Au moment de la conception de l'homme Dieu sauve dans son âme ses propres idées. Cela impliquera un besoin de sa recherche, le contact et les relations. Dieu est partout et les fidèles le savent. Sa
présence observer les conséquences de ses actes, mais en un Dieu
personnel apparaît seulement dans
le cœur humain. La recherche de Dieu que ma propre espace humain est passé à l'échec. Pour
le ciel vous regardez, et vous regardez l'autre;
vous ne trouverez pas Dieu, qui ne cherche que lui dans le ciel (Adam Mickiewicz). Chaque
personne éprouve Lui en eux-mêmes. Il peut établir
une communication avec lui. L'idée
innée de Dieu donne
le droit de parler de lui. Nous
pouvons dire que tout le monde a sa
propre vision. Le point de vue
populaire d'athées que Dieu est
le fruit de l'homme est presque idée innée de
Dieu dans l'homme. Peut-être que Platon était le chanceux qui le premier a découvert intuitivement une vérité
et lui a présenté le monde des
idées dans l'image?
Peut-être dans
l'homme encore enregistré l'idée
du Fils comme Rédempteur. Dieu, cependant, attendit jusqu'à ce qu'un candidat approprié est
né. Cette idée a été affichée par les évangélistes. Eux aussi, d'une manière humaine, a présenté sa préexistence dans l'image. Lisent-ils était exacte? Je laisse à d'autres digressions. Quoi
d'autre a dit, ne pas avoir beaucoup d'effet sur la même figure de
Jésus-Christ.
Jésus Christ
Dans CÉC (Le Catéchisme de l'Église Catholique)
écrit: Saints auteurs ont écrit les quatre Évangiles [...] maintenir [...]
sous forme de proclamation, mais toujours de telle sorte que nous a dit la
vérité honnête au sujet de Jésus (p 42.). Si les messages sont vraies,
alors comment comprendre l'approche arbitraire de la théologie de Matthieu ou
Luc? L'évangile de Jean est plus comme la position de l'école de Jean de
description factuelle des activités de Jésus. Jésus a cité le discours ne sont
pas complètement littérale. Des études ont montré que la plupart des textes de
l'Évangile de sa propre inspection des écrivains, que les faits des événements.
Juste pour mentionner une description de l'Annonciation de Marie, la Visitation
de Marie, la scène du bon larron sur la croix, et de nombreux autres
événements. Les descriptions des images de évangélistes, théologique. Ecrire
sur la vérité honnête au sujet de Jésus est un abus. Nous devons reconnaître
que la théologie qui découle de l'Evangile est belle et exemplaire, mais pas
d'éviter les sources de jugement. Aujourd'hui, les mots CÉC
suscitent la méfiance plutôt que de l'approbation. La vérité ne peut pas avoir
peur. Ces mots devraient être complétées CÉC que
les évangélistes étaient portrecistami indépendante Jésus et lui tendit la
vérité sur lui.
En général, en particulier
dans l'Est, il était clairement indiqué
que le Christ est Dieu. Enfin décidé jusqu'à ce
que le Concile de Nicée en 325
années.
Selon Karl Rudolf Bultmann (1884–1976), théologien évangélique, Jésus était un rabbin juif qui a été crucifié.
Selon Karl Rudolf Bultmann (1884–1976), théologien évangélique, Jésus était un rabbin juif qui a été crucifié.
Messie
U chrétiens
fermement enracinés est que Jésus-Christ était
le Messie. Il devrait retracer l'histoire du terme (concept). Dans l'Ancien Testament, il apparaît dans le titre du chapitre: Messie-Roi (Psaume 2). Le
contenu de ce psaume dit: Les rois de la terre se lèvent, et les princes se liguent ensemble contre le Seigneur et contre son Pamazańcowi (Ps 2,2).
La note relative à ce verset explique: Oint tout le monde est sur le trône de David (cf ..
2 Samuel 7,12nn),
tenant fièrement le pouvoir, et surtout le "fils de David", le Messie.
A l'origine (dans l'Ancien Testament), le Messie
est une personne nommée par Dieu (l'Oint), oint pour
des tâches spéciales et exécuter des commandes de Noël. Le principal coupable était le roi (Saül), prêtres (Aaron) et des prophètes (Elisée).
