le monde animal, il n'y a pas de principes moraux ou du Code criminel. Les animaux ne sourient ou pleurent (sauf en cas de physiologique). Ils ne possèdent pas d'expérience émotionnelle et spirituelle. Ils ne comprennent pas (même si elles peuvent se sentir) ce qui est mort. Jamais fêtera par exemple. L'anniversaire de leur naissance.

          Actuellement connu est la découverte de protoplastes humains début (de squelette partiel d'une fillette de trois ans enterré dans la mule; il a été nommé Lucy), un hominidé qui vivait il ya 3,3 millions années. La découverte a été faite en Ethiopie. Il était un chaînon intermédiaire entre le singe et l'homme d'aujourd'hui. L'évolution ultérieure est allé de plusieurs façons. En Europe, ils se développent dans les grandes races de l'humanité. Homo vivait à côté les uns des autres sapiens neandertalensis et Homo. Ces êtres à leur disposition tous les avantages de l'homme moderne. L'ADN a été écrit leurs caractéristiques. Il doit être clairement souligné que l'essence de singes sont les animaux seulement hautement développés. Avait pas l'élément spirituel (métaphysique) et de la conscience, dans laquelle la loi naturelle est intégrée. Mais il n'a pas été d'abord le spirituel, mais ce qui est terrestre; puis le spirituel. Le premier homme est de la terre - la terre, le deuxième homme - du ciel (1 Cor 15,46-47). Pour ces personnes peuvent être des personnes ont dû passer un événement spécial - humanisation. Cet événement a été dépeint dans les Écritures comme la nomination des premiers parents Adam et Eve.

          Écriture (Bible) du premier mot de la vocation de l'homme proclame un Dieu dit: Faisons l'homme à notre image, selon notre ressemblance [...], créé mâle et femelle (Genèse 1,26-27). Dans la seconde création: le Seigneur Dieu forma l'homme de la poussière de la terre, il souffla dans ses narines un souffle de vie et l'homme devint un être vivant (Gn 2,7). Adam nom apparaîtra plus tard dans la Genesis 4.25. Le mot «Adam» signifie «peuple», «humanité». Mot apparenté du substantif "adamah" - "la terre". Et la relation de l'homme "Adam" de la terre "adamah" est dans la Genèse a clairement souligné. La Genèse 2.7 est dit que Adam a été formé à partir de la terre - "adamah". Dans Genèse 3:23, Adam est destiné à la culture de la terre "adamah," et dans la Genèse 3:19, Adam entend jugement qui après sa mort sera de retour à "adamah" - la terre, à partir de laquelle elle a été prise. Donner le nom associé à la définition de l'identité. Avec le nom, il est à votre personnalité. Dieu appela l'homme personnellement. Chaque homme a une identité spécifique. Avant que je vous créé dans le ventre maternel, je te connaissais (Jérémie 1,5). Ceci est ce que l'homme a dans son intérieur, se exprime alors son action. L'homme a vraiment que ce qui est en elle (Oscar Wilde 1854–1900).

          À ce jour, sur les origines de l'homme sont trois théories: évolution, création, l'évolution et de la création. Je suis d'accord avec la théorie de la troisième, comme celui qui réconcilie la science avec le message biblique. Selon moi, la vocation de l'homme (personnes) a fait de manière aussi merveilleux que la création du monde à l'existence. En particulier les jours, un acte unique et en un instant przebóstwił Dieu (créationnisme spirituelle) pour créer un singes correctement formés (intelligence, volonté), leur donnant leur nature. En un instant, les enfants et les adultes ont acquis le statut d'un homme. Il n'y avait donc pas question qu'une seule personne (grand-père, père, fils) était un homme et l'autre animal. Il est dommage que nous ne pouvons pas reproduire avec précision le moment. Peut-être ce qui est arrivé env. 74 000. il ya des années, quand le super volcan Toba, à Sumatra mis les Homo sapiens espèces sur le bord de l'extinction, la réduction de la population humaine à quelques milliers d'individus.

