Matthieu (14) i tłumaczenie

          Jésus atteint tristes nouvelles. Jean-Baptiste a été décapité. Histoire derrière montre les relations qui ont prévalu dans la maison d'Hérode Antipas. Du point de vue du plan de Dieu Jean rempli sa tâche. Sur la scène, il a été laissé seul Fils de l'homme.

          Il a fait la première alimentation miraculeuse des cinq pains et deux poissons d'env. 5.000 hommes, sans compter les femmes et les enfants. Jésus avant miraculeusement leva les yeux au ciel et dit la bénédiction (Matthieu 14:19). Cela signifie que Jésus a prié le Père du pouvoir exécutif. Ce fait est confirmé thèse que Jésus a accompli la gloire du Père seul sur la croix. Dans la vie, elle utilise uniquement les cadeaux de Père à travers l'intimité sans précédent avec Lui. Après avoir nourri les masses des gens que je voulais le faire roi, mais Jésus se retira de ce lieu (Jean 6:15). Jésus n'a pas permis pour la célébration du prophète de son peuple par le public. En attente pour lui la couronne du Père. Lorsque vous marchiez loin de l'endroit du miracle, il est allé seul à la montagne pour prier. Il avait besoin de remercier Dieu et remercier. Il est difficile d'imaginer Dieu à prier Dieu. Il était alors l'un d'entre nous.

          Trois évangélistes (Matthieu, Marc et Jean) décrivent la scène de Jésus marchant sur les feuilles de lac orageux. Chacun d'eux un peu différemment dépeint cet événement (Matthieu 14 :22–33; Marc 6:45–52; Jean 6:16–21). Le passage du temps a pris son péage. Matthieu ajoute épisode avec Peter, qui est venu à la rencontre de Jésus. Probablement sur toile de cet événement Matthieu a voulu montrer que la foi seule permet à l'homme en cas d'urgence. Depuis quelque temps, Peter est également resté sur la surface du lac jusqu'à ce qu'il doutait (vent fort a assommé de l'état de la confiance complète). Jésus a sauvé Peter tirant hors de l'eau.

          Jésus marchant sur le lac dans une manière qui rappelle le règne de Dieu sur la nature: Il étend les cieux, Il marche sur les hauteurs de la mer (Job 9:8) si

le passage à travers de la Mer Rouge (Exode 14:15–29). Il a aussi le pouvoir sur la nature.

          Péricopes montre la préoccupation de Jésus pour ses disciples qui étaient sur le lac dans un petit bateau au milieu des vagues agitées et une distance considérable de la rive. Ainsi, ils ont renforcé leur foi en la divine Providence. Quand Jésus est proche, personne ne peut devenir pas de mal : Je suis, n'ayez pas peur (Matthieu 14:27) !

          Assez déroutant sont les mots: Il se disposait à les dépasser (Marc 6,48b). Comme ils le disent certains théologiens, peut-être Jésus avait initialement pas l'intention d'aider les étudiants, mais seulement voulu montrer sa puissance (épiphanie). Il semble que l'inclusion de ce est plutôt aléatoire ou provenant d'un autre thème de Dieu "entrant". En outre, vous ne disposez pas de ces mots ou la version de Matthieu, ou Jean.

          Marc montre également aux étudiants de se demander qui ne comprenait pas comment vous pouvez multiplier le pain, de silence de la tempête, de marcher autour du lac:  Ils furent en eux-même tout stupéfaits et remplis d'étonnement; car ils n'avaient pas compris le miracle des pains, parce que leur coeur était endurci (Marc 6:51–52). Soyez engourdie, je veux dire de ne pas tout comprendre. Vous pouvez voir ici une certaine économie de la divulgation par Jésus de sa vocation et de la filiation divine. Il peut être à un point de rupture doute et confier à Jésus complètement et sans conteste?

          Dans Génésareth Jésus guérissait les gens. Il a montré ses capacités paranormales: Et tous ceux qui le touchèrent furent guéris (Matthieu 14:36). Ces capacités sont considérées comme un phénomène mental anormal. Leur origine peut être très différent. Il semble que la source se dépose dans la deuxième moitié du cerveau. Ces capacités peuvent avoir n'importe quel homme. Vous pouvez également être développée par des exercices appropriés. Parfois, ils apparaissent de façon inattendue en raison d'une certaine expérience, la maladie, la chute ou événements. Ils peuvent eux-mêmes disparaître. Certaines personnes ont eux comme des dons de Dieu. Il a certainement reçu du Père. Il était conscient de ses capacités. À plusieurs reprises, il a pris des décisions premier merveilleuse et pendant les travaux déjà entrepris demandé à Dieu pour le soutien. Il était sûr que Dieu ne lui manquer. Dieu a montré pleine confiance. À Nazareth et dans d'autres villes Sa capacité en vain, parce que le besoin est la foi la guérison des malades. Une foi active mécanismes qui éliminent la maladie. Sans eux, l'action de guérisseur n'a eu aucun effet.