Après l'expulsion des Juifs de Jérusalem terme oint il a été renvoyé aux
annonces prophétiques de libérateur
visant à rétablir le royaume d'Israël. Ces
espoirs ont fini après le retour
d'exil de Babylone avec Zorobabel, qui n'a pas été couronnée (la prophétie de Zacharie est pas remplie). Seulement après l'heure du terme Christ a acquis une signification eschatologique.
Indiqué par personne (Jésus-Christ), qui devrait apporter une solution définitive au problème du mal, du péché et établir nouveau royaume messianique.
Dans les jours de Jésus encore qu'ils attendaient le Messie comme un
libérateur national, malgré le fait qu'ils étaient fantasmes. Jésus a aussi
demandé: Etes-vous le Messie, nous dire clairement? (Jn 10:24). Il a
d'abord ne voulait pas d'identifier avec ce concept. Il savait qu'il n'y a pas
libérateur de la nation, ou un leader politique. Ils vont seulement intéressé à
la transformation spirituelle. Initialement répugné à ce titre. Ce fut
seulement quand il réalisa qui est identifié comme le Messie, même par ses
propres disciples: Et Il leur a demandé de nouveau - vous et qui vous avoir?
Pierre lui dit: – Tu es le Messie (Marc 8:29); Il a accepté de ce
terme, bien qu'ils ne vivent pas aux attentes, proclamée par les prophètes.
Simon Pierre répondit: - Tu es le Christ, le Fils du Dieu vivant
(Matthieu 16:16). Ce fut une décision réfléchie. Dès ce moment pleinement avec
lui déjà identifiés. Dans un entretien avec les élèves atteignant d'Emmaüs, commençant
par Moïse et tous les prophètes, il leur interpréta dans toutes les Écritures
ce qui le concernait (Luc 24:27). De toute évidence, il met l'accent sur: Le
Christ at-il souffrir ces choses, et entrer dans sa gloire? (Luc 24:26).
Juifs aujourd'hui
sont en attente de leur messie, mais peut-être l'un d'entre
eux était le chef politique de la
deuxième insurrection juive
Shimon Bar Kochba (d. 135). Il a fondé
l'Etat juif indépendant d'Israël,
dont il a jugé comme
un prince. Le pays a été conquise par les Romains dans 135 ans, après deux ans de guerre. Initialement appelé Simon ben Kosiba, il a reçu
le nom de Bar Kochba (qui en araméen signifie
littéralement «Fils de l'Étoile" se réfère au verset 24,
chapitre 17 du Livre des Nombres,
qui se réfère à l'étoile montante
James) du sage rabbin
Akiba ben Joseph .
Il a été proclamé messie (par le célèbre rabbin Akiba). Cependant,
après un soulèvement raté de
nombreux écrivains rabbiniques lui
obarczyło avec le mancozèbe surnom de
Bar, ce qui signifie en araméen Fils de mensonges.
Type Messie (figure) Jésus-Christ
L'effondrement de l'autonomie d'Israël réveillé dans les Israélites
de l'espoir pour un nouveau roi - le Messie dans le
sens politique. Messie devait commencer
à partir du plan de Dieu: De l'utérus avant
l'aube, je vous ai engendré
comme une rosée! (Psaume 110.3). Dans le Psaume 110
(Psaumes de David) est montré sa prophétie. Le
titre du psaume suggère que l'enseignant est David. Il dit que Dieu, par le
prophète se tourna vers un de ses
protoplastes (ou le même David) avec l'annonce venue
du Messie. La conception du Psaume
est déroutante et
confuse. Le Prophète Invite le
messie avenir à
la deuxième personne comme quelqu'un qui existe déjà et est né avant
l'aube: Tu es sacrificateur pour
toujours (Psaume 110.4). Dans
le verset suivant va à un tiers: le Seigneur sur votre droite, vous écraser
rois au jour de sa colère. Il jugera les nations (Ps
110,5-6).
Cette ambiguïté du texte ne pas interférer avec l'interprétation juive.
Pour eux, il est l'annonce
de quelqu'un qui est encore à
venir et libérer leur peuple.