Homme

          Jour humanoïdes d'humanisation était un jour de joie. Tout le monde a reçu l'esprit de pure, non contaminée. Cette condition signifie que les gens se sentent la présence et de la proximité de Dieu. Ils ont estimé, mais pas vu. La période de bonheur n'a pas duré longtemps. Le libre arbitre, l'attractivité du mal fait les intérêts particuliers ont prévalu homme. Il est péché et de départ lent de la pureté résultant. L'église illustre ce fait par le péché originel d'Adam et Eve. Faktograficznie il n'a pas été un acte de péché, mais un processus. L'homme en train de perdre touche céleste avec Dieu. La relation avec le Créateur détériorée. L'homme se sentait seul et vulnérable. Autour il y avait de nombreux risques: événements météorologiques dangereux (tempêtes, inondations, tsunamis), animaux sauvages, et même des compatriotes hostiles. Je ne partage pas l'opinion que le premier péché a blessé la nature humaine [...] nous sommes tous nés avec une nature affaibli (Jacek Salij). Je suis enclin à la vue tout en affaiblissant le péché de la relation entre Dieu et l'essence de l'homme. Saint Thomas d'Aquin écrit que salve en l'homme "noeud de la justice originelle", qui a fait l'homme étant parfaitement en phase.

          Cependant, Dieu ne nous a pas laissés seuls. Dans son cœur (l'âme) a insufflé un désir de le chercher. Dès le début, l'homme a estimé qu'il ya quelqu'un, mais invisible, qui est proche. Ce désir de connaître le don de Dieu est la première révélation naturelle et universelle d'un Créateur. Grâce à ce don peut profiter à tous. L'homme a également été reconnu cadeau éthique - la loi naturelle en soi.

          Dieu ne peut apparaître sur les sens parce que de nature différente, mais se fait sentir dans chaque âme humaine. L'homme doit seulement nous ouvrir à Dieu et exécuter l'autoroute, après quoi la course après pensées vers le Créateur et le contenu viendra de l'état de la Vérité.

          Dieu désire que l'homme était un co-fondateur. Ainsi, il a créé la réalité qu'il est constamment en développement. Il dépend de lui, que l'homme était parfait comme Lui-même est parfait. Dieu a créé le monde à l'énergie propre et libéré à une transformation active. L'homme a quitté la possibilité de poursuivre l'action et de la création. Dans le cadre des droits divins de l'homme tout peut. Cet homme a fait le bon ordre et l'interdiction de la sexualité a créé un tabou spéciale, au bonheur a introduit la culpabilité, introduit la peur de la curiosité humaine, créé des institutions enfer et Satan. Condamnation, la haine, la guerre et la criminalité sont des œuvres humaines. Les gens sont comme des dieux. Déjà, dans mon esprit, ils créent de nouveaux dispositifs qui pourraient ensuite être construits. L'homme est grand. Dieu désire seulement qu'il était co-fondateur d'un bon, noble, pour diriger l'amour et l'a multipliée. Amour interfère et fait un autre bon.

          L'homme lui-même reconnu l'existence de Dieu. Dieu était silencieux, car il ne pouvait pas autrement. La séparation de la nature ne permet pas pour le message sensuel de l'existence de Dieu. Mais l'homme a reçu le don de son diagnostic spirituelle. Il peut être considéré que Dieu se révèle naturellement dans le cœur humain.

          Un autre grand don de Dieu est leur libre volonté. L'histoire révèle son fruit. Le libre arbitre permet la détermination de leur propre identité. Il vous donne le choix. Cela impliquera que l'être humain peut se tromper et de faire des actes contraires à l'éthique, contraires à la loi naturelle. La loi naturelle est un autre don de Dieu. L'homme est né, ayant lui-même sauvé normes éthiques fondamentales. Chaque homme nouveau-né est pur et sans reproche (tabula rasa). Son âme est l'image de Dieu. Vous pouvez le voir dans les yeux d'un enfant. Son regard est le regard de Dieu (la peine de vérifier).