          Dans le quinzième chapitre de l'Evangile est partiellement découvert l'attitude de Jésus. Comme je le disais, Jésus était sur son chemin à un révolutionnaire, un signe d'opposition à la tradition juive. Les pharisiens et les scribes inquiète de l'attitude des étudiants et prêché les enseignements de Jésus vinrent à lui vouloir lui montrer erreurs doctrinales et de la tradition de rupture. L'habitude était de se laver les mains avant de manger. Ceci résulte de la nécessité d'éliminer les impuretés par exemple acquis. Le marché. Les Pharisiens ont accusé la tradition disciples de rupture de Jésus. Dans sa polémique avec les pharisiens Jésus était un dur, décisives et sans complexes. Sur l'objection à ses disciples, il correspond à une riposte rapide. Il leur montre qu'ils ne suivent pas les commandements de Dieu Honore ton père et ta mère, et celui qui maudit son père ou sa mère, meure de mort. Les pharisiens croyaient que suffisamment de sacrifier le don aux parents et la victime de les soulager de culte (d'appui) père et la mère :Ce dont j'aurais pu t'assister est une offrande à Dieu, n'est pas tenu d'honorer son père ou sa mère (Mt 15,5). Soutenir les parents appelés passent comme un don au temple et deviennent ainsi les donateurs temple. Attendez-vous plus de louange au détriment de ne pas remplir ses obligations aux parents. Fils pourrait être libéré des obligations qu'il avait par rapport à leurs parents vieillissants annonçant la Korban (sacrifice à Dieu une partie des actifs ou de l'argent). Korbanu est juste un exemple de l'une des nombreuses lacunes juridiques destinés à contourner la loi de Dieu. Ceci est ce que l'extérieur semble être un comportement pieux, recouvre en fait l'hypocrisie. Jésus enseigne les paroles d'Isaïe que les lois de Dieu sont plus importants que les préceptes des hommes  (Matthieu 15,9).

          En fait, il accuse les pharisiens et les scribes paroles d'Isaïe: Ce peuple m'honore des lèvres, Mais son coeur est éloigné de moi (Matthieu 15:8; Esaïe 29:13).

          Jésus se réfère à l'hypocrisie des pharisiens et leur montre: Ce n'est pas ce qui entre dans la bouche qui souille l'homme; mais ce qui sort de la bouche, c'est ce qui souille l'homme (Matthieu 15:11). Ainsi, il a voulu leur dire que ce ne sont pas impureté rituelle important, mais morale, parce qu'elle souille vraiment un homme. A ces mots, les pharisiens ont été scandalisés. Il était difficile de briser les clichés de la pensée.

          Émerveillement semblable je vois aujourd'hui, quand je présente une interprétation différente (exégèse) de l'Écriture, quand je suis convaincu qu'il n'y a pas d'anges ontologiques ou Satan, et Dieu ne punit pas quiconque. Presque un scandale éclate lorsque soulignant que seul Jésus a souffert sur la croix de la gloire, il était né à Bethléem Man. Les citations littérales de l'évangile qui parle ouvertement, ils ne sont pas fiables, ni crédibles. Je suis un blasphémateur quand je parle de la mutilation de Marie, pas sa conception immaculée. Ce qui a été inculqué au fil des ans, il est difficile à éradiquer. ce sont des aveugles qui conduisent des aveugles (Matthieu 15:14). Ma mère (90 ans) lit beaucoup. Dernière m'a appelle et dit avec enthousiasme: Vous savez, dans ce livre, que je lis beaucoup écrit maintenant même, comme vous le dites. Après avoir entendu la messe de radio le dimanche, note de légers changements dans la catéchèse.

          Je sais que je vais le droit chemin. Aujourd'hui, je ne suis que le fer de lance d'une nouvelle inspection, intelligent de la foi. Bientôt, nous allons parler de la façon normale dans l'église.