Certains Juifs considéraient en Jésus le
Messie promis. Jésus conteste ce point de vue: strictement ordonné à ses
disciples de ne dire à personne qu'il est le Messie (Matthieu 16:20). Afin de
contester cette vue pharisiens pose la question cruciale: Comment les scribes
peuvent dire que le Messie est le fils de David? David dit lui-même dans
l'Esprit Saint: Le Seigneur a dit à mon Seigneur [...]. David lui-même l'appelle
Seigneur, comment qu'il est si [que] son fils (Mt 20,41-46; 12,35-37 Mc; Lc
20,41-44)?. Jésus veut être perçu différemment. Je ne veux pas être roi
d'Israël dans le concept du messianisme juif, comme un souverain, un sauveur
national, mais le Serviteur de l'alliance entre Dieu et le peuple de David.
Jésus ne se permet pas d'identifier avec le Messie et sera appelé Fils de
l'homme. Les chrétiens ne veulent pas respecter sa position et dans la forme
discerner le Messie Jésus-Christ. Christian pré-existence[1]
trop zélé a créé une structure contre Jésus. Citant Psaume chrétiens,
Christ-Roi et Prêtre (Ps 110) est un abus théologique.
Jésus
était le Messie? Jésus-Christ a été attribué au Messie cause de la figure
Libérateur. De même, Jésus est dans les nombreux autres personnages de l'Ancien
Testament (Adam, Abraham, Jacob, Moïse, le sacrifice d'agneau). En effet, il
est rappelé ces chiffres (types), mais nulle part dans le sens strict
sont identifiés avec Jésus. La même chose devrait être le Messie. Selon les
Juifs, Jésus est pas le Messie annoncé. Ils attendent toujours un sauveur
politique, roi, qui władałby sur Israël pour toujours. Dans le christianisme,
le concept du Messie empruntant massivement à la racine. Que ce soit, mais la
vérité est que le Messie est le seul type (figure) de Jésus-Christ.
Jésus désigné du plan de Dieu
Jésus incarne
en lui-même le grand
homme, montrant ainsi la taille
de chacun d'eux. Par la même nature peut conclure
que Jésus pourrait être pour chaque modèle à suivre. Quand il regarde avec admiration
et de crainte à braver parachutiste
qui saute d'un avion, vous pouvez au moins hypothétiquement
imaginer que vous pouvez faire la même chose. Jésus a été glorifié sur la croix et a reçu la gloire du
Père dans l'acte de la course.
Ainsi, il a montré que tout le monde peut recevoir un tel cadeau. Ecriture dit que
chaque homme est créé à l'image
de Dieu.
Si quelqu'un, et il est un tel nombre, il a changé le titre à
Jésus désigné du plan humain, aussi n'a pas
commis une erreur, comme chaque
bonne pensée (la vérité de Dieu) vient de Dieu, et l'homme ne peut selon
son sera d'accord avec lui ou non.
Dieu est en chaque être humain. De l'homme intérieur ils
viennent pensées lire. L'homme ne peut rien inventer lui-même, sinon de lui
donner. Tout ce qui sort de l'homme
est un être humain, mais à quoi bon
vient de Dieu lui-même. L'auteur des pensées et des mauvaises actions ne peut être homme lui-même.
Jésus n'a pas seulement montre qui est l'homme, mais est une révélation complète de Dieu. Dieu a atteint
son objectif. Il a montré à la
population de l'image du Fils
par les sens
humains.
La religion chrétienne est
essentiellement une religion d'espoir.
Il est joyeux. Tout
peut être, si elle est exprimée de
bonne foi. Tout le monde peut atteindre
la gloire du Père.
[1]
Donc vous ne pouvez
pas parler de la préexistence
du Fils et de l'Esprit, mais seulement une manière trinitaire d'être une
entité unique de Dieu (P.
Schoonenberg) - voir. L'Encyclopédie
Catholique, Volume XVII, Ed. TN KUL, Lublin 2012, col.