          Pendant des siècles, affaibli l'attractivité de la proximité naturelle du mal de Dieu. L'homme se détourna de la grâce de la Providence, que Dieu a donné à l'homme. Sam lui-même mis sur un piédestal pas grâce à lui. Il passa mauvaises tendances à d'autres. Et deprawował tentent petits. L'intégrité initiale a été perdue à nouveau. Elle a duré en effet un très court laps de temps. Eh bien illustré par la Genèse. Le premier homme a péché avantage de la volonté de faire le mal. Est-ce que la façon dont il était censé être selon le concept de Dieu? Si Dieu a créé des êtres parfaits, il powielałby l'autre. Il y aurait une situation paradoxale. Parce que chaque entité logique créé est un produit de l'imparfait. Ainsi, chaque homme est un pécheur. Ecriture révèle: Il est impossible de ne pas offenser l'avenir; mais malheur à celui par qui ils arrivent (Matthieu 18,8; Lc 17,1). Ces mots disent qu'ils ne savent pas comment nous aurions essayé, et nous sommes donc enclin au mal et de la passion. Il est impossible à l'homme a cessé d'être un péché. La disposition de l'homme sont mauvaises dès sa jeunesse (Genèse 8:21). Si nous disons que nous sommes sans péché, nous nous trompons, et il n'y a pas de vérité en nous (1 Jn 1,8). Nous faisons tous des nombreuses erreurs (Jacques 3.2). Il n'y a pas l'homme qui ne pèche pas (1 Rois 8.46). Sin pauses entre vente et l'achat (Sir 27,2). Juifs et les Gentils sont sous la puissance du péché, comme il est écrit, Il a point de juste, pas même un seul, ne comprend pas, nul ne cherche Dieu. Tous se sont hors de la voie, dans le même temps être gâté, il n'y a personne qui fasse le bien, pas tout à fait un (Romains 3,9-12). Le mal est la conséquence logique de libre choix. Dieu a donné la tâche de chaque mal adverse, le même homme peut approcher de la perfection.

Tłumaczenie

5.2. Istota człekokształtna

          Zwierzę poznaje za pomocą zmysłów, człowiek podobnie. Obok poznania zmysłowego jest w człowieku jeszcze inna zdolność poznawcza (rozum), która wyróżnia go od zwierząt. Człowiek poznaje istotę rzeczy. Tylko on może również rozpoznać swego Stwórcę i naczelne zasady rzeczywistości. Oprócz człowieka, żadne zwierzę nie ma świadomości własnego istnienia, ani nie zdaje sobie sprawy ze swej przemijalności.  Żadne zwierzę nie czyni też zła moralnego. W świecie zwierząt nie istnieją zasady moralne ani kodeks karny. Zwierzęta nie uśmiechają się ani nie płaczą (poza przypadkami fizjologicznymi). Nie ma w nich emocji i przeżyć duchowych. One nie rozumieją (choć mogą odczuwać) co to jest śmierć. Nigdy nie będą obchodzić np. rocznicy własnych urodzin.

          Obecnie znane jest odkrycie wczesnego ludzkiego protoplasty (częściowy szkielet trzyletniej dziewczynki zagrzebany w mułach; nadano jej imię Lucy), hominida żyjącego 3,3 mln lat temu. Odkrycia dokonano w Etiopii. Było to ogniwo pośrednie pomiędzy małpą a dzisiejszym człowiekiem. Dalsza ewolucja poszła kilkoma drogami. Na terenie Europy wykształcają się główne rasy ludzkie. Obok siebie żyli Homo neandertalensis i Homo sapiens. Istoty te dysponowały wszystkimi atutami dzisiejszego człowieka. W DNA zapisane zostały ich cechy. Trzeba wyraźnie podkreślić, że  istoty człekokształtne były tylko wysoko rozwiniętymi zwierzętami. Nie miały w sobie pierwiastka duchowego (metafizyki) oraz sumienia, w którym osadzone jest prawo naturalne. Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem.  Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba (1 Kor 15,46–47). Aby te osobniki mogły zostać ludźmi musiało się wydarzyć szczególne wydarzenie – uczłowieczenie. Wydarzenie to zobrazowane zostało w Piśmie świętym jako powołanie pierwszych rodziców: Adama i Ewy.