Tłumaczenie

          Do Jezusa dociera smutna wiadomość. Jan Chrzciciel został ścięty. Historia z tym związana pokazuje stosunki jakie panowały w domu Heroda Antypasa. Z punktu widzenia zamysłu Bożego Jan spełnił swoje zadanie. Na scenie pozostał sam Syn Człowieczy.

          Jezus dokonuje pierwszego cudownego nakarmienia pięcioma chlebami i dwoma rybami ok. 5000 mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. Jezus przed cudem spojrzał w niebo i odmówił błogosławieństwo (Mt 14,19). Znaczy, że Jezus prosił Ojca o moc sprawczą. Ten fakt jest wsparciem tezy, że Jezus osiągnął Chwałę Ojca dopiero na krzyżu. Za życia korzystał jedynie z darów Ojca przez niespotykaną z Nim zażyłość. Po nakarmieniu takiej masy ludzi chciano obwołać Jezusa królem, ale Jezus usunął się z tego miejsca (J 6,15). Jezus nie dopuścił do celebracji na proroka swojej osoby przez słuchaczy. Na niego czeka korona Ojca.  Gdy oddalił się od miejsca cudu, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Potrzebował Bogu podziękować i wyrazić dziękczynienie. Trudno wyobrazić sobie modlącego się Boga do Boga. Jezus był wtedy jednym z nas.

          Trzech ewangelistów (Mateusz, Marek i Jan) opisują scenę chodzenia Jezusa po tafli wzburzonego jeziora. Każdy z nich trochę inaczej portretuje to zdarzenie (Mt 14,22–33; Mk 6,45–52; J 6,16–21). Upływ czasu zrobił swoje. Mateusz dodaje epizod z Piotrem, który wyszedł Jezusowi na spotkanie. Prawdopodobnie na kanwie omawianego zdarzenia Mateusz chciał pokazać, że sama wiara uzdalnia człowieka do działań nadzwyczajnych. Przez jakiś czas Piotr również utrzymywał się na tafli jeziora, dopóki nie zwątpił (silny wiatr wytrącił go ze stanu pełnej ufności). Jezus uratował Piotra wyciągając go z wody.

          Chodzenie Jezusa po jeziorze w jakiś sposób przypomina panowanie Boga nad naturą: On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach (Hi 9,8), czy opis przejścia przez Morze Czerwone (Wj 14,15–29). Jezus również ma władzę nad przyrodą.

          Perykopa pokazuje troskę Jezusa o swoich uczniów, którzy znajdowali się na jeziorze w małej łodzi wśród wzburzonych fal i w znacznej odległości od brzegu. Tym samym wzmocnił ich wiarę w Opatrzność Bożą. Kiedy Jezus jest blisko, nikomu nie może stać się żadna krzywda: Ja jestem. Nie bójcie się (Mt 14,27).

          Dosyć zagadkowe są słowa: chciał ich ominąć (Mk 6,48b). Jak mówią niektórzy teologowie, być może Jezus początkowo nie miał zamiaru pomagać uczniom, a jedynie chciał pokazać swoją moc (epifania). Wydaje się, że wtrącenie to ma raczej charakter przypadkowy lub zaczerpnięte jest z innego motywu Boga „przychodzącego”. Zresztą, nie ma tych słów ani w wersji Mateusza, ani Jana.

           Marek pokazuje ponadto zdumienie uczniów, którzy nie pojmowali jak można rozmnożyć chleb, uciszać burzę, chodzić po jeziorze: Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały  (Mk 6,52). Być otępiałym, to znaczy nie wszystko rozumieć. Można dostrzec tu pewną ekonomię ujawniania przez Jezusa swojego powołania i synostwa Bożego. Może należy w którymś momencie przerwać wątpliwości i zawierzyć Jezusowi całkowicie i bezdyskusyjnie?

          W Genezaret Jezus uzdrawiał ludzi. Wykazywał swoje zdolności paranormalne: a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni (Mt 14,36). Zdolności te uważane są za anomalne zjawiska mentalne. Ich pochodzenie może być bardzo różne. Wydaje się, że ich źródło usadawia się w drugiej połowie mózgu. Zdolności te może mieć każdy człowiek. Można też je rozwijać przez odpowiednie ćwiczenia. Czasami zjawiają się znienacka na skutek jakiś przeżyć, choroby, upadku, czy zdarzeń. Mogą też same zniknąć. Niektórzy mają je jako dary łaski od Boga. Jezus z pewnością otrzymał je od Ojca. Miał świadomość swoich możliwości. Wielokrotnie najpierw podejmował czynności cudowne i w trakcie już podjętych działań prosił Boga o wsparcie. Był pewien, że Bóg Go nie zawiedzie. Okazywał Bogu pełne zaufanie. W Nazarecie oraz w innych miastach Jego zdolności na nic się nie zdały, bowiem do uzdrowienia potrzebna jest wiara chorego. Wiara uruchamia mechanizmy, które usuwają chorobę. Bez nich działanie Uzdrowiciela nie przynosi żadnych efektów.  