1278.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
3.14. Idea Boga zapisana w człowieku
Z
chwilą poczęcia człowieka Bóg zapisuje w jego duszy własną idee. Z tym wiąże
się też potrzeba jego szukania, kontaktu i relacji. Bóg jest wszędzie i wierni
to wiedzą. Jego obecność zauważają w skutkach Jego działania, ale w układzie
personalnym Bóg jawi się jedynie w sercu człowieka. Szukanie Boga poza własną
ludzką przestrzenią jest zdane na niepowodzenie. Do nieba patrzysz w górę, a
nie spojrzysz w siebie; nie znajdzie Boga, kto Go szuka tylko w niebie
(Adam, Mickiewicz). Każdy człowiek doświadcza Go w sobie. Może z Nim nawiązać
łączność. Wrodzona idea Boga daje prawo do wypowiadania się na Jego temat. Można
powiedzieć, że każdy ma własną Jego wizję. Popularny pogląd ateistów, że Bóg
jest wymysłem człowieka jest bliski wrodzonej Idei Boga w człowieku. Być może
Platon był tym szczęśliwcem, który pierwszy intuicyjnie odkrył w sobie Prawdę i
przedstawił ją w obrazie świata idei?
Być
może w człowieku zapisana została jeszcze idea Syna jako Odkupiciela. Bóg
jednak czekał, aż urodzi się odpowiedni kandydat. Idea ta została wyświetlona
przez ewangelistów. Oni też, na sposób ludzki, przedstawili go w obrazie
preegzystencji. Czy ich odczytanie było trafne? Pozostawiam to do dalszej
dywagacji. Cokolwiek by się powiedziało, nie ma to większego wpływu na samą
postać Jezusa Chrystusa.
4
. Jezus Chrystus
W KKK
napisano: Święci autorzy napisali cztery Ewangelie [...] zachowując [...]
formę przepowiadania, ale zawsze tak, aby nam przekazać szczerą prawdę o
Jezusie (s. 42). Jeżeli przekazy są prawdziwe, to jak rozumieć
samowolne ujęcia teologiczne Mateusza czy Łukasza? Ewangelia Jana bardziej
przypomina stanowisko szkoły Janowej niż faktograficzny opis działalności
Jezusa. Cytowane mowy Jezusa są nie do końca dosłowne. Badania wykazały, że wiele tekstów
ewangelicznych pochodzi z własnego oglądu pisarzy, niż z faktografii wydarzeń.
Wystarczy wspomnieć opis zwiastowania Maryi,
nawiedzenie Maryi, scenę z dobrym łotrem na krzyżu i mnóstwo innych
zdarzeń. Opisy ewangelistów to obrazy teologiczne. Pisanie o szczerej
prawdzie o Jezusie jest nadużyciem. Trzeba uznać, że teologia jaka wywodzi
się z ewangelii jest piękna i przykładna, ale nie należy unikać zdrowego osądu
źródeł. Dzisiaj słowa KKK wzbudzają raczej nieufność niż aprobatę. Prawdy nie
należy się bać. Powyższe słowa KKK należy uzupełnić, że autorzy ewangelii byli
samodzielnymi portrecistami Jezusa i przekazali swoją o Nim prawdę.
Na
ogół, zwłaszcza na Wschodzie, nie było wyraźnie powiedziane, że Chrystus jest
Bogiem. Ostatecznie zadecydował o tym dopiero Sobór Nicejski w 325 roku.
Według Rudolfa Karla Bultmanna (1884–1976), teologa ewangelickiego,
Jezus był żydowskim rabinem, który został ukrzyżowany.
4.1. Mesjasz
U
chrześcijan mocno zakorzenione jest, że Jezus Chrystus był Mesjaszem. Warto
prześledzić historię tego terminu (pojęcia). W Starym Testamencie pojawia się
tytuł rozdziału: Mesjasz Królem (Ps 2). W treści tego psalmu pisze: Królowie ziemi powstają i
władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pamazańcowi (Ps 2,2). Przypis do tego wersetu wyjaśnia: Pomazańcem jest każdy potomek
na tronie Dawida (por. 2 Sm 7,12nn), godnie sprawujący władzę,
a zwłaszcza „syn Dawida”, Mesjasz.
Pierwotnie (w Starym Testamencie) Mesjasz to osoba powołana przez Boga
(pomazaniec), namaszczona do zadań specjalnych i wykonywania bożych poleceń.