          Pismo święte od pierwszego słowa na temat powołania człowieka głosi: a wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam [...], stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1,26–27). W drugim opisie stworzenia: Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (Rdz 2,7). Imię Adam pojawi się później w Rdz 4,25. Słowo „Adam” oznacza „ludzi”, „ludzkość”. Słowo pokrewne z rzeczownikiem „adamah” –  „ziemia”. I ten związek człowieka „Adam” z ziemią „adamah” jest w Księdze Rodzaju najwyraźniej podkreślony. W Rdz 2,7 jest powiedziane, że Adam jest uformowany z ziemi – „adamah”. W Rdz 3,23 Adam jest skierowany do uprawiania ziemi „adamah”, a w Rdz 3,19 Adam słyszy wyrok, że po swej śmierci wróci do „adamah” – ziemi, z której został wzięty. Nadanie imienia wiąże się z określeniem tożsamości. Mając imię, ma się swoją osobowość. Bóg powołał człowieka osobiście. Każdego człowieka zaznaczył określoną tożsamością. Zanim cię utworzyłem w łonie matki, znałem cię (Jr 1,5). To, co człowiek posiada w swoim wnętrzu, wyrazi się potem w jego działaniu. Człowiek naprawdę posiada tylko to, co jest w nim (Oscar Wilde 1854–1900).

          Do dnia dzisiejszego, na temat początków człowieka funkcjonują trzy teorie: ewolucji, kreacji, ewolucji i kreacji. Przychylam się do teorii trzeciej, jako tej, która godzi naukę z przekazem biblijnym. Według mnie, powołanie człowieka (ludzi) dokonało się w sposób tak cudowny, jak powołanie świata do istnienia. W wybranym dniu, jednym aktem i w jednej chwili Bóg przebóstwił (kreacjonizm duchowy) stworzenia człekokształtne właściwie uformowane (rozum, wola),  obdarzając je swoją naturą. W jednej chwili dzieci i osobniki dorosłe uzyskały status człowieka. Nie było więc mowy, aby jeden osobnik (dziadek, ojciec, syn) był człowiekiem, a drugi zwierzęciem. Szkoda, że nie możemy dokładnie odtworzyć tej chwili. Być może stało się to ok. 74 tys. lat temu, gdy super wulkan Toba na Sumatrze postawił gatunek Homo sapiens na krawędzi zagłady, ograniczając populację ludzką do zaledwie kilku tysięcy osobników.

5.3. Człowiek

          Dzień uczłowieczenia istot człekokształtnych był dniem radosnym. Wszyscy  otrzymali ducha czystego, nieskażonego. Stan ten powodował, że ludzie czuli obecność i bliskość Boga. Czuli, ale Go nie widzieli. Okres błogostanu nie trwał długo. Wolna wola, atrakcyjność zła  sprawiły, że górę wzięły partykularne interesy człowieka. Pojawiła się grzeszność i powolne odchodzenie od otrzymanej czystości. Kościół obrazuje ten fakt grzechem pierworodnym Adama i Ewy. Faktograficznie nie był to jeden akt grzeszny, ale proces. Człowiek powoli tracił niebiański kontakt z Bogiem. Relacja ze Stwórcą ulegała pogorszeniu. Człowiek czuł się osamotniony i zagrożony. Wokół było wiele niebezpieczeństw: groźne zjawiska atmosferyczne (burze, powodzie, tsunami), dzikie zwierzęta, a nawet nieprzyjaźni pobratymcy.  Nie podzielam opinii, że pierwszy grzech zranił ludzką naturę [...] wszyscy rodzimy się z osłabioną naturą (Jacek Salij). Skłaniam się natomiast do poglądu osłabienia przez grzech  relacji między Bogiem a istotą człowieczą. Św. Tomasz z Akwinu pisał, że pękł w człowieku „węzeł pierwotnej sprawiedliwości”, który czynił człowieka istotą doskonale zharmonizowaną.

          Bóg nie pozostawił jednak człowieka samego. W jego serce (w duszy) zaszczepił pragnienie szukania Go. Od samego początku człowiek czuł, że istnieje Ktoś, choć niewidoczny, kto jest niedaleko. Ten dar pragnienia poznania Boga jest pierwszym naturalnym i uniwersalnym Objawieniem się Stwórcy. Z tego daru mogą korzystać wszyscy. Człowiek otrzymał też dar rozpoznania etycznego – prawo naturalne w sobie.