          W rozdziale piętnastym Ewangelii odkryta zostaje częściowo postawa Jezusa. Jak już pisałem, Jezus był na swój sposób rewolucjonistą, znakiem sprzeciwu wobec tradycji żydowskiej. Faryzeusze i uczeni w piśmie zaniepokojeni postawą uczniów oraz głoszoną nauką Jezusa przychodzili do Niego chcąc Mu wykazać błędy doktrynalne i łamanie Tradycji. W zwyczaju było mycie rąk przed jedzeniem. Wynikało to z potrzeby usunięcia nieczystości  nabytej np. na targu. Faryzeusze zarzucali uczniom Jezusa łamanie Tradycji. W polemice Jezus z faryzeuszami był twardy, zdecydowany i bez kompleksów. Na zarzut stawiany Jego uczniom odpowiada szybką ripostą. Wykazuje im, że i oni nie trzymają się przykazania Bożego czcij ojca i matkę swoją oraz kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie. Faryzeusze uważali, że wystarczy złożyć w ofierze dar na rzecz rodziców i ta ofiara zwalnia ich od czci (wsparcia) ojca i matki; [Kto to czyni] ten nie potrzebuje czcić swego ojca ni matki (Mt 15,6). Należne rodzicom wsparcie przeznaczają jako darowiznę na rzecz świątyni i tym samym, stają się darczyńcami świątyni. Oczekują więc pochwał kosztem nie wypełniania zobowiązań względem rodziców. Syn mógł uwolnić się od zobowiązań, które miał względem starzejących się rodziców ogłaszając korban (ofiarowanie Bogu części majątku lub pieniędzy). Prawo korbanu jest przykładem jednego z wielu kruczków prawnych służących obejściu Prawa Bożego. To, co na zewnątrz wydaje się pobożnym zachowaniem, w rzeczywistości zakrywa obłudę. Jezus poucza słowami Izajasza, że prawa Boże są ważniejsze od zasad podanych przez ludzi (Mt 15,9). W zasadzie oskarża faryzeuszy i uczonych w piśmie słowami Izajasza: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie (Mt 15,8; Iz 29,13).

          Jezus nawiązuje do obłudy faryzeuszy i wytyka im: Nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi, to go czyni nieczystym (Mt 15,11). Tym samym, chciał im powiedzieć, że nie jest ważna nieczystość rytualna, ale moralna, bo to ona prawdziwie czyni człowieka nieczystym.  Na te słowa faryzeusze zgorszyli się. Trudno im było przebić się poprzez utarte schematy myślowe.

          Podobne zdziwienia dostrzegam dzisiaj, gdy prezentuję odmienną interpretację (egzegezę) Pisma świętego, gdy przekonuję, że nie ma ontologicznych aniołów ani szatana, a Bóg nikogo nie karze. Powstaje niemal zgorszenie, gdy wskazuję, że Jezus dopiero na krzyżu doznał chwały, a w Betlejem urodził się Człowiek. Dosłowne cytaty z ewangelii, które o tym mówią wprost, nie są miarodajne, ani wiarygodne. Bluźniercą jestem, gdy mówię o okaleczeniu Maryi, a nie o jej niepokalanym poczęciu. To, co zostało przez lata wpojone, trudno jest wykorzenić. To ślepi przewodnicy ślepych (Mt 15,14). Moja dziewięćdziesięciojednoletnia matka dużo czyta. Ostatnio dzwoni do mnie i mówi entuzjastycznie: wiesz, w tej książce co teraz czytam bardzo wiele pisze podobnie, tak jak ty mówisz. Po wysłuchaniu przez radio mszy w niedzielę, zauważa nieznaczne zmiany w katechezie.

          Ja wiem, że idę słuszną drogą. Dzisiaj jestem jedynie szpicą nowego, rozumnego oglądu wiary. Już niedługo będzie się o tym mówić w sposób normalny w samym kościele.