Do nich zaliczany był król (Saul),
kapłani (Aaron) oraz prorocy (Elizeusz). Po wysiedleniu Żydów z Jerozolimy
termin pomazańca był wiązany z prorockimi zapowiedziami wyzwoliciela mającego
przywrócić Królestwo Izraela. Te nadzieje skończyły się po powrocie z wygnania
babilońskiego wraz z Zorobabelem, który nie został koronowany (proroctwo
Zachariasza nie spełniło się). Dopiero po czasach Chrystusowych termin ten
nabrał eschatologicznego znaczenia. Wskazano na osobę (Jezusa Chrystusa), która
ma przynieść ostateczne rozwiązanie problemu zła, grzechu i ustanowić nowe
królestwo mesjańskie.
Za
czasów Jezusa nadal oczekiwano mesjasza jako wyzwoliciela narodowego mimo, że
były to mrzonki. Pytano się też Jezusa: Czy
Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie? (J 10,24). Jezus początkowo nie chciał się utożsamiać
z tym pojęciem. Wiedział, że nie jest żadnym wyzwolicielem narodu, ani
przywódcą politycznym. Interesowały Go jedynie przemiany duchowe.
Początkowo wzbraniał się od tego
tytułu. Dopiero, kiedy zorientował się, że jest identyfikowany jako Mesjasz,
nawet przez własnych uczniów: A On pytał ich znowu: –
Wy zaś za kogo mnie macie? Piotr mu odpowiedział: – Tyś jest Mesjasz (Mk 8,29);
przystał na to określenie mimo, że nie spełniał oczekiwań głoszonych przez
proroków.
Szymon Piotr odpowiedział: –
Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego (Mt
16,16).
Była to decyzja przemyślana. Od tego momentu w pełni
z Nim się już identyfikował. W rozmowie z uczniami idącymi do Emaus zaczynając
od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach
odnosiło się do Niego (Łk 24,27). Wyraźnie akcentuje: Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby
wejść do swej chwały? (Łk 24,26).
Żydzi do dnia dzisiejszego oczekują na swojego mesjasza, choć być może
jednym z nich był przywódca polityczny drugiego powstania żydowskiego Szymon Bar-Kochba (zm. 135). Założył on niepodległe żydowskie państwo izraelskie,
którym rządził jako książę. Państwo to zostało podbite przez Rzymian w 135 roku
po dwóch latach wojny. Pierwotnie nazywał się Szymon ben Kosiba, otrzymał
nazwisko Bar Kochba (co oznacza w języku aramejskim dosłownie „Syn Gwiazdy”;
odnosi się to do 17 wersu 24 rozdziału Księgi Liczb, w którym mowa jest o
wschodzącej Gwieździe Jakuba) od żydowskiego mędrca rabina Akiby ben Josefa.
Został ogłoszony mesjaszem (przez sławnego rabina Akibę). Jednak po nieudanym
powstaniu wielu rabinackich pisarzy obarczyło go przydomkiem Bar Kozeba, co
oznacza w języku aramejskim Syn Kłamstwa.
4.2. Mesjasz typem (figurą) Jezusa Chrystusa
Upadek autonomii Izraela rozbudził w
Izraelitach nadzieję na nowego króla – Mesjasza w sensie politycznym. Mesjasz
miał wziąć swój początek z zamysłu Bożego: Z łona przed jutrzenką zrodziłem
cię jak rosę! (Ps 110,3). W psalmie 110 (Psalm Dawida) ukazane jest Jego
proroctwo. Tytuł psalmu sugeruje, że lektorem jest Dawid. Opowiada on, że Bóg przez proroka zwrócił
się do któregoś jego protoplasty (lub do samego Dawida) z zapowiedzią nadejścia
mesjasza. Konstrukcja psalmu jest zagadkowa i niejasna. Prorok zwraca się do
przyszłego mesjasza w drugiej osobie jako kogoś, kto już istnieje i został
zrodzony przed jutrzenką: Ty
jesteś kapłanem na wieki (Ps 110,4). W następnym wersecie przechodzi na
osobę trzecią: Pan po twojej prawej stronie zetrze królów w dzień swego
gniewu. Będzie sądził narody (Ps 110,5–6).
Ta
niejasność tekstu nie przeszkadza w interpretacji żydowskiej. Dla nich jest to
zapowiedź kogoś, kto dopiero nadejdzie i wyzwoli ich lud.