          Bóg nie może ujawnić się zmysłowo z racji innej natury, ale daje o sobie znać w każdej ludzkiej duszy. Człowiek musi jedynie otworzyć się na Boga i uruchomić autostradę, po której pobiegną myśli do Stwórcy i spłyną treści ze stanu Prawdy.

          Bóg pragnie, aby człowiek był współtwórcą. Tym samym kreował rzeczywistość, aby była ona stale w rozwoju. Zależy Mu, aby człowiek był doskonały jak On Sam jest doskonały. Bóg stworzył świat z czystej energii i ją uwolnił do czynnego przekształcania. Człowiekowi zostawił możliwość dalszego działania i tworzenia. W ramach boskich praw człowiek wszystko może. To człowiek stworzył prawa nakazu i zakazu, z seksualności stworzył szczególne tabu, do szczęśliwości wprowadził poczucie winy, wprowadził strach przed ludzką ciekawością, powołał instytucje piekła i szatana. Potępienia, nienawiść, wojny i zbrodnie to ludzkie dzieła. Ludzie są niczym bogowie. Już w myślach kreują nowe urządzenia, aby potem mogły być zbudowane. Człowiek jest wielki. Bóg pragnie jedynie, aby był współtwórcą dobrym, szlachetnym, aby kierował się miłością i ją pomnażał. Miłość interferuje i czyni kolejne dobra.

          Człowiek sam rozpoznawał istnienie Boga. Bóg milczał, bo nie mógł inaczej. Odrębność natur nie pozwalała na zmysłowy przekaz Bożego istnienia. Człowiek otrzymał jednak dar Jego duchowego rozpoznania. Można uznać, że Bóg objawia się w sposób naturalny w sercu człowieka.

          Kolejnym wielkim darem Boga jest wolna wola. Historia ujawnia jej owoce. Wolna wola pozwala na określanie własnej tożsamości. Daje możliwość wyboru. Z tym wiąże się, że istota ludzka może błądzić i dokonywać czyny nieetyczne, niezgodne z prawem naturalnym. Prawo naturalne to kolejny dar Boga. Człowiek rodzi się, mając w sobie zapisane podstawowe normy etyczne. Każdy nowonarodzony człowiek jest czysty i nienaganny (tabula rasa). Jego dusza jest obrazem samego Boga. Widać to w oczach dziecka. Jego spojrzenie jest spojrzeniem Boga (warto to sprawdzić).

          Przez wieki atrakcyjność zła osłabiała naturalną bliskość Boga. Człowiek odwracał się od łaski Opatrzności, jaką Bóg człowiekowi ofiarował. Sam stawiał się na piedestale mu nienależnym. Przekazywał złe skłonności innym. Kusił i deprawował maluczkich. Początkowa nieskazitelność była zatracana. Trwała ona zresztą bardzo krótko. Dobrze obrazuje to Księga Rodzaju. Pierwszy człowiek zgrzeszył, wykorzystał wolę do czynienia zła. Czy tak to miało być według koncepcji Boga? Gdyby Bóg tworzył istoty doskonałe, to powielałby siebie. Powstałaby sytuacja paradoksalna. Z racji logicznej każdy byt stworzony jest tworem niedoskonałym. A więc każdy człowiek jest grzeszny. Pismo święte ujawnia: Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą (Mt 18,8; Łk 17,1). Słowa te mówią, że nie wiadomo jak byśmy się starali, to i tak jesteśmy skłonni do zła i namiętności. Niemożliwością jest aby człowiek przestał być grzeszny. Usposobienie człowieka jest złe już od młodości (Rdz 8,21). Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy (1 J 1,8). Wszyscy bowiem często upadamy (Jk 3,2). Nie ma człowieka, który by nie zgrzeszył (1 Krl 8,46). Grzech się wdziera między sprzedaż a kupno (Syr 27,2). Żydzi, jak i poganie są pod panowaniem grzechu,  jak jest napisane:   nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego,  nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga. Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli,  nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego (Rz 3,9–12). Zło jest logiczną konsekwencją wolnego wyboru. Bóg każdego obdarzył zadaniem przeciwstawienia się złu, tym samym człowiek może zbliżać się do doskonałości.