Niektórzy Żydzi dopatrywali się w Jezusie zapowiadanego mesjasza. Jezus
kwestionuje ten pogląd: surowo zabronił
uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem (Mt 16,20). Chcąc
podważyć ten pogląd zadaje faryzeuszom zasadnicze pytanie: Jak mogą
twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w
Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego [...]. Sam Dawid nazywa Go Panem, skąd że
więc jest [tylko] jego synem?(Mt 20,41–46; Mk 12,35–37; Łk 20,41–44). Jezus chce być inaczej spostrzegany. Nie
chce być królem Izraela w koncepcji mesjanizmu żydowskiego, jako władca,
wybawiciel narodowy, ale Sługą przymierza zawartego między Bogiem a ludem
Dawida. Sam Jezus nie identyfikuje się z mesjaszem i woli nazywać się Synem
Człowieczym. Chrześcijanie nie chcą uszanować Jego stanowiska i w postaci
Mesjasza dopatrują się Jezusa Chrystusa.
Nadgorliwość chrześcijańska stworzyła konstrukcję preegzystencji[1]
wbrew Jezusowi. Powoływanie się chrześcijan na psalm Chrystus Królem i Kapłanem (Ps 110) jest teologicznym nadużyciem.
Czy
Jezus był Mesjaszem? Jezus Chrystus
został przypisany do Mesjasza ze względu na figurę Wybawiciela. Podobnie Jezus
ma w Starym Testamencie wiele innych figur (Adam, Abraham, Jakub, Mojżesz,
Ofiara Baranka). Owszem przypomina się te figury (typy), ale nigdzie nie są
identyfikowane sensu stricto z Jezusem. Podobnie winno być z
Mesjaszem. Według Żydów Jezus nie jest
zapowiadanym Mesjaszem. Oni nadal oczekują politycznego wybawcy, króla, który
władałby wiecznie nad Izraelem. W chrześcijaństwie zapożyczenie pojęcia Mesjasza mocno się zakorzeniło.
Niech tak zostanie, ale prawda jest taka, że Mesjasz jest tylko typem (figurą)
Jezusa Chrystusa.
4.3. Jezus desygnatem zamysłu Bożego
Jezus uosabia w sobie Wielkiego Człowieka, tym samym pokazuje wielkość
każdego z nich. Przez tę samą naturę
można wnioskować, że Jezus może być dla każdego wzorem do naśladowania. Kiedy spogląda się z podziwem i ze strachem
na odważnego skoczka spadochronowego, który wyskakuje z samolotu, to można
przynajmniej pomyśleć hipotetycznie, że można uczynić podobnie. Jezus został
uwielbiony na krzyżu i otrzymał Chwałę Ojca w Akcie działającym. Tym samym
pokazał, że każdy może taki dar otrzymać. Pismo święte mówi, że każdy człowiek
jest stworzony na podobieństwo Boga.
Gdyby ktoś, a jest takich wielu, zmienił tytuł na: Jezus desygnatem zamysłu ludzkiego, również
nie popełniłby błędu, bowiem każda dobra myśl (Prawda Boża) od samego Boga
pochodzi, a człowiek może tylko według swej woli zgodzić się z nią lub nie. Bóg
jest w każdym człowieku. Od wnętrza człowieka pochodzą myśli odczytane.
Człowiek nie może sam nic wymyślić, jeżeli nie zostanie mu to dane. Wszystko,
co wychodzi od człowieka jest ludzkie, jednak to, co dobre, od samego Boga
pochodzi. Autorem złych myśli i czynów może być tylko sam człowiek.
Jezus nie tylko pokazuje kim jest człowiek, ale jest pełnym Objawieniem
Boga. Bóg osiągnął zamierzony cel. Pokazał się ludziom w obrazie Syna według
ludzkich zmysłów.
Religia chrześcijańska jest z gruntu religią nadziei. Jest radosna.
Wszystko można, o ile wyraża się dobrą wolę. Każdy może sięgnąć po Chwałę Ojca.
[1] Dlatego nie można mówić o preegzystencji Syna i
Ducha, lecz jedynie o trynitarnym sposobie bycia jednego podmiotu Bożego
(P. Schoonenberg) – zob. Encyklopedia
Katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1278.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz